Amerykańska grupa kobieca powstała w 1968 w Los Angeles. Pinizzotto (ur. 2 kwietnia 1947) i Butler (ur. 6 kwietnia 1947) poznały się już w szkole, grając w kapelce The Rapunzels. Potem Butler dołączyła do The Ladybirds, który supportował The Rolling Stones w 1965, podczas gdy Pinizzotto podjęła pracę w studio nagraniowym. W 1967 dziewczyny spotkały organistkę Sherry Hagler, a w 1968 - piękną (choć niewysoką) perkusistkę Olivię Favelę. Ciekawostkę stanowił fakt, że Olivia była finalistką konkursu American Bandstand Swing Dance w 1967 (partnerował jej Dan Greene, a siostra Olivii w tym samym roku doszła do półfinału). Zespół zagrał wiele koncertów wzdłuż Wschodniego Wybrzeża, od Kalifornii po Alaskę. Przez trzy lata kwartet szlifował swoje możliwości, by w 1971 rozpoczęto pisać własny materiał. managerem zostak Michael Pinizzotto, brat gitarzystki. W 1972 udało się podpisać kontrakt z wytwórnią 1972, której szefowie byli wciąż pod wrażeniem sukcesu piosenki Charity Ball innej formacji kobiecej Fanny. Birtha nigdy nie miała szansy nawet zbliżyć się do rozgłosu Fanny, pomimo, ze dziewczyny lepiej grały na swoich instrumentach i doprowadziły swoje harmonie wokalne do perfekcji. W dodatku Birtha grała funkującego heavy-rocka, podczas gdy Fanny - przeciętnego bluesującego rocka. Debiutacnką płytę reklamowano hasłem "Birtha has balls", który wydrukowano na koszulkach. Otwierający Free Spirit trwał niespełna trzy minuty, ale zadziwiał w wielu aspektach. Grupa fenomenalnie weszła w stylistykę Grand Funk, Favela okazała się fenomenalną wokalistką, basistka Rosemary Butlers z kolei wychodziła przed szereg nadając numerowi specyficzny puls. Ponadto warto podkreślić, że wszystkie członkinie zespołu dzieliły się obowiązkami wokalnymi. Łagodnieszy i nieco gospelowy Fine Talking Man rozpoczynał się niczym Maggie McGill The Doors, a organy subtelnie wspomagały gitarowe zagrywki Pinizzotto. Tu z kolei wyśmienicie zaśpiewała Butler (nieco w stylu Janis Joplin), a godnym uwagi był przede wszystkim fragment wykonany a capella pod koniec. Po dość skocznym Tuesday, ekipa prezentowała zupełnie Feeling Lonely - początkowo oparty na sennym blusie z gospelowymi wokalami, lecz później na szczęście ożywiałający się w środkowej części z intensywniejszą perkusją i gitarową solówką. W niezwykle smętnym She Was Good To Me zaśpiewała Pinizzotto, a sam numer brzmiał niczym wspomnienie zmarłej matki i wydawał się być niezwykle ważnym dla gitarzystki. Szkoda, że pozostała trójka nie zaoponowała przeciwko nagraniu tego smęta, gdyż zdecydowanie nie pasował do reszty płyty, w dodatku umieszczono go w jej środku. Na szczęście stylistyka Gran Funk (ale też Hush Deep Purple) obejmowała we władanie Work On A Dream. W tym utworze ponownie znakomicie zaśpiewała Butler, a jej bas i drapieżna perkusja Faveli dały odpowiedni podkład po wszędobylskie organy. Końcówka albumu należała do niesamowitej perkusistki - Favela dawała po prostu popis wokalny w Too Much Woman (For A Hen Pecked Man), śpiewając "I wanna be loved not teased, I don’t want no man on his knees, Hen pecked man I can’t respect, cos I’m a hard one to handle and I know that". Pod względej energii i gitarowej motoryki utwór sadowił się gdzieś między Gypsy Uriah Heaps a Got This Thing On The Move, wzbogacony tamburynem na którym zagrała Sherry Hagler. Zaraz nadchodził ciężki Judgement Day, w którym Favela zaśpiewała niższą i głębszą tonacją niż poprzednio. W środkowej części cała czwórka dawała niezwykły instrumentalny popis z dodatkiem bongosów i chórków. Ostatnim rozdziałem tej kobiecej opowieści był Forgotten Soul, który Favela napisała wraz z producentem płyty Gabrielem Meklerem, znanym ze współpracy m.in. ze Steppenwolf. Z początku elegijny, kawałek potem stawał się jednym wielkim popisem śpiewu perkusistki na tle gitary i basu.

Od lewej: Sherry Hagler, Michele Pinizzotto, Olivia Favela, Rosemary Butler

Ta bardzo udane dzieło promowano na trasie koncertowej po USA, Kanadzie i Europie, supportując The Kinks, Fleetwood Mac, Alice Cooper i James Gang. Birtha wystapiła także 24 października 1972 w brytyjskim programie telewizyjnym "The Old Grey Whistle Test" (obok m.in. Ricka Wakemana), wykonując Free Spirit i Too Much Woman (For A Hen Pecked Man). Oczekiwany sukces komercyjny jednak nie nadszedł, pomimu niewątpliwego talentu członkiń grupy i pionierowego charakteru albumu. Wyprodukowany przez Christophera Hustona [2] nagrano w Crystal Studios w Hollywood. Materiał rozczarowywał, gdyż płytę dość nieoczekiwanie rozpoczynał pop/rockowy Can`t Stop The Madness z dominacją śpiewu i basu Rosemary Butler. Kiedy wydawało się, że było to tylko nieporozumienie, zaraz w podobnym tonie wybrzmiewał My Pants Are Too Short, a ostatecznym rozwianiem złudzeń była błaha popowa piosenka Freedom. Później przelatywały bez większych emocji kolejne numery: oparty na akustycznych brzmieniach i podśpiewywaniach "pa-pa-pa" Let Us Sing, senny Don`t Let It Get You Down z organami a la Ray Manzarek z The Doors, bluesujący Rock Me czy My Man Told Me odegrany przy pianinie na wzór honky-tonk. W ciągu roku Birtha przemieniła się stylistycznie w kompletnie inny zespół, tak jakby w studio dziewczyny zostały pouczone co mają grac, by osiągnąć komercyjny rozgłos. W tym wszystkim było jednak zaskakująco mało podejścia mainstreamowego i grupa odeszła w zapomnienie, rozwiązując się w 1975.
Utwór Too Much Woman For A Hen Pecked Man wykorzystano na ścieżce dźwiękowej filmu "Perdedores Natos" ("Natural Born Losers") w 2013. Rosemary Butler śpiewała na płytach/koncertach Bonnie Raitt (m.in. Gamblin` Man, Runaway, Sweet Forgiveness oraz Two Lives), a w 1983 wydała popową płytę solową Rose. Po latach wydała również drugi krążek You Just Watch Me w 2013. Olivia Favela zmarła 1 czerwca 2011, natomiast Michele Pinizzotto zmarła 4 lutego 2014 w wieku 66 lat.