Amerykańska grupa powstała w 1982 w Cleveland. Nazwę zaczerpnęła od tytułu utworu Accept. Była jedną z zapomnianych kapel z Ohio (obok Purgatory, Shok Paris i Black Death), którym w latach 80-tych nie udało się pomieszać szyków najlepszym. Od początku jednak Breaker miał poważne problemy - debiutancki album powstał już w 1983, ale dopiero cztery lata później znalazł się wydawca, by [2] mógł ujrzeć światło dzienne w maju 1987 nakładem wytwórni Auburn Records z Ohio - tylko na winylu. krążek mógł ukazać się pewnie wcześniej, ale sesje nagraniowe przeciągały się z powodu kompletnego braku wiary Jima Hamara w swoje możliwości wokalne. Odszedł on nawet w 1984, na krótko dołączył do Havoc w 1986, ale w 1987 poproszono go, by wrócił do Breaker. Płyta zaskakiwała, gdyż niewiele grup w USA w tamtym czasie czerpało wzory z Niemiec, a nie NWOBHM czy glamem. Hamar zaśpiewał co najmniej bardzo dobrze, a kunsztowna gra gitarzystów i proste (ale nad wyraz chwytliwe) pomysły na melodie, stawiały album w rzędzie ciekawszy wydawnictw tamtego okresu. Kwintet siał wysokoenergetyczne zniszczenie w ultra-melodyjnym zadziornym Lie To Me z eleganckimi solówkami gitarowymi. W Razor`s Edge dołożyli mocy, a numer rozegrano ze swobodną lekkością, przy czym fenomenalnie współpracowali ze sobą gitarzyści Klein i Depew. Ciekawie i klimatycznie grupa zagrała 10 Seconds In - bez wchodzenia na balladowe obszary. Najdłuższy łagodniejszy Obsession był za to nieco romantyczny, ale ten utwór kunsztownie zaaranżowano w gitarowych ozdobnikach i z pewnymi pierwiastkami progresywnego rocka w części instrumentalnej. Słabiej wypadł na tle pozostałych numerów tuzinkowy Black And White, bliższy stadionowemu rockowi niż temu co grali w opcji heavy metalu. Z kolei w Behind Enemy Lines zespół niezbyt skutecznie starał się być heroiczny, choć refren sam w sobie był udany. Nieźle prezentował się wyważony w interesującej melodii zwrotek Wait For The Night, ale klimat nieco się gubił w lekko niedopracowanym refrenie z chórkami. W pewnym momencie następowała nieoczekiwana zmiana miejsc z zastosowaniem innego wokale i mocno wysuniętej linii basu. Na koniec ostrożny wygładzony From The Heart, choć nie nadający się na tuzinkowe lokalne listy przebojów. Niefortunnie dobrano ostateczną tracklistę wersji winylowej, gdyż zabrakło na niej miejsca na największy killer dodany tylko na kasecie magnetofonowej, a mianowicie wspaniały Touch Like Thunder z niesamowicie nośnym refrenem. Budżet był skromny, a słynny późniejszy szef nowojorskiego Masterdisk Tony Dawsey był dopiero początkującym inżynierem dźwięku. Oryginalna produkcja była zatem przeciętna.
Następnie przyszedł poważny konflikt Hamara z resztą kolegów, na skutek czego kapela pozostała bez wokalisty z prawdziwego zdarzenia (Hamar śpiewał potem w Nightcrawler). Wszystko to spowodowało, że płyta przeszła bez większego echa, choć dziś nazwac ją można "pomniejszą klasyką amerykańskiego heavy". Formacji udało się jeszcze wydać własnym kosztem "Demo 1990", zawierające dwa utwory Still Life i Somebody Help Me, po czym Breaker zawiesił działalność na niemal dekadę, by wrócić z nowym wokalistą Jeffem Shirillą na [3], na którym znalazły się trzy ponownie nagrane kawałki z [2] oraz trzy dotychczas niepublikowane (Action, Life Of Crime oraz Sleepless Nights). W 2000 wydano dwupłytową reedycję [2] jako Get Tough! / Get Tougher! z 2000. Wytwórnia zdecydowała się na taki zabieg, gdyż Breaker reaktywował się w 1999 z Hamarem. [4] był zapisem radiowego koncertu z 1983. Dyskografię uzupełnia składanka [5], na której znalazły się m.in. cztery covery (Too Much Of Nothing UFO z udziałem Pete`a Way`a, To Hell And Back Again Saxon, Pictured Life Scorpions oraz Breaker Accept), a także nagrania z koncertów z 2004. Brook Hodges grał w heavymetalowym Vulgar Devils (Temptress Of The Dark w 2016 i Witches Wheel w 2024).

Jeff Shirilla (Abdullah)