Szwedzka grupa założona w 2011 w Jönköping. Hällas był imieniem bohatera stworzonego przez muzyków w tekstach - rycerza żyjącego w równoległym uniwersum. Debiutancka EP-ka pozwoliła ekipie wyjść z cienia i podpisać kontrakt wpierw z wytwórnią The Sign Records (drugi krążek) i RMV Grammofon (trzeci), którego współwłaścicielem był Ludwig Andersson, syn słynnego muzyka Abbay. Hällas zaprezentował doskonałą muzykę opartą o heavy-rockowe korzenie przy jednoczesnych progresywnych (Rush i Nektar) i metalowych smaczkach Otwierający [3] Beyond Night And Day definiował styl zespołu ostrą jak skalpel gitarą, motoryczną sekcją rytmiczną, pełnych rozmachu syntezatorów i wokalu Alexanderssona specyficznego dla wczesnych lat 70-tych. W momencie dołączenia się drugiej gitary, momentalnie przychodził na myśl wspomniany Wishbone Ash. Strider cechował klimat twórczości Eloy z germańskim poczuciem porządku i zamiłowaniem do trzymania wszystkiego w rytmicznych ryzach. Nawet kiedy rozbrzmiewał męski chórek, a progresywnemu podkładowi została przydana metalowa moc, nie dano instrumentalistom miejsca na żadne improwizacje. W przebojowym Tear Of A Traitor organy Malmqvista ponownie sugerowały inspiracje Eloy, ale za to gitara Moraitisa brzmiała niczym żywcem wyjęta z numerów Rhapsody. Carry On podążał w innym kierunku – lżejszego melodyjnego progresu spod znaku Yes i U.K. z drugiej połowy lat 70-tych. Natomiast fragmenty Labyrinth Of Distant Echoes brzmiały niczym symfoniczny prog-rock austriackiego Eela Craig i ich płytę Hats Of Glass z 1978). W Blinded By The Emerald Mist wspaniale zapętlone gitary czerpały z Wishbone Ash, ale przyćmiewały je niemal majestatyczne organy Hammonda, z miejsca wskazujące na nają nasuwać się skojarzenia z Deep Purple i Atomic Rooster. Końcówka utworu to znów Wishbone Ash, ale tego trochę nowocześniejszego, ze wszechobecnymi syntezatorami. Na finał Szwedzi wybrali prawie 9-minutowy Fading Hero - hołd złożony nieśmiertelnej grupie Franka Bornemanna, Eloy. W zasadzie nie znalazł się tu ani jeden dźwięk, jakiego nie zagrano by już wcześniej - co nie zmieniało faktu, że słochacz miał do czynienia ze wspaniałą muzyką, wyrosłą z miłości do rockowej i heavy-rockowej klasyki, bogatą w melodyjne popisy instrumentalne i "chwytające za serce" partie wokalne.