Szwajcarski zespół powstały w Lozannie w 1998. Nazwa z francuskiego oznaczała "jednookiego". Bornyhake na pierwszych płytach postawił na dość przewidywalny black metal z industrialnymi wstawkami i długimi gluchymi wybrzmiewaniami, które tak naprawdę donikąd nie prowadziły. Zapewne w zamierzeniu wczesny Borgne miał naśladować rodaków z Darkspace pod względem stylistyki i nawiązami do pustki kosmicznej przestrzeni, ale to nie była ta klasa. Zamiast mrocznej astralnej otchłani i odhumanizującej ciszy, te płyty miały dość jasny odcień dzięki dość przestrzennym zagrywkom gitarowym. Ta muzyka ostatecznie nie była intrygująca ani pod względem aranżacji ani podjętej atmosfery kosmosu - to się po prostu nie udało. Później Bornyhake zmienił stylistykę od [6], proponując mizantropijny atmosferyczny black, a okładki i muzyka miały zabierać słuchacza niby w leśną gestwinę lub na zapomniane cmentarze. Ten black metal brzmiał niczym na siłę naginany do przeróżnych innych form - niby przewijała się jakaś epickość, ale niezbyt patetyczna; niby były tu jakieś melodie, ale po zakończeniu przesłuchu jakiejkolwiek płyty nie pamiętało się żadnej. Był to blackowe granie, jakiego wówczas na rynku było pełni - bez jakichkolwiek cech charakterystycznych.
W 2017 do Borgne dołączyła oficjalnie grająca na klawiszach urodziwa Portugalka Sandra Henny (ur. 11 stycznia 1979), która wspomagała Borgne sporadycznie sesyjnie i na koncertach od 2012 (a także pogrywała na żywo z Asagraum). Jej gra zdecydowanie wzbogaciła brzmienie i stylistycznie Borgne skręcił w stronę elektronicznie osadzonego post-blacku. Wynikało to z kilku czynników. Choć prędkość poszczególnych kawałków była zróżnicowana, to jednak ogólny odbiór płyty był raczej spokojny. Do tego doszły tony cyfrowych odgłosów (Parclesium) na wzór Mesarthim lub nawet Eternal Samael. Bornyhake nie zapominał jednak o stricte blackowych korzeniach jak mnóstwo blastów i ściana dźwięku wydobywającego się z mocno przesterowanej gitary. Całość dopełniał mocno spreparowany growl. Adekwatnym wyznacznikiem [11] był zamykający ponad 17-minutowy A Voice In The Land Of Stars z wszystkim wymienionymi składowymi, zmieszanymi w tyglu solidności. Ten udany epilog częściowo rozpraszał bezpłciowy charakter całości. Na skutek dominacji nie znającej uczuć elektroniki był to tylko cyfrowy przekaz informacji, pozbawiony głębszych uczuć. Także [12] nagrano w podobnym duchu i do tych 73 minut muzyki trzeba było podchodzić specyficznie. To Cut The Flesh And Feel Nothing But Stillness zaczynała interesująca elektronika, przywodzącą mi na myśl dokonania Theatre Of Tragedy z czasów Musique czy Assembly, później utwór jeszcze bardziej się uspokajał. The Swords Of The Headless Angels wracał już jednak do typowej industrialno/post-blackowej połajanki z perkusyjnymi blastami, przytłumioną gitarą i metalicznym growlingiem. Płytę podsumowywał ponad 14-minutowy Everything Is Blurry Now - zaczynał się delikatnie, by po dwóch minutach nabrać mocy dzięki przestrzennym klawiszom, dosadnym drum programmingiem i przesterowaną gitarą. Około dziewiątej następował raptowny zwrot ku industrialnemu (zbyt długiemu) outro. Ponownie nie było to granie dla każdego, gdyż - pomimo technicznego zaawansowanioa - nie miało duszy.
Od [11] za teksty odpowiadała niejaki O., gitarzysta Serpens Luminis. Dyskografię Borgne uzupełniały: przeróbka Abyssic Hate Depression 1 na splicie "Suicide For Your Solution" z kwietnia 2010 oraz podwójna składanka Return To The Past z maja 2015, zawierająca nagrania z trzech pierwszych płyt. Sergio Da Silva grał w Astral Silence, Cakewet, Cryfemal, Diurnal, Enoid, Excreta, Gerbophilia, Kawir, Krigar, Manii, Moisissure, My Death Belongs To You, Nivatakavachas, Oculus, Pneumoconiosis, Porifice, Pure, Ravnkald i Serpens Luminis.

Sandra Henny (ex-Ipsum)