Niemiecki zespół powstały podobno jeszcze w 1987 w Herne w Północnej Westfalii. Zadebiutował demówką "Signa Inferre" w 1992, na której zagrali: Marquardt, Karsten Knüppel, gitarzysta Sven Horsini, Klapper oraz klawiszowiec Dirk Wieczorek. Następnie grupa zamilkła i objawiła się 4 lata później, z Wieczorkiem jako drugim wioślarzem. Dwa pierwsze wydawnictwa zawierały rycersko brzmiący powermetal, spełniający wymogi dobrego grania w tych obszarach. Większość kawałków orbitowała wokół średnio-szybkich temp, drobnych folkowych ozdobników w średniowiecznym bardowskim stylu i niewielką dawką klawiszy w tle. Najlepiej prezentował się Failed Mission z akustycznym wstępem i kilkoma mocniejszymi galopadami gitarowymi. W Denials i Promised Land pojawiały się odległe echa Gamma Ray, a w niezłym balladowym Fading Memory dobrymi partiami pianina popisał się Wieczorek. Custard swoje mroczniejsze oblicze ukazywał w The Sea, z niemal speedowymi naleciałościami i epicką atmosferą, ale tą drogą zespół później nie poszedł. Michael Marquardt jawił się jako śpiewak z przypadku i swoje ścieżki zupełnie wokalnie położył - w przeważnie prostym rycerskim graniu jeszcze się bronił, ale frontman powinien się skoncentrować na basie. Umieszczony na zakończenie dynamiczny Barricades stylistycznie zwiastował czasy przyszłe. Na płycie zastosowano brzmienie suche w sferze gitary i perkusji, a basowi zabrakło mocy. Generalnie produkcja była bardziej typowa dla lżej grających niemieckich grup thrashowych niż powermetalowych. Muzycy szybko zdali sobie sprawę z ograniczonych możliwości wokalnych Marquardta i jeszcze w tym samym roku w składzie ekipy pojawił się Guido Brieke.
[3] stanowił mały krok naprzód - był bardziej zróżnicowany stylistycznie, kompozycje cechowała również mniejsza toporność. Przebojem był z pewnością Freedom For All, niemal wzorcowo skomponowany, pełen patosu, ze świetnym chórem w tle i zapadającym w pamięć gitarowym motywem. Materiał udowadniał, że Custard nie do końca chciał kroczyć w głównej kolumnie hansenowskich naśladowców. Wolniejszy Charon`s Call posiadał dobrą melodię, trochę melancholii i refren z kategorii melodyjnego metalu. Balladowy Deliver Me z gitarą akustyczną i ciekawymi efektami głosowymi jawił się jako kopia Scorpions. W dodatku Brieke niezbyt umiał się odnaleźć w takim repertuarze. Nie w pełni wykorzystano atuty instrumentalnego Ambrosia - ze spokojnej części pierwszej można było zrobić piękną balladę, tymczasem utwór - mimo pędu i gitarowego zgiełku - wypadł mało ciekawie. W sferze produkcji do poziomu najlepszych zabrakło głębi ciekawszego ustawienia brzmienia gitar. Niemcy zaprezentowali się solidnie, ale nadal poszukiwali swojego stylu.
Poważne zmiany personalne zahamowały na długie lata rozwój formacji. Po odejściu Wieczorka i Marquardta - dwóch głównych twórców praktycznie całego repertuaru - ciężar tworzenia wzięli na swoje barki Brieke i Simon. [4] stanowił dowód, że temu zadaniu nie podołali. Wcześniej Custard posiadał pewną swoją ograniczoną tożsamość, którą tym razem zupełnie zatracił. Powstała płyta z melodyjnym niemieckim powermetalem bez cech własnych. Brzmiała przestarzale, gdyż kawałki oparto na zachowawczo potraktowanych wzorach największych asów gatunku, ale w znacznie mniej atrakcyjnych wersjach. Najwięcej było elementów wczesnego Helloween - energiczne riffowanie z Walls Of Jericho połączono z refrenami Keeperów. Niestety, Brieke możliwościami głosowymi nawet w połowie nie dorównywał Michaelowi Kiske. W większości wypadków było to nieudolne i wręcz irytujące. Przebłyski zespół zaproponował w kompozycjach odleglejszych od konwencji Helloween jak wolniejszy we fragmentach Shine On czy dynamiczny Lost Forever. Resztę w stylu Wheels Of Time czy Scared można było usłyszeć na dziesiątkach płyt z podobnym europejskim metalem. Mało wyraziste utwory nie zapadały w pamięć, choć zagrano je na nie najgorszym rzemieślniczym poziomie, którego Custard nigdy nie przekroczył.
Stefan Klempnauer grał w heavy/powerowym niemieckim zespole Fairytale (Battlestar Rising w 2016).

Guido Brieke (ex-Avalanche), Holger Simon (ex-Phalanx), Oliver Strasser (ex-Final Chapter)