Jednosobowy projekt założony przez niejakiego Nre w 2016 w północnym Norfolk. Za dziwaczną nazwą krył się depresyjny black metal z mocnymi akcentami atmosferycznego blacku. Ta muzyka przypominała w wielu momentach cieżkę dźwiękową do filmu o samotnej chacie gdzieś w górach, gdzie odosobniony człowiek cierpiał wewnętrznie, nasłuchując odgłosów nadchodzącej burzy. Neil bazował na typowych elementach gatunku, czyli wolno-średnich tempach, gitarach tremolo, hipnotyzującej/monotonnej perkusji, mało zrozumiałych wrzasków w tle, melancholijnych akustycznych pasaży i odgłosów natury (pohukiwanie sowy, szum drzew, fale rozbijające się o nadbrzeżne skały). Wszystko przypominało Burzum z okresu Filosofem czy twórczość niemieckiego Coldworld. W studio okazjonalnie pojawiali się goście, jak gitarzysta Steve Blackwood (solówka w The Comforting Grip Of Misery) czy folkowa wokalistka Linds Bestwick (dwie piękne części Winter`s Elegy). Proste riffy tworzyły klimat jesiennej szarugi, depresji i odosobnienia. To były solidne płyty, choć w pewnym momencie wszystkie popadały w syndrom typowego grania dla atmo-blacku, bez specjalnych wzlotów u upadków. Na [6] jednakże trafił się numer kapitalny - przebojowy wręcz Dirge IV: Solitude, o niebywałej po prsotu blackowej nośności.
Neil założył także Margaret Read (trzy demówki w 2020 oraz album Desolate Howls From A Broken Mind w 2021), grający depresyjny black metal.