Niemiecki zespół powstały w 1990 w saksońskim Markneukirchen. Wydany po ośmiu latach debiut ukazywał Gladiators jako ekipę sprawną, zakorzenioną w klasycznym metalu lat 80-tych. Płyta zawierała toporny heavy/power w dynamicznych tempach, z chóralnymi refrenami o dużym rozmachu i świetnymi solówkami Jensa Thomae. Był to metal wtórny - stylistycznie był to mix stylów Running Wild (refreny i melodie), Grave Digger (dynamika sekcji rytmicznej) i Accept (śpiew). Tak się prezentował cały krążek, co nie znaczyło wcale, że ten czas spędzony z Gladiators był do końca stracony. Black Sun to całkiem zgrabne pirackie otwarcie z chwytliwym refrenem oraz bardzo dobra gitarową solówką. Niemal w każdej z kompozycji był taki moment, kiedy należało uznać specyficznie toporny wdzięk niemieckiego heavy. To przerysowane brutalizowanie, szczególnie melodii w zwrotkach, było jest nadmierna i po pewnym czasie nieco nużyło. Kiedy dodatkowo brakowało chwytliwego refrenu, pozostawało wysłuchać gitarowego popisu, jak w We Are What We Are. Album zawiera także niezłą pół-balladę The Eyes Of The Children w stylu Accept z dawką gitary akustycznej i czystego śpiewu, który jednak był przeciętny. Acceptowe granie wracało w Saturday Night - tym razem numerze szybkim i pełnym perkusyjnej mocy. Dla fanów Diggera wrzucono ostre i mroczne Thousand Candles oraz One For All, z niezłymi energicznymi motywami przewodnimi w stylu heavy/power. Kwintet był sprawny, ale odarty z jakiejkolwiek oryginalności - miłośnicy prostego niemieckiego metalu zapewne potrafili znaleźć tu coś dla siebie.
Znacznie lepszy i spójniejszy był [2], godnie sławiący stal w sposób bardziej przekonujący. Glory Or Die i Redlight Zone pobrzmiewały znajomo dla fanów Running Wild oraz X-Wild, jednak dominował nadal styl Accept. Naprawdę przyjemnie słuchało się Like An Eagle, Under The Cross, Aces Up High i Firestorm. Wzruszała kapitalna ballada Dreams Will Never Die z przykuwającą uwagę chrypką Alexandra Thomae. Do całości nie pasował jedynie wesołkowaty Steel Rockin` Men. Gladiators wkrótce się rozpadli, pozostając nieco przykurzonym rozdziałem w historii germańskiego metalu.