Amerykański zespół powstały w 1976 w Columbus z inicjatywy Erica Moore`a (ur. 7 maja 1953, ex-Tree, ex-Mixed Water). Od samego początku wzbudzał kontrowersje swoją twórczością, w której niektórzy znajdowali niezwykłą melodyjność i rytmikę, a inni - tandetę i wiochę. Zawierajacy 7 utworów debiut wyprodukował Don Brewer (perkusista Grand Funk Railroad). Na krążku swoje piętno odcisnęła prostota pomp rocka (m.in. "drewnianych" zespołów w rodzaju Sweet, Status Quo czy Dr Feelgood) zmieszanego z boogie. Tutaj nie było nic z fantazji Kiss czy rozmachu Rush. Miłośnicy bardziej skomplikowanych brzmień mogli przy tej płycie dostać ataku histerycznego śmiechu. Nie pomagały także głupawe teksty i pozowanie muzyków we wkładce jako rockowych gladiatorów-rebeliantów. Najwiekszą popularność zdobył ponad 7-minutowy Gotta Keep A Runnin` z wykładem dla dzieciaków w stylu "sex, drugs & rock`n`roll", ale w radio często emitowano również Go Away, Baby I Love You (nieudolnie próbującym podrobić styl Bachman-Turner Overdrive) oraz Under The Table. Wszystko kończyła przeróbka Golden Earring Candy`s Going Bad. Całość nasuwała skojarzenia z jadącym motocyklem, próbującym co prawda robić dużo hałasu, ale po drodze gubiącym zbyt dużo oleju, by dokądkolwiek dojechać. W rezultacie powstał jeden z najgorszych albumów rockowych wszechczasów, przeznaczony w zasadzie dla prawdziwych masochistów. Krążek wydała mała firma Millennium Records, powiązana z wytwórnią Casablanca.
Jeśli pierwszy krążek zahaczał o muzyczną amatorszczyznę, to [2] już zupełnie szokował w negatywnym znaczeniu. Starter Gotta Muv sprawiał wrażenie kiepskiej piosenki w stylu "sha-na-na", zorientowany w cieniu radosnej twórczości boogie Festyvul Seasun przypominał proste numery wykonywane przez Chucka Berry`ego, natomiast Rock Yer Sox Auf nieudolnie podążał w ślady Angel, mieszając lekki hard rock z presley`owym bluesem. I`ll Be Yer Luv nadano posmak twórczości The Rolling Stones i The Hounds, z okropną solówką na syntezatorze pośrodku piosenki. Prostacka rytmika cechowała hard rockowy Luv Kage, z kolei próba wejscia w 714 na teren między stylistykami Bachman-Turner Overdrive a Ram Jam okazała się kompletną porażką. Kroplą przepełniającą czarę goryczy była paskudna ballada I Don`t Wanna Go Home. Zarówno tytuły, jak i część numerów wskazywała na zachłyśnięcie się albumami Slade. Ponad 6-letnia przerwa (spowodowana m.in. odejściem Hilla, wypadkiem motocyklowym Moore`a oraz jego pobytem w więzieniu za wzięcie udziału w strzelaninie w barze) i przemeblowanie składu przyniosły w 1985 trzeci album, bedący po części próbą powrotu do brzmienia [1] z jeszcze większym położeniem nacisku na komercję. Świadczył o tym choćby klawiszowy wstęp do Timeless na wzór Giuffria. Duet Moore-Salem stworzył materiał balansujący na krawędzi AOR i radiowego przyjemnego hard rocka z dodatkami nieśmiertelnego boogie (Hey You, odegrany pod AC/DC Fool For You). Najlepsze wrażenie sprawiał odśpiewany chóralnie Mississippi, ale już We`re All Crazy był jedynie kolejną kalką Gotta Keep A Runnin`.
W XXI wieku Godz wrócili dwiema nowymi płytami - [5] otwierał nudnawy Born At The Wrong Time z barowym pianinem i klimatem country. Znacznie lepiej było w tytułowym Last Of The Outlaws, popartym organowym brzmieniem i solidnym riffowaniem. Ever Lovin Chains po raz któryś w karierze uderzał w tony BTO, natomiast w Deliverance dziwić mogły harmonijka ustna i bagienna atmosfera Luizjany. Motywy specyficzne dla AC/DC pojawiały się w Show And Tell, przechodząc szybko w akustyczną balladę Who`s To Blame. Dyskografię The Godz uzupełnia seria składanek From The Vault, na które trafiły różnego rodzaju archiwalia (dwie pierwsze części wyszły w 2013, trzecia w 2014, a czwarta w 2015. Eric Moore zmarł 17 maja 2019 na raka w wieku 67 lat, a w 2022 ukazał się album Machines pod szyldem Eric Moore`s Godz, zawierająca nowy materiał oraz kilka przeróbek The Godz.

Freddie Salem (ex-The Outlaws), Mark Chatfield (Bob Seger)