Amerykańska grupa założona w 2014 przez multiinstrumentalistę Nathaan Guerrette`a w St.Agatha (Maine). Z początku działała jako projekt jednosobowy, kiedy Nathan sam zrealizował demówkę "Violet Mist & Infrared Stars" w kwietniu 2015. W tym samym roku ukazał się [1], zawierający jeden 31-minutowy utwór tytułowy, ale zaśpiewał już tutaj Richard Weeks. Był to przeciętny mix atmosferycznego metalu i muzyki ilutracyjno-filmowej. Duży przełom nastąpił, kiedy mikrofon przejęła 28-letnia Meghan Wood, choć nagrania trwały długo (podobo trzy lata). Duet na [2] zaprezentował intrygującą mieszankę black metalu, shoegaze, doom metalu i okazjonalnych wtrętów folkowych. 57 minut muzyki stawiało na poczucie osamotnienia, emocjonalnego zachwiania i chaosu. Great Cold Emptiness nie kreowali jednakże obezwładniającego uczucia bezsilności i egzystencjalna aura kompozycji kierowała słuchacza raczej na tory odporności, nostalgicznej obietnicy i awanturniczych podróży. Materiał mocno naciskał na generowanie potężnego uczucia jaki muzyka powinna mieć z otaczającym nas wszechświatem i naturą. W tym celu sięgnięto po elementy twórczości fińskiego Skepticism, angielskiego Esoteric, Agalloch, Lustre i niemieckiego Lantlos. Oparte na klawiszach intro The Pain Of Leaving idealnie wprowadzało w klimat całości i przechodziło w ponad 12-minutowy Western Cave. Chórek w tle wyśmienicie tworzył majestat pola bitwy niczym z "Władcy Pierścieni". Zapamiętywalny riff otwierał 10-minutowy Angel Outcasts & Idle Worshipers z organowym dodatkiem, a wszystko miało formę muzycznej noweli, w której stopniowo narastał dramatyzm poprzez wprowadzanie słuchacza w kolejne meandry opowieści. W tekstach pojawiały się mocne akcenty nihilizmu, egzystencjalizmu, transcendentalizmu, mitologii i folkloru, a jakby pozbawiony uczuć wrzask Wood kolaborował z dość ciepłym brzmieniem gitar i hipnotycznymi rytmami perkusji. Ujmujące orkiestracje sprzyjały tej podróży, która przy pierwszym podejściu mogła wydawać się za długa, ale idealnie obrazowała samotną wędrówkę. Krok za krokiem bohater dążył do celu, niczym rytmy wykorzystywanego tutaj chętnie funeral doomu.
Ekipa poszła za cisoem i jeszcze w sierpniu 2018 opublikowała w internecie [3], na który trafił ponad 17-minutowy tytułowy Edges Of The Earth, cover Burzum Tomhet oraz instrumentalny Summer Rain. Ten pierwszy kolos odnosił się do samotnego życia na wsi i nawiązywał do rodzinnej przeszłości samego Nathana. Jak zawsze eligijną atmosferę stworzono dzięki tyglowi melancholii, funeral doomowi, mistycznym syntezatorom, nagłym blackowym przyspieszeniom i okazjonalym wokalom. Chętnie przy tym porzucano metalowe granie na rzecz ambientu i partiom narracyjnym. W lipcu 2019 ukazała się demówka "St.Elm's Fire" z dwoma numerami (St.Elm's Fire i The Weeping Stream), a [4] z października 2019 wypełnił tytułowy kawałek Quebec, trwający ponad 21 minut. Najwybitniejszym osiągnięciem grupy był jednak niewątpliwie wydany w lipcu 2020 dla włoskiej wytwórni Flowing Downward [5]. Cztery monumentalne kompozycje składały się na 68 minut muzyki. Tutaj właśnie mix atmosferycznego blacku, funeral doomu i muzyki ilustracyjnej osiągnął swoje apogeum. Na okładkę płyty trafił fragment obrazu "A Cottage On Fire" pędzla Josepha Wrighta z 1786. Album koił sennym klimatem, a ze szczegółów na uwagę zwracała gitarowa solówka Josepha Davidsona The Little Deer.
W końcu przyszedł czas na [6] ze stycznia 2023 i tu pojawiły się pierwsze kontrowersje. W dość przebojowym She Sang For Hyperborea wrzucono melodie vikingmetalowe wręcz co psuło mozolnie tworzoną atmosferę sennej podróży, ale ten numer był jeszcze akceptowalny. To co jednak zrobiono w With Friends Like These przyprawiało o ciarki - numer był wesołkowaty i przaśny, w dodatku podbity rytmem techno. Muzyka nie miała nic wspólnego z nazwą zespołu, melancholijną przeszłością i niemal filmowym podejściem - tak jakby na kńcu tej filozoficzno-egzystencjalnej ścieżki czekała jedynie dyskoteka. Dziwaczna okładka także nie pozwalała się zachwycać nową płytą. Na składankowy [4] trafiły: The Patron Saint Of Whalewatching, To Die For The Ideal (wersja z 2021), jak również dwa kawałki instrumentalne (The Death Of Ideals oraz The Wiseman's Return).
Nathan Guerrette powołał do życia atmosferyczno/black/doomowy Bogland (Earthsaver w 2016). Meghan Wood była bardzo aktywna w blackowo-ambientowym Smother (demówka "Chapter II: A Corpse Of Wood And Stone" w 2018, Chapter III: This Road That Stopped The Fire w 2019 i Chapter IV: Tying Thy Noose Of Rusted Chain w 2022), blackowym Andvari (EP-ka Fimbulvetr w 2019), blackowym Devils (EP-ka Devils w 2019), thrash/blackowym Enon Chapel (EP-ka Enon Chapel w 2019), blackowym Tomblord (demówka "Tomblord Rising" w 2020), atmosferyczno-blackowym Golden Light (Sacred Colour Of The Source Of Light w 2020) oraz atmosferyczno-blackowym Another Black Autumn (Resplendent Apparitions At The Dawn w 2023). Richard Weeks w 2018 ogłosił się osobą nie-binarną i przybrał imię Pope Richard.

Meghan Wood (Crown Of Asteria)