Amerykańska grupa założona w 1982 w Tucson (Arizona). Cechujący się niemal mistyczną okładką (autorstwa Erniego Polo) debiut mieszał wpływy Wishbone Ash (piękne melodie gitar i hipnotyczny wokal Roba Davisa), rock Południa lat 70-tych oraz epicki hard rock. Inni z kolei nieco na wyrost okrzyknęli Ashbury jako połączenie Jethro Tull, Full Moon i Pagan Altar. Niemal baśniowemu graniu nadano nadzwyczajną chwytliwość i poparto przyjemnym nienachalnym lekkim brzmieniem. Ten mix hard rocka z dużą ilością akustycznych motywów posiadał jednak znamiona oryginalności. Niezłą wizytówką obranej konwencji był otwierający całość The Warning, w którym cięższe riffy, ostre solówki i siłowa gra perkusisty Ray`a kontrastowały z niemal folkowymi tonami gitary akustycznej i fantastycznymi harmoniami w refrenie. Na tym samym patencie zbudowano również Take Your Love Away, w którym dość trywialny refren szedł w zapomnienie przy świetnym unisono dwóch gitar w stylu Wishbone Ash. Pewnym zaskoczeniem był Vengeance, ocierający się o cięższe riffowanie - tym razem kontrast między warstwą instrumentalną, a wokalem był jeszcze wyraźniejszy, co ostatecznie dało niesamowity efekt. Dla odmiany Madman rozpoczynał się balladowo (akompaniament akustyków), z czasem jednak nabierał dynamiki (świetne wejście perkusji pod koniec drugiej minuty) z przebojowym refrenem. Do tej kompozycji dołączono niemal brata-bliźniaka w postaci Mystery Man, podczas gdy Hard Fight przybierał formę klasycznej rockowej ballady z uroczą partią wokalną w zwrotkach i obowiązkowym zaostrzeniem w refrenie. W finalnym Endless Skies kwartet zdecydował się zahaczyć delikatnie o rock progresywny - był to utwór najbardziej złożony ze wszystkich, włącznie z fragmentem granym przez Jerry`ego Van Dielena na fortepianie. W połowie lat 70-tych tego typu kawałek zapewne byłby punktem wyjścia do dłuższej improwizacji, ale Ashbury nagrywał w kompletnie innych czasach. Wszystkiego dopełniły dwie instrumentalne miniaturki: akustyczny Twilight oraz No Mourning z gitarowym unisono - ta druga w zasadzie nic nie wnosiła do albumu i raczej sprawdziłaby się jako część normalnego utworu, niż osobny byt. Generalnie płytę zrealizowano zmyślnie na wzór From The Fjords Legend z 1979 czy też Revival Winterhawk z 1982 - kompozycje były jednocześnie ulotne i ciężkie, tworząc niesamowity klimat jakby z nierealnego świata. Krążek potrafił co subtelniejszych słuchaczy zachwycić klimatem poprzedniej dekady, nie będąc jednak jej zwykłą kopią, gdyż Ashbury potrafili nawiązać do twórczości swoich mistrzów bez przekraczania granicy między inspiracją a plagiatem.
Oryginalny winyl wart był przez długi czas 150-300 dolarów, dopóki płyty nie wznowiła wpierw na CD wytwórnia Rockadrome w 2007, a następnie w 2014 zremasterowaną wersję wypuściła Battle Cry Records. [2] formacja udostępniła za darmo na swojej stronie internetowej. Davisowie po prostu weszli do studia, by nagrać utwory skomponowane w latach 1983-2003. Znalazło się na tym krążku kilka pomniejszych hitów, jak otwierający The Cold Light Of Day charakteryzujący się chwytliwym riffem i melodyjną solówką gitarową na wstępie. Melodie zawsze były mocną stroną Ashbury i tak też było w tym wypadku. Always Something More posiadał szybsze tempo, ale z zachowaniem refleksyjnego klimatu. Uwagę zwracał również No Gettin` Over You z popisem gitarowym na starcie i harmonijnym śpiewem. Album zawierał aż cztery instrumentalne utwory: Sonora Rain i Sundown Turnaround to typowy Ashbury w stylu Wishbone Ash, Chasing Shadows to akustyczna miniaturka, a W.M.D. - krótki i zadziorny numer. Zwłaszcza te dwa pierwsze znacznie przedłużono, przez co traciły na atrakcyjności i stawały się monotonne. W 2015 grupa wystąpiła na festiwalu "Keep It True", przyjęta niemal fanatycznie przez zebranych pod sceną fanów. W końcu wytwórnia High Roller wydała w październiku 2018 długo oczekiwany [3]. Jak zwykle zespół wymieszał hard rock (End Of All Time), motywy akustyczne (Summer Fades Away), utwory instrumentalne (Celtic Cross) i proto-metalowe kompozycje (Eye Of The Stygian Witches, Faceless Waters).