Kanadyjska piosenkarka, ur. 21 lipca 1962 w Belleville jako Karen Lynn Greening. Kiedy skończyła 15 lat powołała do życia swój pierwszy zespół nazwany po prostu Lee Aaron, w którym śpiewała, a także grała na klawiszach i saksofonie. W wieku 17 lat uczestniczyła w wypadku drogowym, w którym złamała nos i zyskała parę siniaków. W 1979 poznała swojego pierwszego managera Roberta Connolly`ego, który przekonał ją na skoncentrowaniu się wyłącznie na śpiewie, by głosem i prezencją zwróciła na siebie baczniejszą uwagę publiczności. Rockowy debiut nie był niczym szczególnym, a Lee akompaniowali muzycy lokalnych grup z Toronto, jak Moxy, Riff Raff i Santers. Pod koniec 1984 ten sam krążek wznowiła wytwórnia Attic ze zmienioną okładką i bonusem Under The Stars. Pozytywnym efektem reedycji było zaproszenie Lee do Anglii, gdzie wystąpiła na festiwalu w Reading.
Oszołomiona sukcesem Aaron w 1982 poleciała do Nowego Jorku, by wziąć udział w rozbieranej sesji fotograficznej dla magazynu dla mężczyzn "Oui". Wydanie z półnagą Lee na okładce ukazało się w marcu 1983. Ten incydent nieomal spowodował całkowite załamanie się wizerunku i po latach artystka żałowała tego czynu, zrzucając winę na Connolly`ego, podobno wywierającego na nią presję w tej kwestii. Na szczęście to nieporozumienie usunął w cień sukces [2], wydanego 24 lutego 1984 przez wytwórnię Attic. Krążek wspiął się na 69 miejsce kanadyjskiej listy przebojów i pozostał tam przez 2 tygodnie. Lee Aaron i spółka zaprezentowali motoryczny hard`n`heavy, o dużej dozie chwytliwości i dynamiki, którą do ekipy wprowadził nowy gitarzysta John Albani. On też był głównym autorem większości kompozycji wraz z drugim wioślarzem George`m Bernhardtem. Samą Lee okrzyknięto faktyczną Królową Metalu i ustawiono na piedestale, chwilowo wyżej niż Juttę Weinhold z Zed Yago i Doro Pesch z Warlock. Tytułowy Metal Queen rozpoczynały klawiszowe pomruki i wspaniały złowieszczy riff, a po krótkim unisono gitar wkraczał głos Lee Aaron, któremu daleko było od szorstkiego wokalu choćby Leather Leone z Chastain. Ten czysty śpiew wspaniale wypadł na tle barbarzyńskiego kroczącego tempa, prostego rytmu i pulsującego basu. W solówkach gitarzystów wychwycić można było pewne wpływy duetu Murray-Smith z Iron Maiden. Kawałek poparto videoklipem, w którym Aaron ubrana w skąpe wdzianko i z mieczem w dłoni niczym kochanica Conana kroczyła dumnie po zwycięstwo (emisji teledysku zabroniono w Australii). Godną kontynuacją tego numeru był Lady Of The Darkest Night z kolejnym przebojowym refrenem. Po nieco mrocznej balladzie Got To Be The One nadchodził czas utrzymanego w hard rockowym klimacie Shake It Up. Formacja zdecydowanie przyspieszała w Deceiver z wprawiającą w zdumienie solówką Albaniego. Lee szła na czele tego muzycznego pochodu, całkowicie obezwładniając słuchacza swoim niesamowitym głosem. Całość kończył hołd dla wczesnego Rainbow We Will Be Rockin`. Za namową Albaniego, z którym współpraca miała trwać jeszcze 11 lat, Lee zerwała nieszczęsną współpracę z dotychczasowym managerem.

Będąc na topie, Aaron i Albani zostali na początku 1985 zaproszeni przez rodaków z Kick Axe do nagrania klasyka The Beatles With A Little Help From My Friends. [3] sygnalizował pewne złagodzenie brzmienia w kierunku klawiszowego AOR, ale wciąż znalazły się tutaj tak udane kompozycje jak pędzący Rock Me All Over, jak również Runnin` From The Fire i Line Of Fire o charakterze wybitnie radiowym. Prawdziwy pokaz wokalnych możliwości Lee dała we wspaniałej balladzie Barely Holdin` On, do którego nakręcono interesujący teledysk ukazujący także pewien talent aktorski Aaron (tym razem elegancko ubranej), uciekającej przed prześladowcą w mrocznym korytarzu. Niestety, płyta nie znalazła uznania w USA i nawet w Kanadzie album dotarł jedynie do 86 miejsca na listach przebojów. Mimo, że grupa wielokrotnie wystąpiła na koncertach w Europie z Bon Jovi oraz na festiwalu "Poperinge" w Belgii u boku Slayer, UFO i Warlock, Lee Aaron zdecydowała już o zmianie stylu. Rezultatem tych przemyśleń nad własną karierą był [4], wypełniony przez błahe piosenki rockowo-popowe, a moc w głosie rozpłynęła się wśród banalnych radiowych numerów do śniadania. Pomimo przerzucenia się na banalne granie, dzieło Kanadyjki dotarło do 39 miejsca na listach przebojów i utrzymało się tam przez 2 tygodnie. Fani uwielbiający [2] czuli się jednak mocno oszukani podczas słuchania "popeliny" w stylu singlowych Only Human lub Goin` Off The Deep End.
Dużym sukcesem komercyjnym (podwójna platyna) okazał się [5], z którego glamrockowymi hitami okazały się Whatcha Do To My Body (25 miejsce na listach) i Hands On (38 miejsce). Krążek otrzymał nagrodę Juno w kategorii Rockowy Album Roku 1991, a videoklip skupiający się na tyłku Aaron do pierwszego ze wspomnianych singli nominowano do Teledysku Roku. Dokonania Kanadyjki nie miały już jednak nic wspólnego z mocniejszym graniem. W podobnym tonie brzmiał [6], z którego nakręcono video do Sex With Love. Po wydaniu w 1992 składanki Powerline – The Best Of Lee Aaron, nazwisko artystki zaczęło odchodzić w zapomnienie. Lee nie chciała nawet na koncertach wykonywać utworów z [2], a jednocześnie nie była w stanie wystarczająco się przebić w nowej stylistyce pop-rockowej. W 1994 rynek ujrzał [7], który Aaron wydała w barwach własnej wytwórni HipChic Music. Zarówno jednak to wydawnictwo, jak i nagrany z członkami zespołu Sons Of Freedom [8] przeszły zupełnie bez echa. W 1997 zainteresowania Lee zwróciły się dość nieoczekiwanie w stronę jazzu i bluesa, a ona sama zmieniła fryzurę i styl ubierania się. W skład [9] weszły utwory właśnie w stylistyce jazzowo-rockowej, nie przynosząc Aaron większej popularności, mimo nadal świetnego wyglądu. [10] stanowił popowo-jazzową hybrydę, daleką od doskonałości [2] i dobrego wrażenia [3]. Lee Aaron urodziła mężowi Johnowi Cody`emu dwójkę dzieci: Angellę w czerwcu 2004 i Jetta w styczniu 2006.
George Bernhardt przeszedł do Hanover Fist, z którym nagrał w 1985 krążek Hungry Eyes.