Portugalska formacja powstała pod nazwą Asgarth w 1984 w Baixa Da Banheira niedaleko Lizbony. Zadebiutowała w 1987 kasetą "Demo`87", a pierwszy koncert zagrała w tym samym roku 31 lipca w Moita. W grudniu podpisano kontrakt z wytwórnią Discossete, gwarantujący realizację 10 utworów co roku przez następne 3 lata. Angielskojęzyczny krążek wzmocniono realizacją dwóch videoklipów do ballad Lady In Black i Children Of The World. To był typowy hard`n`heavy z Półwyspu Iberyjskiego - niezbyt mocny, ale dość chwytliwy. Zespół dostał zaproszenie do występu na festiwalu Eurowizji z numerem Conquistadores. Do ekipy dołączył drugi gitarzysta Toninho, występujący z Ibérią w przeszłości. Kiedy 28 kwietnia 1988 wypadkowi samochodowemu uległ Francisco Landum, Toninho stanął przed faktem zagrania samemu w Szwajcarii przed kilkoma milionami widzów przez telewizorami. 4 dni po tym występie, rozbił się autem Joao Alexandre co spowodowało odwołanie 10 koncertów.
W 1989 kariera grupy zawisła na włosku - Alexandre został powołany do wojska, Ce zdecydował się zrezygnować z grania, a Landum przeszedł do Da Vinci. Nowym perkusistą został dawny kolega Tony Duarte. Drugi album nie różnił się zbytnio od debiutu i nie przebił się do świadomości szerszej publiczności. Rozczarowany Toninho dołączył w listopadzie 1990 do UHF. Z nowym gitarzystą Vasco Vazem i bębniarzem Marco kapela wystapiła w programie telewizyjnym "Mapa Cor De Rock". Ukazał się nawet videoclip do Mexico. Ostatecznie dalszą karierę przekreśliło odejście Joao Sérgio do Da Vinci na zaproszenie Landuma. Po latach Ibéria powróciła symbolicznie, wydając nijaki [3]. Słuchacz miał tutaj do czynienia ze skrzyżowaniem AC/DC i Shakra w mdłym sosie powielanych już tysiące razy melodii z pogranicza hard rocka i hard`n`heavy, ospałą sekcję rytmiczną oraz rzemieślniczego wokalistę. Schematyczni gitarzyści odgrywali kilka riffów w kółko bez przekonania i prezentowali niemal katastrofalne solówki. Od czasu do czasu pojawiał się poprawny chórek, niczego jednak nie wnoszący, zwłaszcza przy wtrętach charakterystycznych raczej dla amerykańskiego stadionowego hair metalu. Największym problemem nowego wcielenia Ibéria okazał się brak dynamiki oraz kopiowanie Gotthard w najgorszej możliwej formie kompozytorskiej. Nagle doskonale rozpoczynający się N.I.T.R.O. w dalszej części kompletne rozczarowywał bezbarwną melodią.