Amerykański zespół założony w 1970 w Nowym Jorku. Kiedy po rozpadzie Vanilla Fudge Tim Bogert and Carmine Appice dołączyli do Cactus, Mark Stein początkowo podejmował współpracę z rozmaitymi muzykami. Wkrótce odrzucił ofertę Ahmeta Ertegüna (szefa wytwórni Atlantic) na nagranie krążka solowego i powołał do życia Boomerang. Casimiri i Galluzi byli fanami Vanilla Fudge z podnowojorskiego miasteczka Poughkeepsie nad rzeką Hurson. Po dołączeniu 16-letniego gitarzysty Richarda Ramireza (niefortunne imię i nazwisko; tak samo nazywał się jeden z najsłynniejszych seryjnych morderców w latach 80-tych), kwartet podpisał kontrakt z RCA i wydał jedyny album w sierpniu 1971. Stein zrezygnował z psychodelicznych zapędów Vanilli (Stein był autorem hitu You Keep Me Hanging On, przerobionego po latach przez Kim Wilde) i skomplikowanych aranżacji, stawiając na zbluesowany heavy-rock oparty na własnym dystyngowanym głosie, brzmieniu Hammondów B3 i zagrywek nastoletniego gitarzysty. W tym wszystkim wydawało się, że Stein próbował zrzucić jakby z barków spuściznę Vanilla Fudge i osiągnąć coś swojego - w końcu z Fudge był niemal na samym szczycie, by w wieku 23 zostać jakby z niczym. Wszystko zaczynał ciężkawy Juke It z bogatymi dźwiękami organów i zapamiętywalnym riffem wiodącym Ramireza. Zaraz jednak Fisherman obrazował wolno płynące życie rybaka w balladzie z pianinem - było w tym nieco z Mountain. Southernowa gitara akustyczna nadawała ton Hard Times - solidnemu bluesowi z całkiem nie-blusowymi chórkami. Mockingbird fragmentami przypominał gospelowe boogie, które później grać miało Deep Purple z Coverdale`m, a heavy-rockowy riff prowadził w solidnym Cynthia Fever, a utwór wzbogacała krótka solówka w stylu slide. Balladę Brother`s Comin` Home poświęcono powracającym do domu weteranom wojny w Wietnamie, a w nagraniu wystąpił wiolonczelista. Mark Stein zaśpiewał tutaj ujmująco, kapitalnie uderzając w emocjonalne struny. Na sam koniec heavy-rockowy, w którym głos Marka podchodził znów pod nieznanego jeszcze światu Davida Coverdale`a, a stylistycznie utwór zaaranżowano pod Steppenwolf, choć prym wiodły organy Hammonda. Ostatecznie płyta zamykała się niestety tylko na siedmiu utworach i 33 minutach muzyki.
Mark Stein grał na drugiej płycie Tommy`ego Bolina, współpracował z Dave`m Masonem i wydał też solowo White Magik w 2003. Richard Ramirez grał w Striker (Striker w 1978) i Bruzer (Round 1 w 1982).

Mark Stein (ex-Vanilla Fudge)