Australijska grupa założona w 2021 w Melbourne. Nazwa z jednej strony oznaczała "mrównika", z drugiej nawiązywała do pseudonimu scenicznego lidera. Debiutanki album ukazał się nakładem niemieckiej wytwórni Dying Victims Productions. Sam fakt, że na Antypodach grano NWOTHM był faktem godnym odnotowania, gdy do tamtej pory nic istotnego się stamtąd w tym "nurcie" nie pojawiło. Australijski metalowy synkretyzm ponownie ujawniał się w barwach brytyjskich i amerykańskich, choć otwierający Ankh przypominał nasycone power/thrashową energią kompozycje Anarion. Potem sięgano głęboko w lata 80-te w podszytych hard rockiem Tough Love, Fire czy też Fight Back - bez oryginalności, ale za to udane gitarowe solówki i ten element został starannie dopracowany. Dwa razy śmiało i and wyraz skutecznie kwartet sięgał po najbardziej klasyczne chwyty NWOBHM i zagrany w średnim tempie Don`t Call Me A Liar w stylu Tank robił dobre wrażenie, szczególnie w riffach głównych i zwrotkach. Ballada ulokowana prawie zawsze na płytach ekip brytyjskich z tego okresu, czyli The Dream Is Nearly Over była po prostu urzekająca w oprawie gitar akustycznych i wybornej części instrumentalna z płaczącymi gitarami. Zespół nadał specyficzny australijski koloryt dynamicznej kompozycji Destructor, która odnosiła się do stylu Malice czy Wild Dogs. Był to udany utwór, odświeżający manierę, która już trochę poszła w zapomnienie. Jeszcze raz zgrabnie w podobnych obszarach w Killer, ale pod względem melodii ten kawałek ustępował poprzednim. Na sam koniec w Too Old To Cry ponownie nieco szybciej, z lekko powermetalowym zacięciem z okolic Savage Grace lub najwcześniejszego Raven. Kawałek przywodził na myśl wiele kapel klasycznych, a zagrano go z bezczelną pewnością siebie. Klarowny mastering wykonał Dav Byrne - doświadczony inżynier dźwięku, który postawił na brzmienie przypominające styl lat 80tych, z syczącymi blachami i umiarkowanie surowymi gitarami.