Fińska grupa powstała w 1989 w Kaarina. Demówki "Whispers From Depth" z 1992 i "Cosmos Silence" z 1993 zapewniły kontrakt ze szwajcarską wytwórnią Witchhunt Records. Ekipa postawiła na smutne i ponure dźwięki, leniwie dryfujące gdzieś pomiędzy melancholijnym metalem a mrocznym gotykiem. Urzec mogła tajemnicza aura unosząca się nad tym albumem, która w połączeniu z mistycznymi tekstami dała ciekawy efekt. Niby wszystko rozwleczone kawałki ciągnęły się w nieskończoność, ale wręcz paraliżować mogła obezwładniająca ciemność i jakby apatyczne odegranie tego wszystkiego. Krążek zwrócił uwagę szefów Metal Blade, którzy podpisali nową umowę na siedem wydawnictw. Jeziora, rzeki i strumienie zaszyte w dalekich północnych lasach stały się źródłem inspiracji dla zimnej atmosfery obejmującej we władanie [2]. Ten gotycki doom okrywał mrokiem i tęsknotą opiewane przez siebie krainy. Znakomite czystych wokali, zarówno Vuorinena, jak i żeńskich (w studio pojawiły się Sini Koivuniemi, Karolina Olin i Piritta Vainio) sprawiało, że w miejsce chropowatości pierwotnego metalu melodia i głos zdawały się płynąć w majestatycznym unisono, podbnie jak tu uczynił Tiamat na swych Wildhoney. Pozytywny przesyt wirtuozerii – rozbudowane solówki i wysublimowane użycie klawiszy - dodatkowo podnosiły wartość przekazu. Zastanawiał tylko płaski i jednowymiarowy mix gitar i perkusji. Zespół wraz z zaproszonymi gośćmi (m.in. wiolonczelistka Anna Pursiheimo i skrzypaczka Maria Aspelund) stworzył niezwykły klimat napięcia, grozy i kontemplacji, korzystając także z deklamacji i ogólnej delikatności. Było tutaj wiele momentów ulotnych, eterycznych, przechodzących w neoklasyczny folk i ambient (Gloria Absurdiach). Pojawiała się też elektronika - o tyle niespodziewanie co subtelnie jak w Wintry Fluids (Portal), by rozpłynąć się przestrzennie dając jeszcze więcej i tak szerokiego już tła. To granie było smutne i wyobcowane, żyjące swoim dalekim od codziennego świata życiem. Sama grupa była jakby duchem, mgłą unoszącą się nad krystalicznie czystym leśnym jeziorem i wchłaniającą wszystko to co jest w stanie wyczytać z wody, po to aby oddać to i obwieścić otoczeniu za pomocą swojej osowiałej legendy. Ostatecznie po wydaniu EP-ki, wytwórnia Metal Blade porzuciła Decoryah. Zespół nigdy nie zagrał żadnego koncertu, ale tych kilka płyt jakie po sobie pozostaił poruszało swoim rozbudowaniem i przemyślaną strukturą opartą na nieskończenie tęsknych i odhumanizowanych dźwiękach - gotycki festiwal nostalgicznej pogoni za wymuszonym cierpieniem.
Jonne Valtonen grał potem w heavymetalowym House Of Mirrors (Nightflight To Paradise w 2004).

Mikko Laine (ex-Faltomy)