Szwedzki projekt powstały w 2004 z inicjatywy multiinstrumentalisty Larsa Erica Mattssona. Debiut otwierał energetyczny Phoenix z szybkim neoklasyczno-powermetalowym tempem i dobrym podkładem klawiszowym. Już jednak następny Guardian Of Time wypadał mdło i tak wyglądała reszta albumu. Z większości kawałków wiało nudą, nie zachwycały także partie wokalne w wykonaniu samego lidera. Wyjątkiem była udana ballada Slippin` Away, z niezłymi solówkami gitarowo-klawiszowymi oraz ciekawy klimatem kojarzącym się z egipską orientalistyką. O ile prawie każdy numer zawierał chwytliwy refren, to muzycznie numery niszczyły wszędobylskie klawisze. [2] ratowali jedynie interesujący goście - w trzech kawałkach zaśpiewał Björn Jansson z Beyond Twillight, w trzech - Martin LeMar z Tomorrow`s Eve, resztę wykonał sam Mattson. Kilka solówek zagrał gitarzysta Anand Mahangoe ze Sphere Of Souls, a klawiszowymi popisami zachwycił w czterech kompozycjach włoski wirtuoz tego instrumentu Giuseppe `Mistheria` Iampieri. Po solidnych Unfold The Future i Bringer Of The Torch nadchodziło jednak znajome klawiszowe "plumkanie". Silenie się na oryginalność w Uncover The Lie nie przyniosło wymiernych efektów, a wesołkowaty Ashes To Ashes był zupełnie bezbarwny. O ile debiut wykończyły irytujące klawisze, to drugi album poległ na wskutek denerwujących wokaliz Mattssona.
Powrót po 6 latach do tego przedsięwzięcia przez Mattssona był pewnym zaskoczeniem. Na [3] wokalistami zostali Carsten Schulz z niemieckiego Domain oraz Markku Kuikka z fińskiego Thaurorod, już wcześniej współpracujący z liderem. Płyta okazała się nowocześniejsza niż poprzedniczki, bardziej progresywna niż neoklasyczna. Od początku jednak pojawiły się drażniące nadmiernie klawisze oraz masa rwanych riffów i Until The Day nawet Schulz nie potrafił uratować. Lepiej wypadł zaprawiony w w progresywnym graniu Kuikka w Dance With The Devil, choć sama kompozycja jawiła się przeciętnie w raczej łagodnej melodii. Na całym albumie liczne chórki nie wychylały się poza przeciętność, ustępując pola dominującemu Mattssonowi. Lider zastosował metodę naprzemiennego wykorzystania obu wokalistów - Schulz pojawiał się ponownie w tradycyjnie powermetalowym Angel Shed A Tear, a Kuikka w progresywnym Bleeding Dry, w którym po raz pierwszy pojawiało się interesujące wykorzystanie instrumentów klawiszowych, abstrahując od samego ich brzmienia. Mattsson jako gitarzysta jak zwykle prezentował się wybornie, ale ten repertuar był niespecjalnie atrakcyjny pod względem melodii. Wyjątkiem nie był Crashing Through pomimo niewątpliwego zaangażowania Kuikki, podobnie jak lekko rycerski Keep Us Afloat z Schulzem. Najlepiej wypadł dostojny i uroczysty Somewhere Else To Be, świetnie zaśpiewany przez Schulza, który wreszcie nie musiał przebijać się przez klawiszową ścianę. Mattson brylował w instrumentalnym progresywnym numerze epickim z elementami muzyki orientalnej Gates To Oblivion, a klawisze tutaj aż tak nie raziły sztuczną nowoczesnością. Wszystko kończył dość efektowny akustyczny Without My Angel, daleki jednak od zapadającej w pamięć ballady. Ostre wyraziste brzmienie instrumentów wydawało się z lekka przerysowane na tym krążku, w dodatku nie szło w parze z ekscytującymi melodiami. Te jak zwykle u Mattssona stanowiły tło dla jego indywidualnych popisów instrumentalnych i bardzo dobry występ obu wokalistów nie był w stanie tego zmienić.
Lars Eric Mattsson wydał serię progresywno-hard rockowo-shreddowych krążków: Eternity w 1988, No Surrender w 1989, Electric Voodoo w 1991, Vision w 1992, Obsession w 1998, Another Dimension w 2000, Power Games w 2003, War w 2005, Earthbound w 2005, Dream Child w 2008, No Surrender + Live w 2009, Tango w 2010, Aurora Borealis w 2011, Epicentre w 2013, Songs From A Different Room w 2015, EP-ka Never Coming Home w 2016, Sand And Blood w 2017 i Into The Unknown w 2019.