Niemiecki zespół powstały w 2011 we Freibergu po przekształceniu thrashowego Satin Black (płyta Harlequin w 2008). Debiut był niejednolity stylistycznie. Słychać było wiele z czasów NWOBHM, ale też tradycyjnego heavy metalu i power lat 80-tych z USA. Krążek sprawiał wrażenie mało udanej wycieczki w XX wiek z prostymi aranżacjami, basem pod Steve`a Harrisa, prawie cały czas wysoko śpiewającym Dietrichem i melodiami przyjaznymi dla ucha w lekko smutnawym klimacie jak Starrider czy Crimson Desert. Wokalista śpiewał czysto wyrazistym głosem, wspieranym przez równie wysokie zazwyczaj chórki w tle. Gitarzyści grali niezłe solówki, podkreślające charakter melodii, ale przy wrażeniu że stać ich było na jeszcze więcej. Szybkiego grania było mało, przeważały średnie tempa, a nawet stosunkowo wolne jak w Men Or Machines. Muzycy potrafili także zagrać łagodnie i refleksyjnie w mocno rockowej balladzie When Autumn Leaves Fall. Kiedy formacja chowa trochę pazury, to delikatne granie budziło autentyczne zainteresowanie, czego nie do końca można powiedzieć o tych teoretycznie ostrzejszych kompozycjach. W tym aspekcie był to metal bez agresji i brutalności, ale także odarty z autentycznej dynamiki. To aż tak bardzo nie przeszkadzało w odbiorze melodyjnych heavymetalowych utworów typu Against The Time. Utwory były dosyć długie, ale się nie dłużyły, bo sporo tu fragmentów instrumentalnych i znanych, ale zgrabnie użytych riffów w powtarzających się sekwencjach. Trochę rasowego powermetalu w łagodnej formie w Karma oraz Exit Night i te numery były udane przy braku jakiejkolwiek oryginalności. Na koniec również powermetalowy Black Star Pariah i tu grupa dała z siebie wszystko w pigułce w dobrej, ale nie porywającej kompozycji. Było to granie niezłe, ale nie porywający, oparte na jednolitym schemacie. Największą wadą był brak zdecydowanie wyróżniających się utworów, które zachęcałyby do powrotu do tej płyty. Brzmienie tradycyjne, czytelne i dopracowane, może poza perkusją - natomiast same utwory już nie za bardzo. Krążek dla zwolenników łagodnego heavy i power, ale bez nastawienia na nawet mini-killery.
Z nowym perkusistą Davidem Schleifem ekipa zrealizowała [2] dla wytwórni Century Media. Tym razem zespół przedstawił jednorodną stylistycznie płytę z powermetalem dosyć typowym dla Niemiec. Nie za ostro, nie za ciężko, ani rycersko, ani przebojowo - takie drugoligowe podejście do muzycznej filozofii Mob Rules, grupy nie słynącej z nadmiernego talentu do tworzenia atrakcyjnych melodii. Wszystko w miarę szybkie, umiarkowanie zaawansowane technicznie, z wysokimi wokalami Dietricha - frontmana sprawnego, ale pozbawionego jednak charyzmy. Płyta dosyć długa (57 minut muzyki), ale niewiele z tego wynikało. Kilka numerów zostało sztucznie wydłużonych (Waiting For A Sign, Eden Lies In Ruins, The Alliance, Rain) i z tych najdłuższych najlepsze wrażenie sprawiał melancholijny i wzbogacony o partie akustyczne Crescent Moon. Po innych galopujących donikąd kawałkach (From Outer Space, Along The Rising Sun) nie pozostawało nic poza sygnałem, że coś właśnie zagrali. Pewnym atutem muzyki z poprzedniej płyty było granie wolne, tu nic takiego nie zaproponowano i w pewnym momencie to jednostajne szybkie powermetalowe łupanie zlewało się w jedno i nużyło. Brzmienie ugładzone, dosyć dopieszczone w szczegółach, przypominające płyty Mob Rules właśnie, także w stylu aranżacji drugiego planu. Mało dobrego, dużo sztampy i nijakości, a taki power zapominało się niemal natychmiast. Taką nijaką mieszankę heavy i power Alpha Tiger zagrał na kolejnych dwóch albumach. W końcu odszedł rozczarowany brakiem sukcesów Stephan Dietrich, by założyć heavymetalowy Turbokill (EP-ka Turbokill w 2018 i Vice World w 2019). W Tygrysie za mikrofonem zastąpił go nieznany Benjamin Jaino - śpiewak przeciętny, nastawiony na radiowy rock/metal.