Polski zespół założony w 1985 w Bytomiu jako Destroyer. Na początku kariery muzycy dwukrotnie zdobyli głowną nagrodę w konkursie "Lampka Górnicza", brali także udział w eleminacjach OMPP oraz wystąpili na małej scenie w Jarocinie. Patronat nad nimi objęła kopalnia im. Powstańców Śląskich i formacja szybko stała się znana wśród śląskiej publiczności za sprawą takich utworów jak Czarne Okręty czy Potępieniec. W 1987 Destroyer wystąpili na festiwalu Metalmania`87 nagrywając [1]. Grupa grała jeszcze wtedy na dwie gitary, a autorem wszystkich tekstów był Łoza. W tym samy roku utwory grupy pojawiły się na składankach "Polish Heavy Metal`87" (Czarne Okręty) oraz "Metal Invasion" (Bastiony Śmierci). Z czasem Destroyer wyraźnie zaostrzył brzmienie i przyśpieszył tempo. Grupa wspaniale wypadła na koncertach "Heavy Metal Show" oraz "Metal Battle" dostając się na kolejną edycję Metalmanii, na której zagrali już jako trio. Sukcesem okazało się również tournee po Czechosłowacji w 1988. Sukcesy zespołu spowodowały, iż pojawiły się plany wydania albumu dla Klubu Płytowego Razem.
Rok 1989 rozpoczęto umieszczenie numeru Krzyż I Miecz na kompilacji "Metal Shock", obok m.in. Kata, Stosu, Open Fire i Wilczego Pająka. [2] ukazał się już pod szyldem Destroyers dla Tonpressu w 1989. Album serwował opętańczy thrash metal, granie popularne w Polsce w tamtym okresie, nacechowany specyficznym suchym i bzyczącym brzmieniem. Kiepską produkcję próbowano nadrobić pełnym pasji wykonaniem. Marek Łoza obok typowego krzyku stosował zwalające z nóg falsety. Intrygujący Caryca Katarzyna rozpoczynał się akustycznie i niemal na ludowo, potem nabierając typowych temp i snując sprośne historie z carskiego dworu. Organy rozpoczynały tytułowy Noc Królowej Żądzy, w którym prym wiodły szatańskie chucie w oparach cmentarnej mgły. Prawdziwym majstersztykiem był Źli - hymn tamtych czasów ("Skóra i jeansy, to my źli metale, znów wściekli jak sfora szakali, wyklęty przez ojca hańbisz swą szkołę, to z nami kojarzy się brud [...] Scena płonie! Dusza drży! A koncert dalej trwa"). Napisane z przymrużeniem oka teksty nie były niczym dziwnym w tamtym okresie - wczesne dokonania Venom czy Kreator pod tym względem niewiele się różniły. Destroyers postawili na emanujący radością grania thrash, a próbą zaistnienia na Zachodzie była wydana w tym samym roku w Holandii przez firmę Barricade Records anglojęzyczna wersja tego albumu A Night Of A Lustly Queen.
W 1990 po raz trzeci formacja zaprezentowała się na "Metalmanii", po czym nagle zniknęła ze sceny. Było to spowodowane wielomiesięcznym wyjazdem Szyszko i Wiczewskiego do RFN. Po ich powrocie nic się nie kleiło i Destroyers rozpadli się na dobre. Pośmiertny [3] zdobiła dość komiksowa okładka autorstwa Jerzego Kurczaka. Pod względem muzycznym płyta okazała się ciekawsza, lepiej zaaranżowana i lepsza pod względem technicznym od pierwszego albumu. Ze starego składu pozostał tylko Łoza, główny autor tekstów i kompozytor większości materiału. Tym razem postanowił nagrać album po angielsku, co z jednej strony zubożyło ten repertuar, ale z drugiej zwiększyło szanse płyty na pójście w świat. Nie zmieniły się falsety frontmana - czasem śmieszne, czasem straszące, stanowiące jednak urok tego zespołu. Nie ulegało wątpliwości, że Destroyers wzmocnili brzmienie, dorzucając sporo gitarowych solówek i wartko pracujący bas. Trochę akustycznego zwolnienia pojawiało się w Odyssey, ale generalnie słuchacza próbowały porwać ze sobą petardy w rodzaju The Miseries Of Virtue czy I Praise You Lilith. Na tym albumie był Szatan, Piekło i impreza.
W 2009 Metal Mind wydał reedycję krążka z ośmioma bonusami będącymi polskojęzycznymi wersjami kawałków (można było wreszcie w pełni podziwiać tekst Nimfomanii). Destroyers wrócili z muzycznego niebuty po blisko 30 latach tylko dzięki determinacji Marka Łozy i wydali nowy album 1 października 2020 nakłądem krajowej wytwórni Putrid Cult.