Amerykański zespół powstały w 2010 w Spokane (Waszyngton). Ekipa zdecydowała się na progresywny black metal - mix daleki od najbardziej naturalnego połączenia. Początki jednak nie były łatwe i Amiensus poszukiwał swojej tożsamości, przyjmując w swoje szeregi na [3] nawet wokalistkę Julię Holter. [5] mógł niemiło zaskoczyć dotychczasowych fanów, gdyż zniknęły bolesne czyste dźwięki i lśniące syntezatory. Wczesne dokonania ekipy ocierały się o poczucie tęsknej melodii i w rezultacie nad materiałem unosiło się wrażenie stylistycznego rozstania przeszłością. Ekipa podążyła za trendem odchodzenia od ciężkiej orkiestracji i atmosferycznej strony black metalu, które przecież przenikały poprzednie płyty, w kierunku progresywnego brzmienia. Tekstowo utwory odnosiły się do emocjonalnego rozładowania stłumionych emocji i podjęta tematyka pasowała do ewolucji muzyki - niemal post-rockowy Beneath The Waves zawierał także blackowe skrzeki i blasty. Podobnie Euphorica to poniekąd podróż w przeszłość z bujnymi melodiami. Ostatecznie jednak te krótkie chwile były zaledwie ułamkami w porównaniu do reszty kompozycji. Przejście na nowe pozycje miejscami był bolesne, jak w A Convocation Of Spirits - smutnym utworze z szorstkimi harmoniami wokalnymi i zmaganiem się z nowoprzyjętą konwencją. Zmiany w składzie i inny mix/mastering spowodowały, że nowa płyta nie dostarczała maximum przyjemności. Owszem, była po częsci orzeźwiająca i nieoczekiwana muzyka, ale materiał wymagałby większego dopracowania przed wydaniem.
[6] dowodził, iż metal progresywny nie musiał być strukturalnie skomplikowane, zachowując w rzeczywistości całkiem uderzającą melodyjność. Blink Of The Moment zaczynał się melancholijnie i ta majestatyczna nostalgia hamowała wszelkie przyspieszenia. Czysty wokal mieszał sięz wrzaskiem i w Reverie wdzięcznie odbijał się w harmonii ze spokojniejszą instrumentacją, zanim ciężkie riffy zwalały się na słuchacza. Muzycy świetnie opanowali dialogi pomiędzy delikatnymi i cięższymi momentami, a towarzyszący temu wszystkiemu syntezator naśladował w tle dźwięk płaczącego wiatru. To granie w średnim tempie z jednej strony przypominało holenderski Shylmagoghnar, a z drugiej nowoczesne kapele post-blackowe. Również w kolejnym Senses Amplified grupa stawiała na nieregularny rytm z progresywnymi drastycznymi zmianami tempa. Znakomicie prezentował się Sun And Moon - delikatny utwór, w większości akustyczny i oparty na czystym śpiewie, ale o treści decydowała głównie marzycielska atmosfera blackgaze. To ciężkie narastanie przed ostatnią powtarzalną przerwą refrenu było znakomitym posunięciem, zanim następował mix epickich aranżacji symfonicznych, wściekłych blastów, dzikiego gitarowego tremolo i instrumentów smyczkowych. Najbardziej przystępnym kawałkiem na płycie był Vermillion Fog Of War, napędzany groove`ową sekcją rytmiczną, której towarzyszyły melodyjno-blackowe zagrywki, głębokie growle i wyższe wrzaski, a także spontaniczne zmiany rytmu i tempaTranscendence Through Grief okazał się złożonym instrumentalnym utworem z szeroką gamą gitarowych progresywnych akordów i akustycznych melodii. Album udowadniał spory talent Amerykanów, którzy do tej pory szukali własnej drogi poprzez róznego rodzaju eksperymenty.
Podczas gdy poprzednik oferował introspekcyjną opowieść, to [7] przynosił swego rodzaju oczyszczenie. Eksplorując różne struktury i czasy trwania utworów, krążek zręcznie lawirował ze stylem którym nie był ani black metalem ani prog-metalem, ale paradoksalnie sadowiąc się na granicy obu gatunków. Sólfarid i Acquiescence oferowały chwile spokojnej atmosfery, płaczące smyczki i wielowarstwowe wokale. Krążek nie był idealny, gdyż instrumentalny Disconsolate był jakby niedkończony, a ambitny Leprosarium stanowił pomieszanie z polątaniem, jednakże należało podziwiać skalę muzycznej wizji zespołu, starajacego się łączyć black metal, meloddyjny death, techniczny death i prog-metal jednocześnie. Muzyka zahaczała o zupełnie inne doświadczenia niż poprzednia część opowieści, kładąc większy nacisk na mocniejsze riffy, które tym razem bardziej skłaniały się w stronę fińskiego Insomnium niż norweskiego Enslaved (dudniący środek Decaying God Child). Przy tym wszystkim Amienus nie porzucił tego, co czyniło twórczość formacji w przeszości tak wyjątkową - specyficznego użycia melodii. Nawet niespodziewany udział Larsa Nedlanda z Borknagar w The Distance wydawało się naturalnym dodatkiem do ogólnej struktury albumu. Po prostu był to hołd korzeniom i wpływom w sposób, który na początku wydawał się trochę zbyt oczywisty, ale który wraz z upływem albumu, zapewniał wgląd we wszystkie inspiracje jakie grupa czerpała od innych na przestrzeni lat, starannie je kształtując i pielęgnując, aż stały się czymś własnym i tożsamym tylko z Amiensus.

Późniejsze losy członków zespołu:

• James Benson - progresywno-doomowy Adora Vivos (EP-ka Toward The Empyrean w 2013), blackmetalowy Nott (EP-ka Nott w 2018) i post-blackowy Chrome Waves (A Grief Observed w 2019, Where We Live w 2020, The Rain Will Cleanse w 2021, EP-ka Where You Live w 2022, Earth Will Shed Its Skin w 2023 oraz koncertówka ost Horizon w 2024)
  
• Alec Rozsa - symfoniczno-blackowy Idolum (EP-ka The Sacraments Of Penance w 2014)
  
• Joe Waller - Adora Vivos, symfoniczno-blackowy Astral Blood (EP-ka Astral Blood w 2014), blackmetalowy Nuklear Frost (Subjugation w 2014) i Ex Cinere
  
• David Todd Farnham - deathmetalowy Invidiosus (Malignant Universe w 2014, EP-ka Guided Towards The Inevitable w 2016 oraz koncertówka Purpose Defeater w 2017)
  
• Chris Piette - grindcore`owy Choke (EP-ka Desiphon w 2022)
  

Alec Rozsa (ex-Archangel/USA), Chelsi Igel (ex-Dread Veil, ex-Minos),
Joe Waller (ex-Dread Veil, ex-Minos, ex-Dawn Of Valor), Kelsey Roe (ex-Our Renaissance, ex-Mistform Dreamer), Chris Piette (ex-Thee Massacre)