Amerykański kwintet z San Francisco powstały w 1982. Dwa lata później wydał sześcioutworową kasetę demo. Pomimo wywodzenia się z thrashowego zagłębia, wpływ tego stylu nie wywarł większego wpływu na jedyny krążek Havoc. Wypełnił go rycerski heavy/power z małą nutką psychodelii oraz bardzo odległymi echami Black Sabbath z lat 70-tych w pewnych rozwiązaniach (Blazes). W Son Of Thunder, Thrashers, Screams czy niemrawym The Force Within, formacja przypominała nieco Liege Lord, Griffin i Exxplorer, jednak bez odpowiedniego punktu zaczepienia w atrakcyjnych melodiach. Nie do końca również radzili sobie gitarzyści w dosyć mętnych, choć szybkich solówkach. Bez wątpienia jednak w procesie produkcji instrumentom Elwooda i Rodrigueza nadano zbyt lekkie i bzyczące brzmienie. Mała nośność stanowiła poważną wadę płyty i sporo dobrych energicznych riffów wypadła przeciętnie. Przyspieszenie, zaostrzenie i szczypta Iron Maiden czyniły Bullets Of Blood bardzo przyzwoitym. Większy ciężar dużo by zmienił na lepsze w kwestii odbioru, choć takie ustawienie gitar w jakimś stopniu odpowiadało dosyć wysokiemu i mało atrakcyjnemu głosowi Hughesa, śpiewakowi o możliwościach ograniczonych. Złowieszczo rozpoczynający się od odgłosu piły motorowej instrumentalny Chainsaw, nasuwał skojarzenia z wczesnym Exodus zmieszanym z Metalliką i numer jako w zasadzie jedyny odnosił się do konwencji power/thrashowej. Dosyć blady w epickości rycerskiego fantasy Hour Of The Dragon zamykał album, sprawiający wrażenie dzieła średniego z kilkoma przebłyskami. Do końca Havoc sami nie wiedzieli co chcieli grać - rycerski power, power/thrash czy heavy, ale w żadnej z tych kategorii niczym nie imponowali. Zespół nie utrzymał się na rynku i wydana 5 lat później EP-ka nigdy się nie ukazała. Zawierała kawałki: Cement Kiss, Mad Dog, Hocus Pocus, Metal Warning i Poison Lady. Rozprowadzono jedynie trzy kasety demo w latach 1988-1990, które w wersjach zremasterowanych zebrano na składance [2].