Włoski zespół założony w 2003 w Rzymie. Zadebiutował demówką "Heavy Drunken Doom" w 2004 oraz limitowanym w liczbie 300 egzemplarzy singlem The Old Man To The Child 1 / The Old Man To The Child 2. 15 października 2006 ukazał się debiut, wydany nakładem wytwórni Iron Tyrant w ilości 1500 CD. Wypełniło go pięć kawałków, z których najkrótszy miał 9 minut, a najdłuższy 14. Nie każda grupa potrafiła grać takie kolosy, a jednak Doomraiser przeskoczyli tą poprzeczkę bez trudu, w dodatku z ogromną elegancją. Była to niemal godzina uporczywie wolnego i transowego doom metalu w klasycznej postaci. Wokalista Cynar wypadł wybornie, szczególnie w partiach wzorowanych na Glennie Danzigu (dynamiczny The Age Of Christ), a wszystko orbitowało wokół oszczędnego ascetycznego grania z kolosalną liczbą długich wybrzmiewań o potężnym ładunku melancholii. Włosi zaproponowali dużo "pustej" przestrzeni z małą domieszką psychodelii, wypełnionej perkusją i skromnymi dźwiękami gitary, z długimi solówkami obu gitar, rezygnujących jednak z tworzenia oddzielnych wątków melodycznych. W tym towarzystwie świetnie bronił się Metamorphosis zagrany w stylistyce stone rocka, ale zagranego w tempie Black Sabbath. Wszystko zamykał tchnący średniowiecznym mistycyzmem walcowaty Doomalcoholocaust, z epickim pierwiastkiem oraz melodią pełną smutnego mroku, bliskiego dokonaniom Solitude Aeturnus w pierwszej części. Był to doom depresyjny, ale i "odprężający", zagrany intrygująco pomimo aranżacyjnego minimalizmu.
W czerwcu 2008 kwintetowi udało się umieścić utwór Caves, Mountains And Monolith na splicie "Behind The Same Cross" (obok kapeli Midryasi). Po przejściu do firmy Blood Rock Records, 13 marca 2009 światło dzienne ujrzał wyśmienity [2] ze znakomitą okładką autorstwa Stefano Scagniego. Doomraiser dopracowali swój styl definując go jako mieszankę Solitude Aeturnus, Saint Vitus i Cathedral. Nadal było melodyjnie, wolno i dostojnie, a wszystko zagrano z godną pozazdroszczenia pewnością siebie. Intrygowały czytelnie rozplanowane solówki, delikatne odegrane części z melorecytacjami oraz danzigowe echa w partiach wokalnych - wszystko zawarto w jeszcze większym niż na debiucie natężeniu motoryki i mocy. Udowadniał to niemal przebojowy The Raven, wtórował mu monumentalny Another Black Day Under The Dead Sun. 15-minutowy Vanitas nie nudził ani przez moment, nie przeszkadzała także nieco słabsza druga część Rotten River. Element psychodeliczny wystąpił tutaj tylko jako czynnik wspomagający, gdyż w tych długich numerach działo się wiele za sprawą wokalisty i nieoczekiwanych zwrotów muzycznej akcji. Wyczucie Cynara, który idealnie wpasował się w zwaliste zagrywki gitarowe, nie pozwalało się oderwać od tych utworów. Od czasu do czasu aranżacje przerywały leniwe gitarowe solówki w stylu Iommiego, a wczesnego Black Sabbath było sporo, ale nie na tyle, aby uznać tą muzykę za kolejny hołd dla Brytyjczyków. Proste hipnotyzujące granie oparto na klasycznych wzorach, a zastosowany minimalizm był wysmakowany i elegancki. Limitowana winylowa edycja zawierała ponadto dwa bonusy: Dune Messiah i Caves, Mountains And Monolith. Pozostałe płyty były dobre, ale dorównywały poprzednikom.
Valerio Dominici zmarł 2 stycznia 2016 na raka.