Australijski jednoosobowy zespół powstały w 2004 w Melbourne. Zadebiutował dwiema demówkami: 40-minutową "Engraved Souls" w 2005 oraz 33-minutową "Cloak Of Autumn Shroud" w 2006. One razem z EP-ką zawierał standardowy atmosferyczny black metal, w zasadzie niczym się wyróżniający. Wszystko zmieniło się w grudniu 2011, wraz z wydaniem [2] - album był nad wyraz długi, gdyż trwał blisko 80 minut. Była to ponadto płyta kontrowersyjna przez wzgląd na stylistyczną woltę i prawdę mówiąc, było tu więcej muzyki ilustracyjnej niż samego black metalu, a materiałowi nadano oblicze ścieżki dźwiękowej niczym do jakiegoś filmu Tima Burtona. To nie było nawet granie symfoniczne, tylko muzyka klasyczna przedstawiona z perspektywy metalowej, jakby w jednym studio spotkali się Wagner z Agalloch. Jednocześnie uważni słuchacze mogli wychwycić pierwiastki Enslaved (wikiński chórek w In Lands Of Ashes), Opeth ery Still Life i mrocznego folku a la Kveldssanger Ulver. Waldorf korzystał z instrumentarium folkowego (flet w Smokefall), ale te ludowe wstawki miały jedynie za zadanie wzbogacić ten wachlarz muzycznych smaków. Orkiestracje miały w tej muzyce własne miejsce i zamiast akompaniować blackowym partiom gdzieś w tle, wielokrotnie stanowiły motywy przewodnie tych kompozycji (Loss). W ponad 17-minutowym Night Bell wrzucono ośmiominutowy fragment zagrany wyłącznie na fortepanie oraz sample z filmu "The Ghost And Mrs. Muir" z 1947 z Gene Tierney. Metalowe elementy jak okazjonalny charczący wokal czy podwójna stopka pojawiały się rzadko, podbnie jak solówki na gitarze elektrycznej (Latent Thistle). To było granie wysumblimowane, w gruncie rzeczy delikatne, na granicy jawy i snu. Dla jednych była to nie-metalowa muzyka, przedłużana na siłę, nudna i nadużywająca fortepianu - drudzy znajdowali w niej ujmujący romantyzm i epicką nutę z przełomów XVIII i XIX wieku. Tak jakby Aquilus zdecydował się nagrać coś podobnego do Filosofem, ale z drugiej strony kompletnie temu krążkowi się przeciwstawić, porzucając powtarzalność motywów jaku Varga i stawiając na krystaliczną produkcję zamiast lo-fi. Wszystko było dośc tajemnicze, głównie w momencie jakby ktoś ten black metal po prostu wyłączał pstryczkiem, przechodząc totalnie na stronę muzyki klasycznej.