Szwedzka grupa heavymetalowa założona w 1980 w Sztokholmie przez Nordha pod nazwą Glory Bell`s Band. Wokół osoby wokalisty powstało potem sporo nieporozumień i niekiedy był mylony z Göranem Edmanem. Wynikało to z faktu, iż Nord śpiewał później w hard rockowym Glory North, natomiast Edman śpiewał w równolegle istniejącym Glory. Obie grupy poza podobną nazwą nie miały ze sobą nic wspólnego. Na debiutanckim krążku Glory Bells zaprezentowali się jako najbardziej wówczas zapatrzony w scenę NWOBHM zespół szwedzki. Od początku kapela była dość specyficzna, gdyż zatrudniała naraz aż trzech wioślarzy. Nadało to muzyce formacji gitarowego rozmachu, a Andersson, Santunione i Santana prześcigali się w gitarowych szarżach. Nad całością dominował wysoki wokal Norda, artystycznie modulowany i niekiedy stylizowany na glamrockowe głosy amerykańskie z lat 70-tych. Riffy były jednak jak najbardziej osadzone w tradycji brytyjskiej, szczególnie w szybkich galopujących kompozycjach jak Dressed In Black. Udanym żartem był I`m The Captain, podobał się Sir Lionheart ze świetnym riffem przewodnim, solówkami w stylu Thin Lizzy i lekko psychodelicznym śpiewem. Z kolei Old Viking Man zawierał liczne elementy epickiego heavy nawiązujące do Heavy Load i wczesnego Judas Priest. Album spodobał się skandynawskiej publiczności i skutecznie obronił się przed konkurencją z Wysp Brytyjskich. Należało pochwalić przede wszystkim doskonałe brzmienie, nieporównywalne z większością albumów wydawanych w Anglii w tym czasie oraz wspomnianą inwencję tria gitarzystów.
Po trzech latach przerwy i skróceniu nazwy do Glory Bells ekipa nagrała drugą płytę. Na szczęście skład pozostał bez zmian, choć wszystkim gitarzystom składano propozycje z Anglii. Otwierający Flight Back Home udowadniał, że grupa postanowiła grać nieco ciężej, częściowo wzorując się na Savage i Jaguar, a także na amerykańskim klasycznym metalu. Negatywnie wypadł za to My Life - zwykła spokojna piosenka z użyciem instrumentów dętych i pianina, mdła i nieciekawa wykonawczo. Indian Rainsong zaczynał się od perkusyjnego popisu Udda, po którym następował chwytliwy refren. Śpiew Nordha niezbyt pasował do nowego oblicza Glory Bells - to co było poprzednio atutem, tu raczej drażniło. Trudno też stwierdzić na ile zespołowi zabrakło pomysłów, a na ile pragnęli za wszelką cenę podążyć za główną grupą zespołów grających tradycyjny metal o komercyjnym charakterze. Tak czy inaczej, album już nie wyróżniał się niczym spośród masowej produkcji tego okresu. Płyta większego uznania nie znalazła nawet w Szwecji, gdzie oczekiwano jej wydania ze sporym zainteresowaniem. Wydaje się po latach, że najcenniejszym elementem płyty była epicka okładka. Glory Bells nie utrzymali się na rynku i niebawem zawiesili działalność.
Göran Nordh jako Glory North szybko nagrał "Demo 1985" z pomocą Petera Udda i Afro Santunione (brata Franco), ale żadna wytwórnia nie wyraziła zainteresowania materiałem z tej czteroutworowej kasety. Göran zmarł w lutym 2008 w wieku 50 lat. Peter Udd był przez moment we wczesnym składzie Rising Force Yngwie Malmsteena ("1981 Demo").