Japoński zespół powstały w 1996 w Kagawie. Muzycy od początku przyznawali się do ogromnego wpływu, jaki na muzykę przez nich tworzoną wywarła twórczość bardzo popularnego w ich kraju Yngwiego Malmsteena. Po części również wzorowali się na wydanym w 1990 krążku rodzimego Precious. Dwa pierwsze albumy studyjne powstawały równolegle i stanowiły wzajemne logiczne kontynuacje. [2] otwierał mocny neoklasyczny Dream Chaser, po którym następował bardziej rockowy Surrender zbudowany na ciętych riffach i delikatnym, ale ważnym dla całości podkładem klawiszowym. Spotykało się tu heavymetalowe angielskie granie lat 80-tych z amerykańską sceną i zagrywkami a la Jon Lord. Moonlight After The Rain był spokojniejszą kompozycją w japońskim stylu - zarazem romantyczną i smutną, zaśpiewaną przez Ozakiego bez nadmiaru słodyczy. Wokalista pokazał za to "pazur" w opartym na neoklasycznym gitarowym fundamencie i wykonanym niemal z powermetalową energią Inside Story. Najlepiej zespół wypadał w klimatach melodyjnego metalu na kanwie malmsteenowej jak w wysmakowanym The Last Betting z echami późnego Rainbow. Na deser Norifuma Shima zaserował 7 i pół minutowy Into The Fire będący nieustannym natarciem gitarowym z zamaszystym refrenem w stylu Impellitteri. Wykonanie całości godne było najwyższego uznania, mimo małej ilości popisów klawiszowych Toshiyuki Koike. W pierwszej części płyty sporo zastrzeżeń miano także do zbyt prostej gry perkusji, nie każdemu odpowiadały także mieszane japońsko-angielskie teksty.
[3] udowadniał, że celem Shimy było stworzenie neoklasycznego zespołu z potężniejszym heavy/powerowym brzmieniem. Z tego krążka wyróżniały się przede wszystkim: Holy Child - zbudowany na eleganckich motywach i dopracowany w najdrobniejszych szczegółów, Hold On (To Feeling) z malmsteenowo-hardrockowym refrenem oraz Take You To The Moon - szybki przebój ze świetną solówką Shimy. Gitarzysta grał wybornie, ale jakby bez chęci wywołania sensacji swoimi umiejętnościami. Swój talent miał dopiero pokazać na nastepnych albumach. W 2000 wytwórnia Limb Music wydała reedycję albumu z trzema bonusami koncertowymi. [5] miał jeszcze bardziej dopieszczone brzmienie - dostojna melodia w Time To Die osnuta była przez Ozakiego głosem podobnym do Grahama Bonneta. Twardo zagrany Fight To The Death ponownie łączył cechy Rainbow i neoklasyki, by w momencie kulminacyjnym eksplodować niesamowitą solówką gitarową. Unstill Night był hołdem złożonym Ritchiemu Blackmore`owi, z melodią jakby wyciągniętą z brytyjskiej szuflady końca lat 70-tych. Nieco wytchnienia dawał Live On The Memory - spokojniejsza kompozycja z symfonicznymi klawiszami i pięknym refrenem. Z kolei Victim Of Desire skrojono na modłę Loudness, a jako bonus dorzucono niezły King Of The Judas. Album był kombinacją powerowego grania w średnim tempie i delikatnej warstwy wokalnej, co dawało piorunujący efekt przy doskonałych melodiach. Brzmienie gitary na tej płycie mixowano w specjalnym oddzielnym studio. Zdaniem wielu było to największe artystyczne osiągnięcie Concerto Moon.
