Powstały w Piombino w Toskanii jeden z najstarszych włoskich zespołów metalowych, którego początki sięgały 1974. Wówczas zespół występował pod nazwą Omega R, zmieniając nazwę na Dark Quarterer w 1980. Muzykę tria stanowił mroczny epicki heavy/doom, zakorzeniony w stylu Black Sabbath i Pentagram. Głos Nepiego orbitował między nosowym basem, a wysokimi krzykami, których - na szczęście - nie wykorzystywał zbyt często. Grupa przetrwała tyle lat licząc wyłącznie na własne siły, dlatego też należy wybaczyć wydawnictwom słabą produkcję. [6] nagrano w 2009 w Concordi Theatre i poparto również DVD.
Na [7] zeszły się dwie drogi z przeszłości - epicki i progresywny, stając się jedną drogą. Włosi mieli pomysł na granie jednocześnie epickie, melodyjne i skomplikowane, a wszystko miało charakter konceptu opartego na poemacie greckiego poety Konstantinosa Kavafisa z 1911. Choć ta podróż Odyseusza miała charakter podróży do wnętrza siebie, to jednak wyrażona została zdecydowaną metalową muzyką. To muzyka pełna poezji, spokojnych pasaży, ale i mocarnych heavymetalowych riffów i w tym wszystkim dojrzały wokalista Gianni Nepi odnalazł się znakomicie. The Path Of Life i Escape nasycono klasyką prog-rocka i heavy-rocka lat 70-tych, przez co powstało intensywne, pełne kolorów i energii granie. Nietypowo zaaranżowano dynamiczny epicki Rage Of Gods - niemal jak musical w pewnych momentach, w innych space-rockowy, a w innych po prostu trudny do określenia w korzeniach i źródłach. Dziesięć minut niespodzianek i to wyłącznie pozytywnych wzbogaciły fenomenalne partie klawiszowe Francesco Longhiego. Dostojeny Last Fight czarował delikatnością, wspaniałym refrenem, ujmującymi planami dalszymi o charakterze symfonicznym i heroizm tego numeru nie podlegał dyskusji. Teatralnie opracowany Night Song zdumiewał szczerością przekazu, a kroczący Mind Torture stanowił dla niego idealny kontrapunkt. Tutaj przeciwieństwa oparto na łagodności i okrucieństwie z umiejętnie podanym pierwiastkiem psychodelicznym. Prawdziwie melancholijny nastrój zbudowano w Nostalgia i powstał kolejny kawałek o wstrząsającym pięknie. Za kapitalne brzmienie całości odpowiedzialni byli Andrea Ramacciotti (mix) i Alex Marton (mastering).
[8] w zasadzie stanowił bezpośrednią kontynuację poprzednika pod względem aranżacji i wykonania. Jeśli jednak [7] był w znacznym stopniu poetycką introwertyczną podróżą głównego bohatera, to tym razem górę brał pełen rozmachu dramatyzm, dramatyzm jaskrawo ukazany i pełen nieoczekiwanych zwrotów akcji w rozbudowanych masywnych kompozycjach. Tym razem była to muzyka bardziej progresywna i także gatunkowo cięższa. Tematykę rzymską potraktowano ogólnie szerzej niż tylko przez pryzmat kataklizmu - była to swoista lekcja historii, ale trudna momentami, muzycznie powikłana i wymagającą od słuchacza multum uwagi. Wszystko na wskutek postawienia na melodie mało oczywiste i tak od razu nie zapadające w pamięć jak w przypadku krążka poprzedniego. Ten album stawiał po prostu na inny klimat i budowanie nastroju - to był materiał targany brutalnymi emocjami, w znacznej mierze posępny i mroczny, co podkreślało masywne brzmienie gitary i głęboki bas. Ta opowieść emanował gniewem, co doskonale słychać w mocnym akcencie na początku Vesuvius. Gianni Nepi zaśpiewał świetnie: od niezwykle delikatnego Forever przez pełen rozpaczy Panic po true metalowy heroizm w Gladiator. Niewiele ocieplała ten ponury klimat instrumentalna część Plinius The Elder o po części wysmakowanym jazz-rockowym charakterze. Słuchacz odkrywał niuanse z jeszcze większym wysiłkiem niż w przeszłości, ale ostatecznie to się opłacało - choć nie pod kątem melodii. Dark Quarterer po raz kolejny intrygował, budził emocje i w wielu momentach zachwycał.
We wrześniu 2012 ukazała się Dark Quarterer: XXV Anniversary - jubileuszowe wydanie debiutu, nagrane ponownie w składzie Nepi-Ninci-Sozzi-Longhi. Fulberto Serena dołączył do Etrusgrave.