Polski zespół powstały w 1994 w Lewinie Brzeskim. Zadebiutował w lipcu 1997 pięcioutworową kasetą demo "Excelent Darkness Art", utrzymaną w konwencji gotyckiego doomu. Materiał promowano podczas klubowych koncertów z Sirrah. Debiut był hybrydą, w której ciężkie kawałki na tle growlingu (When The Twilight Set In Again, Night Of Desire) posiadały niezwykły nastrój dzięki zastosowaniu klawiszy, skrzypiec i fletu. Bartłomiej Kostrzewa przejawił skłonności do tworzenia bardziej rozbudowanych form (Nameless Land Of Streams). Płyta sadowiła się w szufladce tzw. metalu klimatycznego - popularyzowanego wówczas w Polsce przez Sirrah i Tower, a w trochę mniejszym stopniu Neolithic i Cemetery Of Scream. W przeciwieństwie jednak do odwołań do twórczości Paradise Lost, My Dying Bride czy Anathemy, pojawiło się wiele pierwiastków młodszych grup pokroju greckiego w stylu Septic Flesh czy On Thorns I Lay, a także norweskiego Theatre of Tragedy. Debiut Asgaard opierał się na wielobarwnych partiach symfonicznych klawiszy, dla których metalowy podkład ciężkich riffów i okazjonalnych gitarowych melodii był jedynie uzupełnieniem. Skrzypaczka Honorata Stawicka próbowała naśladować styl gry Martina Powella z My Dying Bride, za to słowiczy wokal Małgorzaty Raźniak irytował. Średnio prezentowała się też sama muzyka, którą oparto na długich rozbudowanych kompozycjach i kontrastach między momentami stonowanymi z dominującymi w nich klawiszami, skrzypcami, fletem czy plumkającymi gitarami a ostrzejszą utrzymaną głównie w średnim tempie resztą z elementami klimatycznego death/doomu. Niestety w tych mieszankach było sporo naiwności i przypadkowości, zdradzających słabe obeznanie muzyków w tajnikach komponowania. Cikawostką był fakt, że autorem zdjęcia na okladce, przedstawiającego chylące się ku horyzontowi słońce, był Samoth z Emperor.
Dla Asgaard nastąpił czas licznych i udanych koncertów u boku Behemoth, zespół supportował również Limbonic Art. Na [2] formacja zaprezentowała się z lepszej strony, prezentując styl dojrzalszy, nowocześniej zaaranżowany, pełen ciekawych rozwiązań w warstwie wokalnej, za którą odpowiedzialny był Przemysław Olbryt. Dysponował on zmiennym głosem - raz śpiewając nisko niczym Tomasz Żyżyk z Sirrah lub Fernando Ribeiro z Moonspell, raz atakujac blackowym skrzekiem, w końcu potrafił zaskoczyć falsetem czy histerycznym wrzaskiem. Dodano pewne elementy majestatycznego blacku w mroczno-symfonicznej oprawie i przy soczystym brzmieniu. Na szczęście odeszła Raźniak. W wielowątkowych utworach działo się bardzo dużo, postawiono głównie na kontrasty fragmentów klimatycznych z agresywniejszymi - w tych drugich pierwszoplanową rolę odgrywali gitarzyści. Z klawiszowych faktur przebijały inspiracje norweskimi zespołami blackowymi w rodzaju Arcturus czy Borknagar. Skłonność muzyków do awangardowości przejawiała się w zamiłowaniu do nadawania łacińskich tytułów kompozycjom, choć na dwójce zostały one jeszcze podane w nawiasach obok tradycyjnych angielskich. Najlepsze kawałki zamieszczono na początku płyty: atutami The Way Of The Secret Rapture i Mon Ange był agresywne blackowe przyspieszenia, udanie wokalne pomysły Olbryta oraz kilka klimatycznych zwolnień, dających szansę na zaistnienie skrzypcom Stawickiej. Krótszy Love Blood & Eternity to numer utrzymany w klimacie refleksyjnego gotyckiego metalu, a ...About Love nosił piętno doom metalu, ale obniżał jakość całości z powodu lekkich dłużyzn i w większości niezbyt zapadających w pamięci motywów. Zespół pokazał mocniejsze i bardziej agresywne elementy swojego stylu, doskonale łącząc je z elementami klimatycznego metalu lat 90-ych XX wieku. W 2000 Asgaard nagrał przeróbkę The Fourth Knight Of Revelation na tribute dla Rotting Christ "Another Thorn In His Crown". Kolejne płyty kontyunuowały wątki podjęte na albumach wcześniejszych, zbliżając się do progresywnych zapędów Emperor i Limbonic Art.
Przemysław Olbryt w 2008 dołączył do Crionics (EP-ka N.O.I.R. w 2010) i Devilish Impressions.