Kanadyjska grupa założona w 2012 w Toronto. Wydany własnym nakładem 24 lutego 2015 album zadziwiał. Ten progresywny power był daleki od jakiejkolwiek przewidywalności, gdyż zespół posiadał nieprawdopodobnego wokalistę Nicka Sakala, dysponującego fenomenalnym barytonem, który nie mógł pozostawić nikogo obojętnym. Nie było w tym ani odrobiny przesady, gdyż wystarczyło posłuchać trzech kapitalnych utworów otwierających ten album: At The End Of It All, Remember Me i Moonchild. Wszystko wówczas stawało się jasne - facet posiadał magię w głosie. Zresztą same numery zaaranżowano wyśmienicie, z doskonałymi melodiami, godną szacunku płynnością zmian tempa, pięknymi gitarowymi pulsacjami oraz idealnie wpasowanymi partiami klawiszowymi Wonga. Maestro zresztą dawał popis w wyśmienitym My Last Song, wzbogacając wszystko subtelnym podkładem. Gitarowa robota także była wyborna i takiego gitarzysty o takim wyczuciu tempa jak John Lovatsis słuchało się z ogromną przyjemnością. Znalazło się wiele miejsca dla numerów nastrojowych jak Last Forever przy pianinie, The Song That You Deserved z symfonicznym tłem oraz bonusowy Starlit Eyes, gdzie Sakalowi akompaniowała gitara akustyczna - z innym wokalistą te kawałki byłyby po prostu tylko dobre, ale Nick nadawał im prawdziwie poetycki wymiar. Pięknym przykładem zespołowego grania i jasnego wyrażenia muzycznego credo grupy był rozbudowany tytułowy The Lion And The Jester, w którym działo się wiele interesującego. W Demon Eyes skierowano się w stronę metalowej epickości w progresywnym wydaniu i nawet ten utwór posiadał wielką moc rażenia. Jak na produkcję własną, płytę wyprodukowano znakomicie - klarowne wieloplanowe brzmienie, pełne głębi, wokalista ustawiony idealnie. Wszystko mogło spodobać się nie tylko miłośnikom Kamelot czy Symphony X i szkoda, że album pozostał niedoceniony, a Ascendia nie wydała już niczego innego.