Fiński zespół powstały w 1995 w Helsinkach, dzielnie podążający ścieżką utorowaną wcześniej przez Thyrfing czy Einherjer - tyle, że komercyjną. Z początku kariery wydawało się, że ekipa swoją twórczością dodawała nowej jakości viking metalowi. Trudno było wtedy znaleźć grupę wykazującą się jednocześnie taką techniką i umiejętnościami, jakie zostały zaprezentowane na debiutanckim albumie. Podstawą muzyczną stał się melodyjny death szkoły fińskiej, charakteryzujący się szybkim "piłowaniem" na gitarach. Ponadto ubarwiono swoją muzykę fenomenalnymi folkowymi wstawkami, które nadawały utworom niepowtarzalności. Zostały one zagrane na gitarach (również akustycznych) oraz 36-strunowej kanteli (ludowym fińskim instrumencie). W sumie osiągnięcie tak interesującego i bogatego brzmienia przy niewielkiej ilości środków było dużym osiągnięciem. Album był zróżnicowany - zawierał zarówno szybkie łojenie w stylu Token Of Time czy Battle Song oraz dłuższe, spokojniejsze i epickie utwory jak Old Man i Little Dreamer. Wielkim atutem był też wokal Mäenpy, będący melodyjną mieszanką growlu i wrzasku, kojarzący się niemal z wikingiem-berserkerem. Główny wokal wspierały jakby przepite męskie chórki, ale jednoznacznie przypominające dokonania średniowiecznych skandynawskich skaldów. Krążek osiągnął wysokie notowania w całej Europie, a Ensiferum zaczeli być kojarzeni jako formacja wyróżniająca się dużą dozą melodyjności i niemal doskonałym wykonaniem.
15 kwietnia 2004 ukazał się długo wyczekiwany [2], nagrany w składzie z uroczą Meiju Enho za klawiszami. Ponownie muzycy wprowadzili wiele elementów akustycznych jak ciekawa partia fletu w Ferrum Aeternum, jakby żywcem wycięta ze średniowiecznych melodii. Niektórzy krytycy niemal nazywali grupę wypadkową Children Of Bodom i Blind Guardian. Wokalnie pierwszych przypominały charkoczące wokale w Iron, a drugich czyste i podniosłe, za co przykład mogły służyć Lost In Despair czy kobiecy głos Kaisy Saari w balladzie Tears. Utwory zagrano w szybszych powermetalowych tempach z melodyjnymi gitarami, a całości słuchało się miło i przyjemnie. Za najlepsze na krążku należy uznać przebojowy singiel Tale Of Revenge, szybki Into Battle z kapitalną partią gitary w środkowej części oraz ogniskowy Lai Lai Hei. Ta płyta nie miała słabych momentów. Warto dodać, że jako bonus do digipacka oraz edycji japońskiej dodano cover Metalliki Battery.
Wkrótce doszło do spięć między muzykami czego skutkiem było odejście Mäenpy, któy założył projekt Wintersun, będący skrzyżowaniem Amorphis, Children Of Bodom i Finntroll. Do zespołu dokoptowano Lindroosa i przymierzając się do wydania pełnoprawnego albumu, wypuszczono na rynek wpierw [3] z wszystkimi wcześniejszymi demówkami, jak również interesującą EP-kę [4]. Zawierała on nowy kawałek Dragonheads, dwa ponownie nagran utwory znane z "Demo II" z 1999 (Warrior`s Quest, White Storm), cover Amorphis Into Hiding, a także instrumentalne Kalevala Melody i Finnish Medley. W czerwcu 2006 światło dzienne ujrzało również DVD 10th Anniversary Live zawierające zapis koncertu z 31 grudnia 2005 z Helsinek. [5] rozpoczynał się niezłym intrem, aby potem przejść w podrywający do boju Blood Is The Price Of Glory. Zespół zagrał jeszcze mocniej i szybciej, choć Lindroos wydawał się wokalistą o mniejszej charyźmie niż jego poprzednik. Poza klasycznymi kawałkami, znalazło się miejsce dla ballady Wanderer czy długi ponad 10-minutowy utwór tytułowy. Folkowe elementy nie były aż tak wyrafinowane jak w przeszłości, w dodatku częściej odgrywały je klawisze. Na [6] zastosowano większy rozmach w sferze orkiestracji. Przebojowy Twilight Tavern od razu zakorzeniał się w umyśle słuchacza, ponadto zawierał niezłe zwolnienie z aksamitnym żeńskim głosem Kaisy Saari, odpowiednio zdublowanym i nałożonym na siebie. Epickie zapędy posiadały dłuższe Heathen Throne oraz The Longest Journey, a nieco kowbojskim klimatem zaskakiwał Stone Cold Metal. Niby ograne do bólu elementy w wykonaniu Ensiferum stworzyły dobrą płytę viking metalową, choć coraz częściej fani zaczęli tęsknić do czasów, kiedy w zespole występował Jari Mäenpää.
3-letnia przerwa wpłynęła zaskakująco negatywnie na poziom formacji, gdyż [7] rozczarował chyba wszystkich. Symfoniczne elementy całkowicie przesłoniły wizję muzyków, co naprawdę pragnęli tworzyć. Efektem było rozlazłe i mało porywające dzieło, które można by porównać do dwóch innych przykładów przerostu formy nad treścią w świecie metalu: The Infinite Wonders Of Creation Luki Turilliego i Nostradamus Judas Priest. Lindroos czystym głosem zaśpiewał aż w 3 numerach: dwóch częściach Celestial Bond oraz Last Breath. Riffy zatraciły werwę, ciekawiąc jedynie w Retribution Shall Be Mine, brzmiącym jak odrzut z sesji [5], Niezłe momenty pojawiały się w In My Sword I Trust oraz Pohjola. Jednak w głębi Ensiferum był już inną grupą, o czym świadczył kiepski Last Breath, z kolei 17-minutowy nudny Passion Power Proof odarto całkowicie z energii i nadano mu kalkę dokonań Wuthering Heights. O bonusie w postaci przeróbki dyskotekowego Bamboleo należało jak najszybciej zapomnieć. Wydawało się, że dawna chwała przeminęła na zawsze, a Wikingowie zdziadziali i zamiast roznosić w pył wrogów na polu bitwy, ledwo dźwigali w górę swój zardzewiały topór. Na [8] jednak częściowo wróciła dawna chwała - melodyjny metal z elementami folkloru, przeplatający patetyczne melodie z niemal tanecznymi melodiami. Siłą okazało się tworzenie ciężkich kompozycji z interesującymi patentami i krzykliwym wokalem. Nowa płyta nie stanowiła stylistycznie żadnej niespodzianki, ale jednak z dodatkiem energii, zapalczywości i przebojoości z dawnych czasów. Na pewno nie była to płyta wybitna, a niektóre numery (jak Heathen Horde) nudziły. Na szczęście większość materiału rekompensowała luki.
Sami Hinkka grał w podrabiającym Dreamtale Metal De Facto (Imperium Romanum w 2019 i Land Of The Rising Sun 1 w 2024). Petri Lindroos śpiewał w Warmen).

Jari Mäenpää (Arthemesia), Jukka-Pekka Miettinen (Arthemesia, Cadacross), Petri Lindroos (Norther)