Szwedzka formacja powstała w 2012 w Sztokholmie. Swoim hard rockiem składała hołd twórczości Thin Lizzy - riffy, melodie i nawet wokal Hakima Krima przypominały momentalnie ekipę Lynotta. Inne skojarzenia po prostu nie przychodziły do głowy przy tak radośnie skocznych numerach jak Hank, Hammer To The Heart, Onkalo (dotyczący składowiska nuklearnego paliwa w Finlandii) czy Envying The Dead. Tylko w jednym numerze - bluesującym No More Excuses - Krim robił wokalną woltę w kierunku Phila Mogga z UFO. Dwie kompozycje nieco odstawały na debiucie od reszty, ale też trudno było nazwać Because Of Spite czy Ghost Town nijakimi wypełniaczami. Wszystko poparto wyśmienitą produkcją, podkreślającą jeszcze mocniej siłę gitar. Również drugi album stał na wysokim poziomie, serwując tak udane numery jak Farewell, Mindless oraz When History Repeats Itself.
W jego ślady szedł także [3], choć ten zestaw niezbyt skomplikowanych numerów w zupełności wystarczał. Żadnego grania nowatorskiego czy zaskakującego, wciąż Szwedzi grali pod Thin Lizzy i UFO. Te gitarowe numery prowadziły świetne proste riffy i sprawna praca dobrze naoliwionej sekcji rytmicznej. Pierwsze trzy numery - purpurowy Ignorance, maidenowy Too Late i Reruns z gitarowym dwugłosem - stawiały na nogi melodyjną chwytliwością. Hakim Krim nie zmienił swojej tonacji, śpiewając z osobliwym akcentem i frazowaniem. Pierwszym odejściem od modelu szybkich kawałków była bujająca bluesowa ballada Leave Me Be - to spokojniejsze klimaty powracały jeszcze w Part Of Me, zdecydowanie najbardziej subtelnym utworze, łączącym ogniskowe klimaty akustyczne z nutką psychodelii. Udanie wieńczył płytę Darker Times, kolejny objaw miłości do twórczości Thin Lizzy. Ostatecznie Dead Lord byli w tym imitowaniu naturalni w odtwarzaniu dawnych patentów.