Polska grupa założona w Gliwicach w 1989 przez Olafa Jasińskiego, który śpiewał jeszcze na pierwszym demo "Biały Front" w 1991, nagranym w stylu Oi. Wkrótce za mikrofonem stanął Mariusz Szczerski (ur. 8 września 1970 w Lublinie, w wieku 16 lat dokonał aktu apostazji), którego manierę wokalną niektórzy złośliwie porównywali do Michała Wiśniewskiego z Ich Troje lub Stachursky`ego. Twórczość Honoru do dziś stanowi pewnego rodzaju zagadkę, gdyż spora liczba fanów metalu zawsze przyznawała się do słuchania tej muzyki - odznaczającej się przecież niebywałą prostotą, charakterystyczną dla stylu RAC (Rock Against Communism). Ruch ten odnosił się do wartości takich jak: ojczyzna, naród, propagował czystość rasy, nawoływał do walki z lewactwem i kościołem katolickim. W odbiorze twórczości Honor przeszkadzała również początkowa ideologia przenoszona do tekstów piosenek. Debiutancki krążek z takimi kawałkami jak Narodowy Socjalizm ("Tak jak Adolf Hitler niszcz żydowski stan") czy Rudolf Hess ("Zakończył życie człowiek za wolność na którą czekał świat") był nie tylko przejawem niezdecydowania ideologicznego, ale przede wszystkim głupawym sławieniem nazistowskich zbrodniarzy i kalaniem imienia ofiar poległych w czasie II wojny światowej.
[2] wydano początkowo jedynie na kasecie magnetofonowej (w 2004 wznowiono go na CD, dodając klawisze i gitarę akustyczną), ale zespół zaproponował już znacznie ambitniejszy repertuar, czego najdobitniejszym przykładem była ballada Zdradzona Ziemia. [3] był właściwie kolejną demówką. Mimo jednowymiarowości skali, głos Szczerskiego przykuwać zaczął uwagę sposobem śpiewania, a przede wszystkim szczerością wykonania. Muzycy bronili się przed zarzutami o propagowanie faszyzmu, upierając się stawianiu na piedestale jedynie polskiego socjalizmu narodowego. Twierdzili przykładowo, że nie ma nic złego w gloryfikowaniu swastyki, którą chociażby można "podziwiać" w ukrytym schemacie na szachownicy w wojskowym lotnictwie. Pozostałe teksty wypełniły deklaracje patriotyzmu, dumy z przynależności rasowej i narodowej oraz krytyka chrześcijaństwa. Wielu słuchaczy nie mogło pogodzić się z tak wynaturzonym pojęciem miłości do ojczyzny, prowadzącym w ostateczności do nienawiści rasowej. Pojawiły się wręcz opinie, że "na koncerty Honoru chodzą małoletnie gnoje, które tylko czekają, aż komuś na ich osiedlu będą mogli wpierdolić". Z kolei w niektórych kręgach Honor stał się niemal kapelą kultową, która zasłużyła się mocno dla mizernej polskiej sceny RAC. Zresztą, by nie tworzyć podgatunki gatunków, dla niektórych Honor podpadał pod metal, dla innych - punk, dla innych znów - RAC.
Najlepszym osiągnięciem Honor był [4], z takimi kawałkami jak: patriotyczny hymn Ostatni Bunt ("Ten wciąż mordowany kraj i wolność każdego z nas, sprzedane semickim bogom prowadzą do końca tego narodu"), bardzo melodyjny Więź Z Ideą ("Moja więź nieugięta i twarda krwią czystą płynąca, z krajem tym pozostanie niezmienna na zawsze do końca"), Znak Orła z fantastycznym riffem przewodnim ("Znak Orła potęgi symbol prowadzi nas, mieczem i tarczą weźmiemy to co było nasze od lat"), piękna akustyczna ballada Skrzydła Walki ("Chociaż raz ujrzeć pomstę twoich ran, jasną twarz nie strapioną piętnem brudnych machinacji"), krytykę ucisku sowieckiego i polskich powojennych sprzedawczyków w Oblicze Zbrodni ("Dziesiątki lat męczona i nękana, przez życie szła o przyszłość niespokojna, kto głupi tak zaprzedał swą ojczyznę, kto skazał kraj na rządy komunizmu?") i ujmującą patetyczną pieśń Twarda Wiara z napomknięciem o pogromie żydowskiej krwi ("W twoim oknie kraty nigdy już nie staną, ma twoim grobie kwiaty zniesione przez niezłomnych, pamięć to twarda skała wśród naszej wspólnej wiary - wiary, która przetrwała w nas po dzisiejsze czasy"). Muzycy udowodnili, że mimo banalności brzmienia, potrafili nagrać dobry krążek bez konieczności zasklepiania się w nacjonaliźmie.
