Niemiecki kwintet założony w 1995 w Marl. Muzycy na początku kariery postanowili podążyć ściężką przetartą wcześniej przez Iron Maiden i właściwie ich wszystkie późniejsze kompozycje sporządzone zostały wedle angielskich przepisów. Począwszy od konstrukcji utworów, poprzez charakterystyczne maidenowskie pasaże gitarowe i klang basu na samym brzmieniu skończywszy, metal Destillery budził jednoznacznie skojarzenia z Żelazną Dziewicą, co udowadniała już demówka "Interior Fire" z 1997. Reimann śpiewał niczym Dickinson, jednak z pewną osobliwą nutą. Dwa pierwsze albumy zaskakiwały mnogością zmian tempa i ilością pomysłów. Wszystko wzmocniono niemiecką mocą i precyzją wykonania. Kompozycje wzbogaciły finezyjne solówki w brytyjskiej tradycji, rozmieszczone w przewidywalnych miejscach, ale oczekiwane z dodatkowym napięciem. Z debiutu warto było wyróżnić rycerski Deluge Of Spite oraz nastrojowy Memorial Of Eternity. Na lepszym [2] fantastycznie zabrzmiały Cage Of Time, Decades Of Execution i Pride Of The Mourner. Fani byli również mile zaskoczeni nawiązaniami do Sword, Tröjan, Tygers Of Pan Tang i Steel Prophet. Ten drugi krążek był dojrzalszy, a jednocześnie mroczny, gdzie dawka chwytliwej melodii została celowo ograniczona. Na [3] Destillery kontynuowali swoją krucjatę, choć wpływy Ironów były mniejsze. Destillery poszli tutaj raczej torem hermetycznym, decydując się na granie metalu dość nieprzewidywalnego, ale jednocześnie mniej atrakcyjnego brzmieniowo. Album przeznaczony był raczej dla wąskiego grona odbiorców i być może to spowodowało rozpad tej niedocenianej formacji.
Lars Janosch dołączył do groove/metalowego The Very End (Vs. Life w 2008 i Mercy & Misery w 2011). Florian Reimann pojawił się po latach w Goblins Blade oraz heavymetalowym Command The Machyne (Command The Machyne w 2020).

Roland Smigerski (ex-Crestfallen)