Duński zespół powstały w czerwcu 1967 w Kopenhadze na gruzach Boom Boom Brothers (singiel Balla Balla / Don`t Reply w 1966). Nazwa odnosiła się do liry korbowej, instrumentu strunowego stosowanego od XII wieku. Z początku na basie grał Anglik Keith `Mac` MacLeod, a trio inspirowało się twórczością Cream, ze słyszalnymi inklinacjami w stronę psychodelii. Najbardziej doświadczonym muzykiem był właśnie MacLeod, przede wszystkim na scenie folkowo-bluesowej (koncertował z Johnem Renbournem, a z Maddy Prior stworzył duet Mac & Maddy). W 1962 został mentorem Donovana - młodego szkockiego autora tekstów i gitarzysty. Trio szturmem ruszyło na podbój Skandynawii, gdyż ich koncerty, pełne improwizowanego ciężkiego grania, biły rekordy frekwencji i potrafiły przeciągnąc się do kilku godzin. Na początku 1968 po deportacji MacLeoda z Danii muzycy przenieśli się do Wielkiej Brytanii. W tym trudnym okresie z pomocą miał przyjść właśnie Donovan, który napisał piosenkę Hurdy Gurdy Man. Miał to być początkowo bezinteresowny prezent dla Maca i jego nowego zespołu, ale po dokładnym wysłuchaniu taśmy demo zmienił zdanie – wersja tria wydała mu się zbyt ciężka i agresywna. Wkrótce Donovan sam wydał ją na singlu w dużo łagodniejszej akustycznej aranżacji i numer stał się hitem po obu stronach Atlantyku. Podczas pobytu na Wyspach zespół dokonał kilka nagrań studyjnych wyprodukowanych przez Chrisa White`a i Roda Argenta z The Zombies. Dwa z nich Tick Tock Man oraz Lend Me Your Wings ukazały się w 1970 na singlu wydanym przez małą duńską wytwórnię Spectator Records. Pierwszy to typowy folkowy numer tamtych czasów z "ładną" akustyczną gitarą, który po minucie przechodziła w psychodeliczne rockowe granie z brzęczącą gitarą. Drugi kawałek to ciężki blues-rock spod znaku Cream ze sfuzzowaną hendrixową gitarą, mocną sekcją rytmiczną i użyciem harmonijki ustnej. Szkoda, że te nagrania nie znalazły się później na dużej płycie. Singiel przeszedł na Wyspach niezauważony - maleńka wytwórnia Spectator Records dysponowała skromnym budżetem finansowym, a większość płyt wydawano w bardzo niskich nakładach 300-500 sztuk. Po latach oba utwory plus Neo Camel pochodzący z tej samej sesji udostępniono w 2003 na antologii zatytułowanej Mac MacLeod: The Incredible Musical Odyssey Of The Original Hurdy Gurdy Man.
Wkrótce Bohling i Otzen musieli wrócić do Danii na wskutek nie otrzymania pozwolenia na pracę od brytyjskiego Związku Muzyków. MacLeod, który w ojczyźnie Hamleta traktowany był jako persona non grata, pozostał w Anglii. Jego następcą został Torben Forné zatrudniony na początku 1971, z którym Hurdy Gurdy nagrali swój jedyny album, wydany przez CBS jeszcze w tym samym roku. Tak jak w przypadku singla okładkę zaprojektował i wykonał Claus Bohling. W zasadzie gdyby usunąć przerwy między utworami, płyta byłaby jednym długim jam session, w którym dominowało ciężkie blues-rockowe granie podlane psychodelicznym sosem. Przy całym braku oryginalności, krążka słuchało się z niekłamaną przyjemnością. Jedynym nagraniem wyłamującym się z obranej przez zespół konwencji był Peaceful Open Space – właściwie solówka Bohlinga na gitarze przy plemiennych bębnach grającego gołymi dłońmi Otzena. Ciekawiły Rock On oraz The Giant z wpływami rocka progresywnego, podrasowane świetnymi riffami gitarowymi z ciężkim fuzzem i efektem wah-wah. Instrumentalny Tell Me Your Name to prawdziwy wgniatający w fotel roller coaster. Napięcie łagodził Babels Tower z kojącą bluesowo harmonijką ustną. Fantastyczny Spaceman nacierał ciężkim proto-metalowym riffem, przykuwając uwagę prostą melodią w stylu Free. Ośmiominutowy Lost In The Jungle to po prostu improwizowane jam session i od pierwszego taktu słychać, że muzycy uwielbiali tę formę muzykowania. Całość przypominała Voodoo Child Hendrixa, by na koniec spowolnionym tempem i precyzyjnym rytmem zastygnąć w umyśle słuchacza niczym wulkaniczna magma. Płytę kończył przeszywający You Can`t Go Backwards, zagrany z ogromną żarliwością cudowny blues autorstwa Richiego St.Johna (angielskiego barda, który w latach 1965-1967 był ważną postacią duńskiej sceny folkowej). W zasadzie lepszego zamknięcia płyty zespół nie mógł sobie wymyślić i szkoda tylko, że nie nagrał niczego więcej.
Claus Bohling grał potem w progresywno/jazz-rockowym Secret Oyster (cztery płyty Secret Oyster w 1973, Sea Son w 1974, Astarte w 1975 i Straight To The Krankenhaus) Gitarzysta pojawił się też na drugiej płycie jazz-rockowego Coronarias Dans (Visitor w 1975), brzmiącego niczym kopia Soft Machine.