Japoński zespół powstały w 1981 jako Sleazy Luster, założony w szkole przez Fukudę i Kitsutakę. Sleazy Luster dwukrotnie bez powodzenia uczestniczyła w konkursie "Yamaha EastWest" w latach 1982-1983. Fumihiko Kitsutaka zwrócił natomiast na siebie uwagę swoją gra na gitarze. Grupa wysłała pod koniec 1983 demówki do młodej Mari Hamady - nagrania te były częścią aplikacji, by zarezerwować miejsce kapeli grającej na koncertach tej wokalistki o wschodzącej sławie. Po zmianie nazwy na Arouge, podpisano kontrakt z wytwórnią Invitation i wydano jedyny album 21 listopada 1984. Dziesięć kompozycji trwało nieco ponad 35 minut i zadziwiało stylistyczna rozpiętością. Co prawda nie wszystkie z tych muzycznych wycieczek były udane czy nadmiernie interesujące, ale na żadnym z tych stylistyk kwartet nie zawiódł kompletnie. W jakiś pokrętny sposób muzycy połączyli (generalnie) metalowe riffy z eleganckimi melodiami (po części neoklasycznego) hard rocka i "subtelnością" wokalną specyficzną dla pop-metalu. Zamiast jednak podzielić dwie strony winyla na ostrzejszą i łagodniejszą, zdecydowano się na totalny mix stylów bez trzymania się konkretnej sekwencji. Plytę rozpoczynał lekko komercyjny Tonight (I Sing My Heartful Song For You), wybrany dość pomyłkowo na otwieracz, gdyż cierpiał na brak energii. Najsłabszy z całego zestawu Everybody`s Rock & Roll to podróbka Kiss, odarta z żywiołowości i pazura. Pierwszym mocnym punktem był In My Vision i ten numer o niespiesznym tempie zaskakiwał zapamiętywalną melodią. Zaraz jednak krążek popadał w marazm w Makin` Love - kompozycji nieciekawej i z dziwną denerwującą motoryką. Play A Game to rzetelny melodyjny przebojowy hard rock, który pomógł skomponować Kyoji Yamamoto - gitarzysta Bow Wow. No No No! okazał się rzetelnym numerem heavymetalowym w stylu Loudness, w którym kapitalnie chodził bas i dochodziła do tego ognista solówka gitarowa. W niezłym Remember prym ponownie wiódł bas Fukudy, znakomicie prowadzący ten hard`n`heavymetalowy utwór. Chains zaczynał się judasowo, ale potem przechodził w przyjazny radio hard`n`heavy, ale cechował się chwytliwym refrenem i wyśmienitą gitarową solówką Kitsutaki. W See You znowu hard rock, a na koniec Winter Days okazywał się jedną z najlepszych ballad japońskiego metalu pierwszej połowy lat 80-tych, nasuwając skojarzenia z subtelnym graniem Scorpions ery Uli Jona Rotha.
Krążek niestety nie podbił serc japońskiej publiczności, zresztą konkurencja była sroga. Arouge zagrał swój ostatni koncert w czerwcu 1986 i rozpadł się. Fumihiko Kitsutaka nagrał dwie solowe płyty: Euphoria w 1994 (fatalny wokalista Tetsuya Saito) i Never Ending Story w 2005 (Minoru Niihara w trzech utworach), udzielał się też w Kinniku Shojo Tai oraz X.Y.Z.->A. 24 grudnia 2004 ukazała się zremasterowana wersja albumu (znana fanom jako "Bogyaku No Kikoshi") z dodanym drugim CD, na który wrzucono różnego rodzaju rarytasy (łącznie jedenaście). Przede wszystkim trzy z nowych kawałków sprawiały wrażenie wartościowych odrzutów i szkoda, że nie znalazły się na oryginalnej płycie: Don`t Get Back, ciężko dudniący Dead Or Alive, a takze Rock Emotion (ten kawałek Kitsutaka przerobił na swój solowy debiut jako Dance Desire).
Dyskografię uzupełniało wydane w lipcu 2016 Blu-ray "Live Arouge", celebrujące 30 lat Fumihiko Kitsutaki na scenie muzycznej.