Niemiecka grupa powstała w 1992 w Leverkusen. To był okres dobrej koniunktury powermetalu o progresywnym zacięciu. Powstawało wiele zespołów, z których jedne zyskały rozgłos, a inne okrył mrok zapomnienia. Age Of Rebellion zalicza się do tych drugich - wpłynął na to przede wszystkim fakt, iż na swoim debiucie (wydanym dla wytwórni D&S Recording) kwintet określił się jako poszukujący drogi pośredniej pomiędzy energią powermetalowych gitar a ambientowymi rozległymi klawiszami oraz pomiędzy budowaniem klimatu a wyrazistymi melodiami nawiązującymi do tradycyjnego niemieckiego powermetalu dekady poprzedniej. Zespół wykorzystywał przy tym elementy neoklasyczne od czasu do czasu, tła przypominające czasem symfoniczne, ale na pierwszy plan wysuwały się zbyt często melodie bardzo trywialne (Mind In Memories), brzmiące różnie i chwilami niemal dyskotekowo, by zaraz serwować dojrzałe przemyślane zagrania zaskakujące bogactwem pomysłów. Zresztą, pomysłów ogólnie nie zabrakło - tyle, że nie zawsze wykonanie było najlepsze. Głos Andreasa Leyera obracał się w kręgu Kaia Hansena i ta maniera wysokiego śpiewu tu raczej irytowała. Gitary były aktywne, ale to był co najwyżej poziom średni - często Leyer i Mies proponowali solówki do siebie podobne, nieco sztampowe i powtarzające się w różnych utworach. Zdecydowanie wyróżniał się natomiast perkusista Bastian Winkels - kreatywny i elastyczny, zresztą bardzo wyeksponowany ze swoim przestrzennie ustawionym instrumentem. Na płycie poza melodyjnym power w typowo niemieckim stylu (Holy War) wrzucono kilka interesujących kompozycji w nieco innym stylu. Wśród nich uwagę zwracał pulsujący ostrymi gitarami i klawiszami w tle Forgotten Hero ze znakomitą melodią i doskonałym basowym wstępem. Tytułowy Ikarus Dream to mało wyrazisty progresywny metal, gdzie w pastelowych aranżacjach odchodzono od powermetalu na rzecz w pewnym sensie teatralnego przekazu. Podobnie łagodnie pobrzmiewał balladowy Welcome To Reality z wykorzystaniem pianina. Czysty progresywny power w All These Years poza pracą perkusji i klawiszy niezbyt przekonywał, natomiast pewne fragmenty malowane jazz-rockiem w umieszczonym na zakończenie instrumentalnym Emotional Rain prezentowały się przyjemnie dla ucha. Zespół poszukujący i chwiejny, jednocześnie mało konsekwentny w określeniu własnego stylu. Kiedy wydany dla koncernu Headless Records brzmiący niczym Rough Silk [2] przepadł na rynku, formacja zawiesiła działalność.
Andreas Leyer, Dirk Mies i Peter Viergutz założyli potem heavymetalowe Black Angus (EP-ka Forevermore w 2015) i Twelve Arms (Elysian Fields w 2019). Leyer ponadto dołączył do powermetalowego Ignition (Call Of The Sirens w 2020), w którym grał na basie.