Australijska grupa powstała w 1980 w Adelajdzie jako Fat Lip. Kiedy na początku kariery ekipa przeniosła się na stałe do Sydney, z Londynu nadeszła wiadomość o śmierci Bona Scotta, wokalisty AC/DC. Wedle kilku źródeł, Allan Fryer opuścił wówczas Fat Lip i wyruszył do Adelajdy z nadzieją na dostanie się do słynnej kapeli. Nigdy jednak nie został zaproszony na ostateczne przesłuchanie. Wkrótce na Fat Lip uwagę zwrócił Michael Browning - słynny manager z Sydney (znany ze współpracy choćby z AC/DC właśnie), który założył własną wytwórnię DeLuxe (z którą kontrakt podpisali właśnie INXS). W trakcie sesji nagraniowej zmieniono nazwę na bardziej chwytliwą - Heaven. Debiutancki album promowały dwa single: Fantasy / One Nighter oraz In The Beginning / Storm. Płyta z pewnością mogła się podobać fanom rodzimego Bengal Tigers, ale pojawiły się także elementy AC/DC, Krokus, Saxon, a nawet wczesnego Accept (No One Knows). Było to granie dość naiwne i miałkie nawet na tamte czasy. Kiedy kwintet liznął sukcesu i pieniędzy, muzycy postanowili przenieść się do Los Angeles. Kiedy John Haese postanowił zostać w Australii, zastapił go Mick Cocks (ex-Rose Tattoo). Z początku wszystko szło gładko, gdyż Heaven ruszyli na trasę po Zachodnim Wybrzeżu z Mötley Crüe i Dio. Płytę na rynku amerykańskim wydała ponownie wytwórnię CBS Records jako Bent z nową okładką i lekko zmienioną tracklistą (Tuesday Morning zastapiono In The Beginning).
[2] zdobył w końcu jakąś popularność, którą próbowano zdyskontować videoklipem z ładnymi laskami do Rock School i saksofonem Jimmy`ego Zazli. W studio pojawili się nawet śpiewający w chórkach Lita Ford, Glenn Hughes i sam Ronnie James Dio pod pseudonimem Evil Eyes. W stylu zespołu pojawiły się mocne wpływy Slade, Quiet Riot i Helix (Scream For Me, Don`t Mean Nothin'), Fryer orbitował między inkarnacjami Billa Byforda i Bona Scotta. W drugiej połowie albumu pojawiło się więcej krótkich i treściwych numerów w rodzaju Hard Life, She Stole My Heart czy You. Płyta jednak nie przebiła się do szerszego obiegu, będąc traktowana raczej jako sleazowa niż zbiór niezłych rockerów. Być może fani instynktownie czuli, iż w tym wszystim było mało oryginalności, a sporo imitowania innych. Niewiele zmieniło się (poza totalnie przemeblowanym składem) na [3] i właściwie poza przeróbką Boba Dylana Knockin` On Heaven`s DoorShow On The Road zżynał gitarową melodię z Piece Of Your Action Mötley Crüe, reszta numeru kopiowała dokonania Ratt i Keel. Z kolei No Turning Back momentalnie nasuwał skojarzenia z wczesnym Def Leppard. Albumu słuchało się nawet przyjemnie, o ile komuś nie przeszkadzało nadmierne kopiowanie. Heaven ruszyli w tournee, poprzedzając m.in. Judas Priest, Iron Maiden, Kiss i Mötley Crüe. Fryer przeniósł się do Texasu i zaczął - któryś już raz z rzędu - poszukiwania nowych muzyków. W 1985 Heaven jeszcze supportowali Stryper, szybko jednak zawiesili działalność. W 1998 Kelly, Marlow, Fryer i Haese zagrali w Sydney dwa koncerty. W listopadzie 2001 ekipa zeszła się jeszcze raz na australijską trasę Judas Priest - natychmiast po tym, Fryer powrócił do USA.
Bradford Kelly zaprojektował własny projekt gitary Jackson Kelly - muzyk zmarł w 2004. 4 czerwca 2015 zmarł z kolei Allan Fryer - po długotrwałej walce z rakiem.

Mitch Perry (ex-Talas)