Czy zatem w odniesieniu do zespołów doommetalowych pierwszej połowy lat 80-tych, jak The Obsessed czy Witchfinder General padało słowo "doom"? Tak, ale zdarzało się to w podobnym jak w Black Sabbath przypadku - bez dodatku "metal". Witchfinder General w pierwszym numerze "Rock Hard" z lata 1983 został nazwany jedynie "kopią starego Black Sabbath". Leif Edling (lider Candlemass) powinien mieć zatem rację, gdyby nie dwa szczegóły. W piśmie "Metal Forces" z początku 1984 pojawiła się biografia Dark Wizard. Kapela miała w zwyczaju wystawiać na scenę trumnę z zombie w środku, który w czasie koncertu za sprawą magicznych obrzędów odprawianych przez muzyków, zostawał przywracany do życia. Zabiegi tego typu określone zostały przez Bernarda Doe "klasycznym przykładem doom metalu". Autor dał jednak do zrozumienia, że określenia tego nie należy brać zbyt poważnie. Z kolei w sierpniowym numerze "Kerrang" z 1983 w ogłoszeniu reklamującym Trouble użyto terminu już w bardziej bezpośredni sposób - "Heavy White Doom Metal w stylu Witchfinder General i Black Sabbath", a wiec na 3 lata przed debiutem Candlemass.
PRAWIDŁOWA DEFINICJA
Doom metal jest podgatunkiem metalu, wywodzącym się z wczesnych dokonań Black Sabbath. Zaczął on być rozpoznawany jako odrębny gatunek w połowie lat 80-tych. Charakteryzuje się wolnymi tempami, nisko strojonymi gitarami i ciężkim brzmieniem. Muzyka i teksty zwykle mają na celu wywołanie lęku, uczucia nadchodzącej zagłady oraz braku nadziei. Muzyczną inspiracją doom metalu były wczesne dzieła Black Sabbath. Nisko grane riffy są bardzo istotną cechą prawie każdego rodzaju doomu. Klawiszy używano okazjonalnie. Tempa zwykle są wolne, ale zdarza się, że zespoły stosują szybsze uderzenia perkusji. Zespoły tradycyjnego doomu preferowały czyste wokale na wzór Ozzy`ego Osbourne`a lub stosowały techniki operowo-zawodzące jak Messiah Marcolin lub Robert Lowe. Z kolei grupy z wpływami ekstremalnego metalu preferowały growl, skrzeki i wrzaski, natomiasy ekipy sludge stawiały na styl wokalny typowym dla hardcore i crust (mocny ostry krzyk, wysilający się wokalista). Wspomniane wcześniej teksty w doomie zawsze pełniły ważną rolę, często podkreślając nastrojowy i mroczny klimat lub wytwarzały stale obecne epickie odczucie. Wszystkie jednak przedstawiały pesymistyczny obraz życia i świata, z podkreślonymi rolami śmierci, rozpaczy, depresji, gniewu i melancholii. Jednakże sposób prezentacji tekstów różnił się w zależności od zespołu. Saint Vitus, Penance, Anathema czy Katatonia pisały teksty w stylu introspektywno-osobistym, podczas gdy Candlemass, Morgion i Esoteric stawiały na abstrakcyjny, mitologiczny, religijny (nie kwestie związane z wiarą, ale odczucia estetyczne) i fantastyczny symbolizm, często powzięty z literatury i filmów grozy. Mniejszym wzięciem cieszyły się zawsze tematy polityczne i społeczne, szczególnie upodobane przez sludge doom, ze względu na korzenie i wpływy hardcore punka.
TRADYCYJNY DOOM - klasyczny doom, wolny od jakichkolwiek fuzji. Typowi przedstawiciele to: Pentagram, Saint Vitus, Trouble, Candlemass i Count Raven.
RODZAJE DOOM METALU
EPICKI DOOM - można go uznać za gałąź tradycyjnego doomu, ze względu na zachowanie większości cech. Cechuje się użyciem wokali w stylu operowym oraz tekstami z pogranicza fantasy i mitologii. Przedstawiciele: Candlemass i Solitude Aeturnus.
DOOM / DEATH - połączenie doomu z death metalem z wykorzystaniem niskiego growlingu. Przedstawiciele: wczesny My Dying Bride, Paradise Lost, Swallow The Sun i Novembers Doom.
STONER / DOOM - wprowadzał do doomu elementy psychodeliczne i stonera. Objawiało się to wydłużonymi instrumentacjami oraz użyciem większej ilości efektów gitar, a także basu (fuzz, phaser, flanger). Gatunek po części inspirował się psychodeliczne nastawionymi dziełami wczesnego Black Sabbath, np. Sweet Leaf lub Supernaut Przedstawiciele: Cathedral, Electric Wizard, Sleep, Acid King i Acrimony.
FUNERAL DOOM - inspirowany zarówno doom/death jak i dark ambient. Granie na niezwykle wolnych tempach, aby podkreślić efekt pustki i beznadziei. Gitary mocno przesterowane. Używa się też klawiszy i syntezatorów, w celu wytworzenia atmosfery jak z marzeń. Wokale przyjmują formę żałobnych zaśpiewów lub growli i są często w tle. Pionierami byli Thergothon, Skepticism i Funeral.
SLUDGE DOOM - łączy wolne tempa, ciężkie rytmy i mroczny klimat doomu z agresją, krzykliwymi wokalami i szybkimi tempami hardcore/punka. Gitara i bas mocno przesterowane, wytwarzające duże ilości pogłosu, aby otrzymać szorstki przymulony dźwięk. Teksty nawiązujące do polityki i społeczeństwa w sposób cyniczny lub negatywny. Przedstawiciele: Eyehategod, Grief, Corrupted i Crowbar.
DRONE DOOM - styl inspirowany przez noise i ambient, zdefiniowany przez użycie jednostajnych i niemal uciążliwych dla słuchacza powtarzających się dźwięków lub akordów. Gitara niesie za sobą spore echo i sprzężenie, podczas gdy wokale (o ile występują) to zwykle growl lub wrzask. Utwory zwykle nie mają rytmu w tradycyjnym sensie i trwają między 10 a 30 minut. Przedstawiciele: Earth, Sunn O))), Boris, Nadja i Black Boned Angel.
BLACK / DOOM - znany także jako blackened doom metal. Wokale są w formie wysokich skrzeków, gitary mają dodany duży przester jak w black metalu przy jednoczesnym położeniu też nacisku na wolne tempa i dysonanse jak w doomie. Teksty związane z naturą, nihilizmem i depresją. Wczesne dzieła fińskiego Dolorian i szwedzkiej Katatonii zwykle są uznawane za fundamenty gatunku. Inni przedstawiciele: Forgotten Tomb, Barathrum, Unholy, Ajattara i Bethlehem.