Walijski zespół powstały w 1967 pod nazwą Strawberry Dust. Kapelka supportowała w 1969 grupę Eyes Of Blue, której perkusista John Weathers był pod wrażeniem gry Strawberry Dust i polecił ich Lou Reiznerowi - szefowi wytwórni Mercury. Ten wyraził zainteresowanie, przy okazji proponując nowy szyld: Ancient Grease. Ekipa weszła do studia w pierwszej połowie 1970 i z pomocą trzech muzyków Eyes Of Blue (Weathersa, organisty Phila Ryana i śpiewającego gitarzysty Gary`ego Pickforda-Hopkinsa) zrealizowała materiał w studio nagraniowym. Album ukazał się w lipcu 1970 i wszystkie utwory napisali wspomniani przyjaciele z Eyes Of Blue. Dziesięć kompozycji zdradzało inklinację grupy do artystycznych poszukiwań i balansowaniu między różnymi stylami muzycznymi. Na styl Ancient Grease złożyły się: dość ciężkie psychodeliczno-fuzzujące gitary, brzmiące naturalnie harmonie utworów, akustyczne pasaże i pewne wejścia na tereny prog-rocka. Na tym eklektycznym krążku przewijały się tendecje z granicy heavy-rocka, southern rocka, bluesa i ciężkiej psychodelii. Na początek ciężki blues w stylu Free Freedom Train, odśpiewany przez Mortimera ochrypłym głosem przy sfuzzowanym riffem i użyciu pedału wah-wah. Nie zwalniał tempa Don`t Want, sunąc do przodu dzięki gitarze Grahama Williamsa, pulsującej sekcji rytmicznej i organom Ryana. Zaraz jednak pojawiało się pierwsze poważne potknięcie, gdyż pitolenia przy akustyku i pianinie w Odd Song trudno było znieść. Eagle Song był prawdziwym klejnotem albumu, po części przypominając w zwrotkach nagrania Budgie, choć naturalnie bez takiej mocy jaką prezentowała Papużka. Okropny Where Snow Lies Forever to znow pianino i ten zbędny kawałek kompletnie tu nie pasował. Do cięższych zagrywek muzycy powracali w Mother Grease The Cat, świetnym bluesującym heavy-rocku, mogącym podejść póxniejszym fanom Leaf Hound i Captain Beyond. Melancholijny Time To Die okazał się jedyną udaną ballada na tej płycie - pewnie dlatego, że oparto go na łagodnych gitarach (trochę pod Wishbone Ash, zwłaszcza solówka) i wokalnych harmoniach zamiast pianinie. Prelude To A Blind Man stanowił solidny punkt całości, a na numer złożyły się: chrypka Mortimera, gitara slide, harmonijka ustna i punktujący bas. Mystic Mountain brzmiał niczym kawałki Lindisfarne, a ten tygiel stylów kończył tytułowy Women And Children First - przypominający klimatem otwierający Freedom Train i spinający całość klamrą. Warto było zwrócić uwagę na ograny Hammonda, wielokrotne zmiany tempa i efekt wah-wah. Wszystko przypominało raczej dokonania grup amerykańskich, w rodzaju Fleetwood Mac (ery Petera Greena).
Płyta przepadła z braku jakiejkolwiek promocji ze strony szefów Mercury i Ancient Grease rozpadł się. Mortimer i Williams założyli Racing Cars, Bass dołaczył do Boogiemen, a Owen do The Rattle. Przyjaciele zespołu także nie próżnowali - John Weathers wszedł w skład Pete Brown`s Piblokto, natomiast Phil Ryan dołączył do Man. Weathers, Ryan and Pickford-Hopkins powołali do zycia również jednorazowy projekt Big Sleep (Blue Bell Wood w 1971. Ostatecznie Weathersowi udało dostać się w szeregi Gentle Giant, w którym bębnił w latach 1972-1980. Gary Pickford-Hopkins zmarł 22 czerwca 2013 w wieku 65 lat na raka, a Phil Ryan zmarł w Danii 30 kwietnia 2016 w wieku 70 lat (przeżywszy w latach wcześniejszych udar i trzy ataki serca).