[6] był pierwszym krążkiem z nowym wokalistą Takashi Inoue, który posiadał mocniejszy i bardziej heavymetalowy głos od poprzednika. Płyta stanowiła prawdziwy popis umiejętności Shimy, a samo brzmienie zmieniło delikatnie zabarwienie z delikatnego neoklasycznego poweru na bardziej heavy/power. Co ciekawe wydawnictwo było w większości instrumentalne. Dużym rozczarowaniem był [7], zwracający się ku bardziej tradycyjnemu i łatwiejszemu w odbiorze heavy. Płyta sprawiała wrażenie zachowawczej i poniekąd pozbawionej świeżych pomysłów. O ile heavy/powerowy mix z nutką neoklasyki i znakomitym solem klawiszowym Koike w Strangers przypominał jeszcze najlepsze dokonania, to w innych kawałkach słyszalny był wyraźny brak zaangażowania. Przesłodzony i niezbyt ciekawie zagrany We Get Together oparto na jednostajnym tempie i przewidywalnej strukturze. Podczas, kiedy zazwyczaj Concerto Moon serwowali erupcję gitarowego wulkanu albo gitarową opowieść bez słów, na tym krążku numery jeden za drugim przelatywały bez historii o rozczarowujących rozwinięciach (Stand By The Window, Climb Up). Rockowe delikatne granie w Guard You Close i The Answer wypadło bezbarwnie, a refren z chórkami w No Problem należał do jednego z bardziej topornych autorstwa Shimy. Sam gitarzysta nie był w dobrej dyspozycji - technicznie bez zarzutu, lecz odgrywał bezduszne solówki, odległe od tych, które wprawiały w zachwyt na wcześniejszych płytach. W Cheeting Fortune Teller zaprezentowano trochę grania brytyjskiego z echami Deep Purple, ale zepsuto je niczego nie wyrażającym refrenem. Na tle płyty poprzedniej instrumentalny When Time Runs Out stanowił mocno wymęczoną próbę budowania klimatu. Album rozczarowywał, jak i sam Shima. Jedynie klawiszowiec Koike miał coś do powiedzenia, ale nie zostawiono mu zbyt wiele miejsca w obrębie uproszczonych numerów. Takashi Inoue też zaliczył udany występ, śpiewając wystarczająco drapieżnie lub w momentach łagodniejszych czystym przyjemnym głosem. A jednak jako grupa muzyków, Japończycy męczyli się w kawałkach bez ikry i wyrazu. Także samo brzmienie pozostawiało sporo do życzenia - wszystko brzmiało nadzwyczaj płasko, a perkusja w wielu miejscach zagłuszała innych. [9] stanowił udany powrót, ale jedynie poprawnie zagrany w stylistyce melodyjnego heavy/power. Było to granie wypośrodkowane miedzy twórczościami Chrisa Impellitteri i Roba Rocka. Kawałki sprawiały wrażenia kopii amerykańskiego grania tego rodzaju. Całość kończył Concerto Moon - sentymentalna podróż w dawne neoklasyczne klimaty.
Znakomity [10] przywrócił nazwę zespołu znad krawędzi zapomnienia. Znowu było słychać to charakterystyczne połaczenie neoklasycznej gitary Shimy, lordowskich klawiszy i silnego śpiewu Inoue. Na wydawnictwo złożyły się w większości przeboje takie jak Lies And Betrayal, Hope Above All czy Savior In Greed. Dzięki niezłemu refrenowi rozkręcał się Hungry Heart, a zwyczajowym pokłonem dla Malmsteena był In Search For Answers. Zamykający Mr.Weathercock uderzał mocą zagraną niemal na luzie, gęstym basem, solówką w stylu Blackmore`a i krótkimi popisami wszystkich instrumentalistów. Wielkiej rewolucji nie przyniósł [11], z wykorzystaniem kilku pomysłów z poprzedniego albumu. Najjaśniejszymi punktami tego krążka były emanujący dynamizmem Plectrum oraz refleksyjny Just Before Midnight.
Dyskografię Concerto Moon uzupełnia składanka Destruction And Creation z 2002. Shima, Koike, Kimoto, wokalista Takenori Shimoyama i perkusista Yoshio Isoda (dwaj ostatni znani z Saber Tiger) założyli Double Dealer. Ten dość nieudany projekt wydał pięć płyt: Double Dealer w 2000, Deride At The Top w 2001, Fate & Destiny w 2005, koncertówkę Fate & Destiny Tour 2005 - Live In Osaka w 2006 oraz Desert Of Lost Souls w 2007. Zespół nie był tak znany jak Concerto Moon i w końcu w 2007 zawiesił działalność. Norifuma Shima wydał w 2008 solowy krążek From The Womb To The Tomb łączący stylistykę neoklasyczną i shred. Zagrał ponadto solówkę w gościnnie w utworze Idol na krążku Hanging Rock Tommy`ego Vitaly w 2012. Klawiszowiec Aki został w 2017 aresztowany za defraudację co spowodowało wyrzucenie go z Concerto Moon. Wspomniany Kimoto grał w Saber Tiger i heavymetalowym Emerald Aisles (Early Aisles w 2019).

Takanobu Kimoto (ex-Burny Project, ex-Precious, ex-Babylon)