Amerykańska formacja powstała w 1997 w Indianapolis jako The Keep. W 1999 zmieniła nazwę na The Gates Of Slumber, którą zaczerpnęła od tytułu kawałka doom/deathowego Cianide. Zespół zadebiutował trzema demówkami: "Blood Encrusted Deth Axe" w 2000, "Sabbath Witch" w 2002 i "The Cloaked Figure" w 2004, a następnie podpisał kontrakt z małą belgijską wytwórnią Final Chapter Records. Od początku formacja grała muzykę przenikającą umysł i mającą swoich wiernych fanów. Ten heavy/doom pochałaniał bez reszty opierając się na przygniatającym ciężarze gitary Karla Simona, jego zawodzącym głosie oraz potężnej sekcji rytmicznej. Kwintesencją stylu Amerykanów stały się niespieszne człapiące tempa, przeszywające solówki i organiczne żywe brzmienie. To tradycyjne granie dalekie było od modnego swego czasu funeral doomu, stawiając raczej na sabbathowe riffy o ciężarze Saint Vitus i Sleep (Resurrection From The Underworld). Albumy - na miarę możliwości przyjętej konserwatywnej konwencji - były w miarę zróżnicowane. Tu i ówdzie muzycy potrafili wcisnąć heavymetalową solówkę, hardcore`ujące motywy, a nawet lekko psychodeliczno-pustynne klimaty. W 2012 debiut wznowiła firma płytowa Abyss Records z nową okładką (autorstwa Kena Kelly`ego - znanego ze współpracy z Manowar), zmienioną kolejnością numerów i bonusem The Cloaked Figure.
Kolejnym heavy/doomowym monumentem był [5] - otwierał go krótszy Trapped In The Web, a z każdą kolejną kompozycją The Gates Of Slumber rozwijali skrzydła i wydłużali numery, kończąc swoje dzieło ponad 16-minutowym epickim Dark Valley Suite. Zespół poruszał się w średnich orzeźwiających tempach, potrafił też wzorowo przywalcować zgodnie z kanonem doom/sludge. Przeważnie każdy utwór zbudowano na zasadzie kontrastu szybszych i wolniejszych fragmentów, dorzucając do tego wszystkiego podniosły bitewny klimat. Pomimo chwytliwych motywów i heroicznych melodii, płyta była mroczna przez specyficzne staroświeckie (zamglone) brzmienie osiągnięte w chicagowskim Volume Studios. Barwa głosu Simona przywodziła na mysl frontmanów Pentagram, Saint Vitus, The Obsessed i rzecz jasna Ozzy`ego Osbourne`a. Wszystko układało się w jednolitą całość, a barbarzyński klimat współgrał zawsze ze specyficzną produkcją i tekstami (m.in. opowieści o Conanie oraz inspiracje prozą Lovecrafta). W podobnym stylu nagrano [7] - album niezwykle równy, choć z całości wybijał się przede wszystkim Beneath The Eye Of Mars z wgniatającym refrenem i nieziemskim śpiewem lidera. Simon wypadł nieźle nawet w folkującej balladzie The Mist In The Mourning (wspomagany wokalnie przez Jackie Palmer). Potrafiła zachwycić solówka w Doom Of Aceldama, urzekał instrumentalny Age Of Sorrow, w końcu celnie uderzał najbardziej heavymetalowy Blood And Thunder. To było granie niezwykle epickie, surowe, nieociosanie autentyczne i męskie. Przez lata trio dorobiło się statusu oryginalnego i rozpoznawalnego.
[8] wzbudził sporo kontrowersji. The Gates Of Slumber postanowili zerwać z własnymi osiągnięciami i stać się klonem późnego Saint Vitus. Kto nie lubił tradycyjnego doomu mógł sobie od razu ten album odpuścić. Nic tu nie zostało z bitewnych hymnów dawnych lat - był to typowy doom idący w prostej linii od Black Sabbath, ale nie stanowiący kopii tej twórczości. W ten sposób powstał po prostu wtórny krążek z nudnym doomem. Ten styl zawsze stawiał sobie za cel generowanie klimatu na podstawie miażdżących riffów, nawet gdy melodie nie były łatwo rozpoznawalne i przytłaczał je minimalizm. Odłamki dawnego grania powracały jedynie w Castle Of The Devil, pozostałe numery to zbiór wolno i średnio-wolno granych riffów, gdzie ograniczone użycie perkusji musiało nieźle wynudzić nowego bębniarza Paradisa. Tych zwalistych zagrywek zabrakło i w ten sposób Saint Vitus by nigdy albumu nie nagrał. The Gates Of Slumber skupili się raczej na tradycjach wytwórni Hellhound, ale pozbawionych w ich wykonaniu autentyczności pierwowzorów. Na tle mało atrakcyjnych aranżacji przybrudzone chropowate brzmienie gitary niecierpliwiło słuchacza i momentami wręcz raziło uszy przy długich wybrzmiewaniach. Najlepszym przykładem na to był całkowicie nieprzemyślany Iron And Fire i to co proponował ten utwór w kategorii epickiego doomu zahaczało o amatorstwo. Z kolei to co w bardziej heavymetalowym obliczu tego zespołu kiedyś fascynowało (szorstkość, surowość), tutaj nieudolnie dodano do muzyki o całkiem odmiennym charakterze niż kiedyś. Grup grających doom w tradycji Hellhound było zawsze sporo, a The Gates Of Slumber nazbyt pochopnie dołączył do tego grona i okazało się, że nie miał zupełnie nic do zaoferowania - co więcej nie czując zupełnie o co w tym wszystkim chodzi. Nie wystarczało bowiem mechaniczne odtwarzenie pewnych sekwencji riffów - trzeba było jeszcze pomysłu i polotu, a nie bezsensownego przeciągana w czasie kompozycji z dość niskiej doomowej półki.
Kariera grupy została zawieszona po tragicznej śmierci Jasona McCasha. Basista zmarł z powodu przedawkowania heroiny 5 kwietnia 2014 w wieku 37 lat. Jerry Clyde Paradis zmarł 14 sierpnia 2016 w wieku 46 lat z powodu udaru cieplnego. Bob Fouts grał w Phantom Witch (EP-ka Phantom Witch w 2007), jako gitarzysta w Christ Beheaded (EP-ka Open The Gates Of Hell w 2008), Steel Aggressor (EP-ka Steel Aggressor i album From Ruins To Dust - oba w 2011), Chrome Waves (EP-ka Chrome Waves w 2012) i jako basista w Doomsday (EP-ka Doomsday w 2012). Bob zmarł niespodziewanie 28 kwietnia 2020 w wieku 45 lat. Karl Simon i Chris Gordon założyli doomowy Wretch (Wretch w 2016 i EP-ka Bastards Born w 2017). Chuck Brown grał na gitarze w Apostle Of Solitude.

Jerry Clyde Paradis (ex-Sourven), Steve Janiak (Apostle Of Solitude)