Nieco inny przekaz bił z [5], w którym jeszcze bardziej roiło się do odniesień do ojczyzny, szacunku i patriotyzmu. Szkoda tylko, że poziom muzyczny nie dosięgał poprzednikowi do pięt. W pamięć zapadały właściwie jedynie apel o uczciwość Złoto Zabija Rasę ("Złoto zabija rasę, gubi ciebie i mnie, złoto przeciw godności, w nieustającej grze") oraz fantastyczny epos Ostatni Drakkar - Krzyż Splamił Twój Honor, będący jednocześnie najwybitniejszym dokonaniem grupy w ogóle. Rozpoczynał się dźwiękami gitary akustycznej i przeszywającym duszę śpiewem Szczerskiego, snującym opowieść o zniszczonej potędze bogów pogańskich ("On nie umarł za ciebie, lecz po to, by Syjonu wiara zabiła nas, bóg to twoje sumienie, to nie semicki fetysz, który nadstawia twarz"). W 1997 Jasiński we współpracy z Adamem Bartnikiewiczem z Konkwisty 88 nagrał płytę Ziemia Wiecznych Prawd - duet ten jednak nie przetrwał długo, ponieważ między muzykami doszło do konfliktu na tle finansowym. W 2000 wytwórnia Streetfight Records wydała dwupłytową składankę To Survive For Victory 1989-1999, zawierającą niestety bezsensowne wersje w języku angielskim.
Na [8] Honor przestawił się z dotychczasowej tematyki na bardziej pogańskie oblicze. Był to efekt przyjaźni Szczerskiego z Robem Darkenem z wrocławskiego Graveland - maniakiem kultury wikingów, który zagrał tu na klawiszach. Album patetyzmem nawiązywał miejscami do Bathory, a w tekstach miejsce białej rasy zajęli bogowie słowiańscy i nordyccy. Niemal metalowe zacięcie miał doskonały Czas Oczyszczenia ("Dziś moja rasa i krew odbierze każdy ten dzień, gdy pozbawiono jej snów i woli walki o świat"), ukazujący instrumentalny talent Jasińskiego Opór We Krwi ("Nie pierwszy raz wzniesiemy miecz, nie pierwszy raz popłynie krew, nie pierwszy raz ulegnie wróg, nie pierwszy raz, lecz już ostatni"). Niezły był również zagrany w średnich tempach Głosy Bałtyku ("O tych władcach tak twardych jak głaz co brzydzili się zdradą i złem, poprzysięgli w twarz śmierci sie śmiać, by ratować swój naród i krew"). Błędem byłoby jednak nazwanie tej płyty jako pagan metalowej, gdyż Honor tradycyjnie rozumianego metalu nigdy nie grał. To jedynie warstwa tematyczna orbitować zaczęła wokół zapomnianych wiar, a riffy stały się szybsze i potężniejsze. [9] dokumentował zapis koncertu, który odbył się w 2004 w Jasienicy. [10] zawierał dwa kawałki (Sanhedryn i Na Szubienicę), wydane wcześniej w 2001 na kompilacji Day Of The Rope. Szczerski wział udział w nagrywaniu dwóch utworów blackmetalowego Wolf`s Moon, a Jasiński zaangażował się w polsko-ukraiński projekt Warhead. Od tamtego czasu przez wiele lat Honor nie opublikował żadnego nowego kawałka, jeśli nie liczyć reedycji czy pozbawionych celu przeróbek angielskojęzycznych. W styczniu 2002 Szczerski został aresztowany za propagowanie treści nazistowskich (sprawę umorzono). W wyniku obrażeń odniesionych 25 lipca 2005 w wypadku samochodowym, wokalista zmarł 3 sierpnia 2005 w szpitalu w stanie śpiączki (został pochowany 6 sierpnia 2005 w Rudzie Śląskiej).
Dyskografię uzupełnia kompilacja To Survive For Victory 1989-1999 w 2000. Utwory Honoru pojawiły się na paru składankach: Oi! Dla Ojczyzny vol.1 w 1994, Skinheads w 1995, Day of the Rope Vol.1 w 2001, For All White Nationalists w 2001 i Głos Słowiańskiej Dumy vol.1 w 2002. Olaf Jasiński założył Battlefield, do którego zaprosił wokalistkę pod enigmatycznym pseudonimem A. Pod tym szyldem wydał trzy albumy: Pole Bitwy w 2002, Zemsta Za Zdradę w 2003 i beznadziejny Battlefield w 2008, będący anglojęzyczną wersją debiutu. W czerwcu 2014 ukazał się [11] nagrany tylko przez Jasińskiego i Roberta Krakowiaka, który w Honorze grał na początku kariery (demówki).