Szwedzka grupa założona w 2012 w Nyköping. Zadebiutowała w listopadzie 2013 umieszczając nagranie Trapped Under Ground na splicie z Anguish. Utwór zainteresował szefów wytwórni Metal Blade, którzy zaproponowali muzykom kontrakt. Pierwszy album zrealizowano w studio nagraniowym Andy`ego LaRocque i ukazał się 14 kwietnia 2014. Był fantastycznym nawiązaniem do tradycji przede wszystkim Candlemass ery Marcolina (Bid You Farewell brzmiał wręcz jak odświeżony Well Of Souls), ale pojawiły się też pierwiastki twórczości Solitude Aeturnus i Black Sabbath czasów Tony`ego Martina. Głos Zeba był znacznie niższy niż Messiaha, snując historie z Krainy Podziemi w jednostajnie hipnotycznej i melancholijnej tonacji. Całość wypadła nazdzwyczaj przekonująco, choć nie tak ciężko jak by się mogło wydawać. W kawałku Portal na klawiszach gościnnie zagrał sam LaRocque. Klimatu dodawała wykonana pastelami okładka przedstawiająca przewoźnika Charona i jego łódź dusz podróżującą przez Styks - główną rzekę Hadesu. W samej muzyce warta podkreślenia była takze czujność muzyków w uzyskaniu niezwykłych harmonii między obiema gitarami a śpiewem, przez co całej płyty słuchało się z niezwykłą uwagą - co mogło zaskakiwać przy tej przecież ogranej do bólu przez innych konwencji. Pozycja obowiązkowa dla wszystkich fanów epickiego doom metalu.
Drugi album był niemal identyczny, choćnie posiadał takiej mocy jak pierwszy krążek. Wciąż ekipa składała hoł Candlemass i wszystko rozpoczynał pełen dostojnej rozpaczy Disappearing Into Nothing. W tym numerze ciężar gitarowy zmniejszono i pod tym względem całość przypominała raczej Epicus Doomicus Metallicus niż płyty z Marcolinem. Po maltański Forsaken z kolei nagrano tytułowy Upon A Pale Horse z gotyckimi chórkami i przygniatającą atmosferą klasztornej celi. Słabszą kompozycją był za to mało wyrazisty Hours Of Darkness i tutaj Zeb zaśpiewał jedyny raz nieco gorzej (obok melodii). Twardy 1000 Broken Bones odchodził w kierunku Isole, a łagodniejszy The Coven zahaczał o niemal rockowy poetyzm i dopiero w drugiej części na jakiś czas przyspieszał. Trafił tu również epicki heavy/doom Suffer In Silence z dostojnym monumentalnym refrenem o sporej sile oddziaływania. Berg i Paud grają w sposób zdystansowany, chłodny i umiejętnie podkręcali melodyjną nutę gdy zaszła taka potrzeba, Największą dawkę smutku i mroku pozostawiono na koniec - ośmiominutowy We Are All Slaves świetnie zaśpiewał Zeb, momentami przy akompaniamencie sekcji rytmicznej. Muzycy powoli i konsekwentnie sączyli przygnębienie w duszę słuchacza. Gustowne plany klawiszowe rozgrywał tutaj Nicko Di Marino z Twins Crew. Przy okazji wracając do punktów stycznych z Epicus Doomicus Metallicus, warto wspomnieć o masteringu Mike`a Linda, który remasterował debiut Candlemass.

Sebastian Jansson / Jens Vestergren (obaj ex-Malison Rogue)