Amerykański zespół powstały jako szkolna kapela w marcu 1972 w Kalifornii. Debiutancki krążek rozszedł się w ilości 20 000 egzemplarzy, ale muzycy zostali oszukani i nie dostali żadnych tantiemów od wytwórni Parliament. Album stanowił nie lada gratkę dla maniaków Angel. Przedstawiony przez Bluebeard pomp rock z pewnością mógł zaciekawić użyciem klawiszy przez Campbella na wzór Grega Giuffrii. Niezwykle komercyjna muzyka przynosiła takie hity jak She Looks Like An Angel (z rytmiką niczym Bachman-Turner Overdrive i wokalnymi harmoniami pod Starcastle), przypominający dokonania Boston Life To Live czy w końcu tytułowy Bad Dream, stanowiący mix stylów Angel i Styx. Często niestety formacja popadała w popową sztampę, jak to miało miejsce w Sad Forgotten Song lub I`ll Give You Roses. Wszystkiego dopełniał udany cover The Rolling Stones Paint It Black. Niestety, wadą płyty była słaba produkcja, nie uwydatniająca odpowiednio instrumentów.
Zespół poszedł w rozsypkę na kilka dekad. Wydawało się, że marzenia o reaktywacji przerwała ostatecznie samobójcza śmierć Barry`ego Leecha w 2004. Tymczasem właśnie po jego pogrzebie, dawni koledzy postanowili złożyć mu hołd, dokańczając wiele utworów napisanych przez wokalistę. Trafiły one na [2], nagranego z dwoma nowymi członkami zespołu. Rockowy duch przenikał tą płytę, a sam Leech "zaśpiewał pośmiertnie" wespół z Erinem przeróbkę Stonesów. Wszystko kończyło 72-sekundowe skandowanie tłumu, nagrane podczas prawdziwego koncertu w klubie "Whisky A Go Go" w Los Angeles w 1979. Bluebeard nigdy nie zyskali większej sławy, ale z pewnością zasługiwali na pamięć wśród fanów pomp rocka.