Angielska grupa powstała w 1969 w Londynie, właściwie z przypadku - zebrani w celu nagrania płyty solowej Sinister Morning Denvera Gerrarda, muzycy postanowili usamodzielnić się i zaistnieć na scenie brytyjskiej późnych lat 60-tych. Liderem był Tony Hill, muzyk zafascynowany gitarą i możliwościami elektroniki w zakresie zniekształcania jej brzmienia. Zespół miał dostęp do profesjonalnego studio nagrań Bond's Olympics i początkowo zastosował metodę jam session w poszukiwaniu własnego stylu. Dlatego też niektóre ówczesne kompozycje High Tide wypadły surowo i niezbyt dopracowanie, przepełniała je za to muzyczna spontaniczność i niezła technika. Hill postarał się o kontrakt z wytwórnią Liberty, która poszukiwała ekip grających mocniejsze odmiany prog-rocka. Przełomem w karierze okazał się udział w telewizyjnym show Johna Peela (21 maja 1969). Szefom BBC tak się spodobała nietypowa muzyka grupy, że ponownie zaprosili ją do występu 17 sierpnia w programie "Top Gear". Wkrótce ukazał się debiut, który określono jako progresywne granie z elementami folku i heavy-rocka kojarzonego z Hendrixem. W dodatku jammowy charakter nagrań nadał im nieco jazzowy klimat. Podstawowymi instrumentami okazały się sfuzzowana hałaśliwa gitara Hilla i skrzypce House`a, które często grały równoległe partie solowe. Brzmienie High Tide z tamtego okresu trudno porównać do jakiegokolwiek innego wykonawcy. Tony Hill posiadał głęboki głos, który pod względem tonacji nasuwał skojarzenia z Jimem Morrisonem i Dougiem Ingle`m z Iron Butterfly. Grupa nie była zainteresowana przebojami, ale raczej eksperymentowaniem z dźwiękiem. Całość rozpoczynał Futilist`s Lament z ciężkim wstępem, wchodzącymi w to wibrującymi skrzypcami i dość upiornym klimatem. Dość przygniatającym początkiem cechował się także Death Warmed Up, tym razem z wyraźnie folkowym nastawieniem. Zniekształcone i psychodeliczne riffy usunęły w cień oszczędne solówki. Utworowi nadano cechy żywiołowości, wprowadzając wyjątkowe zróżnicowane partie perkusji. Pushed But Not Forgotten czerpał w dużej części z twórczości Caravan - na tle wolnego tempa Hill prowadził swój wątek wokalny niemal baśniowo, ale ostre rockowe riffy skutecznie wytrącały słuchacza z zadumy. Niemal 10-minutowy Missing Out czerpał siłę z mocy gitary i improwizacji na skrzypcach. Album osiągnął umiarkowaną popularność w kontynentalnej Europie, lecz w Anglii przepadł. Nie zrażeni tym faktem muzycy przenieśli się na wieś Puddletown w hrabstwie Dorset.
Na [2] wzbogacono instrumentarium, m.in. o gitarę akustyczną. Muzyka stanowiła odrobinę lżejszą kontynuację formy jam session przyjętej na debiucie. Wydawało się jednak, że zatracono świeżość i w niektórych motywach High Tide zaczęto się powtarzać. Mimo to ta hybryda psychodelii, progresu i heavy-rocka potrafiła miejscami podbić serca fanów. Pierwotna wersja krążka zawierała jedynie 3 utwory, trwające ponad 32 minuty. Przyciężkawy Blankman Cries Again zachowywał dotychczasowy styl grania i śpiewania, choć numer mógł niektórym się wydać monotonny. Ponad 9-minutowy Joke rozpoczynał się dialogiem gitarowo-skrzypcowym. W końcu Hill zaczynał zachęcać do większej dynamiki, "ładnie" rozwijając jazzujący temat przewodni. Całkiem dobra melodia sąsiadowała tutaj z subtelną solówką gitarową. Ponad 14-minutowy Saneonymous charakteryzował się dynamicznym wejściem i nietypowym rytmem. Simon House wpierw grał w tle, potem wysuwał się ze skrzypcami na czoło peletonu. Krytyk Andy Robson w magazynie "Playback" ocenił płytę: "Przesterowane, wezbrane i neurotycznie kosmiczne tematy, czasem grane z trzeszczącym wah-wah, czasem obryzgane nagłymi, grzmiącymi i rozjechanymi nutami na wzór Jeffa Becka". Po latach muzycy przyznali się, że podczas nagrywania drugiego albumu odeszli od narkotyków, które inspirowały ich wyobraźnię podczas realizacji debiutu. Było tak źle, że perkusista Roger Hadden skończył w szpitalu z objawami depresji. Wydawało się, że Anglicy będą kontynuować karierę, ale proponowany album koncertowy Precious Cargo nie zyskał uznania wytwórni Liberty i w 1970 High Tide przestali istnieć. Simon House uczestniczył w nagraniach Hawkwind, Davida Bowie, Japan, Davida Sylviana i Mike`a Oldfielda.
Pod koniec lat 80-tych obie płyty formacji stały się obiektem usilnych poszukiwań kolekcjonerów. Na tle tej popularności w niektórych kręgach, Tony Hill uaktywnił się i z pomocą House`a, nagrał kilka nowych jam session. Część z nich znalazła się na [3] - Hill zagrał na wszystkich typach gitar i śpiewał, House zajął się skrzypcami, mandoliną, klawiszami i programmingiem. Następnie w 1990 rynek ujrzały dwie składanki: wspomniany już Precious Cargo z nagraniami z 1970 (m.in. niepublikowany wcześniej The Great Universal Protection Racket) oraz The Flood - kolekcja demówek z różnych okresów działalności. Prawdziwie uroczy był [4], w którego skład wszedł materiał od lat przechowywany przez Hilla w szufladzie. Chess brzmiał niczym ballada opowiadana melodyjnym głosem, z dość chaotycznymi ścieżkami gitary. Podobny rockowo-balladowy klimat cechował Roll On, a akustyk otwierał tytułowy A Fierce Nature, który przeistaczał się w piekielne zmiany tempa, wyrównane w końcu partią wokalną. Tribute był ponad 12-minutowym oryginalnym instrumentalnym mixem heavy-rocka i bluesa. Urzekała także kończąca wszystko folkowa ballada Power And Purpose z akompaniamentem gitary akustycznej. Z kolei [5] zawierał nowy materiał, choć mało interesujący. W 2000 ukazała się podwójna kompilacja Open Season prezentująca głównie materiał z The Flood i zbioru demówek The Reason Of Success z 1990, z dodaniem solowych dokonań Hilla (Open Season) i Pavliego Spindle.
Tony Hill wydał w 2001 solowy krążek Inexactness, z udziałem m.in. Pavliego i perkusisty Andy`ego Warda (ex-Camel). Jak zawsze muzyka była rockowo ciężka, ale nie pozbawiona folkowych wpływów. Simon House zrealizował dwa krążki: Yassasim w 1995 i Spiral Galaxy Revisited w 2001. Wspólnie z Rod Goodway`em natomiast wydał w 2002 płytę House Of Dreams.