Amerykańska grupa powstała jako Schoolboys w 1981 w Phoenix (Arizona). Po podpisaniu kontraktu z wytwórnią Capital Records i kilku zmianach personalnych, Icon weszli do studia nagraniowego w celu realizacji pierwszego krążka. Okazał się on najcięższym dziełem zespołu w jego historii, a zarazem najbardziej mrocznym, nasuwającym skojarzenia z zadymionym zapomnianym klubie hard rockowym. Ten krążek powstał w okresie, gdy grupa była już gwiazdą takich właśnie miejsc. Płyta łączyła dokonania Dokken z okresu Tooth And Nail i Keel. Clifford posiadał manierę wokalną podobną zresztą do Rona Keela, a cały materiał wpisywał się w rosnący w siłę glam metal z dodatkiem hard rocka. Struktury utworów były stosunkowo proste, nastawione na stadionowe refreny na wzór pseudometalowych hymnów. Wizytówką albumu był (Rock On) Through The Night, charakteryzujący się atakującymi na zmianę dwoma gitarami, zwracał również uwagę jakby żywcem przeniesiony z sesji Creatures Of The Night Kiss Killer Machine. Dan Wrexler ukazywał swój talent w niszczącej solówce w klimatycznym World War, gdzie uwidaczniały się inspiracje techniką George`a Lyncha. Kwintet posiadł też talent do tworzenia pięknych ballad, co udowadniał It`s Up To You.
Dla wielu [2] stałą się idealnym połączeniem hard rocka i AOR-owych melodii. W porównaniu do debiutu Icon minimalnie złagodzili brzmienie, a do instrumentarium dodano syntezator klawiszowy, na którym zagrał Wexler. Poza kontynuowaniem stylistyki Keel, zaczerpnięto również sporo z twórczości King Kobra, Lion i Helix. Kompozycje okazały się mniej schematyczne i bardziej urozmaicone, co było zasługą narzuconego zespołowi przez wytwórnię kompozytora Boba Halligana, znanego ze współpracy z Helix i Judas Priest. To także dzięki niemu płyta zyskała bardziej przebojowy charakter. Do produkcji natomiast zatrudniono Eddiego Kramera, cenionego w środowisku dzięki współpracy z Kiss. Efektem było krystalicznie czysta produkcja z hard rockowym pazurem charakteryzującym lata 80-te. Radiowymi hitami stały się: utrzymany w średnim tempie Naked Eyes z rewelacyjną melodią, kojarzący się z debiutem Raise The Hammer oraz hymnowy Rock On The Radio. Zwracał też uwagę doskonały balladowy początek Hungry For Love, rozwijający się dalej w dynamiczny rocker. Album w zestawieniu magazynu "Kerrang!" znalazł się na 3 miejscu wśród najlepszych płyt hard rockowych wszechczasów.
Karierę Icon niemal przerwało raptownie odejście wokalisty Stephena Clifforda podczas prac nad [3] w 1987. Ten pop-rockowy materiał ostatecznie dokończono ze śpiewakiem Jerry`m Harrisonem i klawiszowcem Kevinem Stollerem. Wydano go wyłącznie na kasecie i rozprowadzono w rodzinnej Arizonie. Po dojściu gitarzysty Drewa Bollmana, udało się podpisać nowy kontrakt z wytwórnią Atlantic. [4] zawierał bombastyczne glam-metalowe melodie, z których z pewnością czerpał w 1991 pomysły do swojego Saints And Sinners Kane Roberts. Drażnić mógł jedynie głos Harrisona - mix bardziej rozkrzyczanego Terry`ego Illousa z czasów dwóch pierwszych płyt XYZ z domieszką Bernharda Weissa z Axxis. Ten głos był bardzo ostry, szorstkii mało wyraźny, lecz nadał muzyce Icon specyficzny rodzaj agresywności, która w połączeniu z olbrzymią melodyjnością dała wybuchową mieszankę. Największym i bezdyskusyjnym atutem płyty była gra Wexlera, prezentującego mistrzowskie solówki zagrane z dużą dawką zwariowanej wirtuozerii. Prawdziwym killerem wydawał się A Far Cry - kwintesencja hair metalu, pełna harmonii i chóralnego śpiewu. Równie powalającym refrenem szczycił się In Your Eyes z kolejnym popisem Wexlera. Udaną piosenką był wolniejszy Forever Young z typową aranżacją dla większości power-ballad lat 80-tych: romantyczny wstęp, ultra melodyjny refren i zagrana z dużym uczuciem solówka. Na wyróżnienie zasługiwały też dwa utwory z gościnnym udziałem Alice`a Coopera. Two For The Road utrzymano w tym samym rytmie co A Far Cry, natomiast ponad 7-minutowy Holy Man`s War wzbogaciła fantastyczny klawiszowy początek grany przez Marka Prentice`a. Powstał album niemal doskonały w ramach gatunku, promowany popularnym w MTV teledyskiem do Taking My Breath Away.
Wkrótce Icon przestali istnieć - Jerry Harrison założył Harlequin. Dan Wexler jako kompozytor zaznaczył swoją obecność na Jump The Gun Pretty Maids oraz na The Last Temptation Alice`a Coopera. W 1995 materiał z kasetowego [3] nieoczekiwanie ukazał się na CD. Płytę wzbogacono o kilka bonusów, a reedycja została na nowo zmixowana i poddana remasteringowi. To mocno złagodzone do pierwszych albumów dzieło mogło swego czasu mocno namieszać w rozgłośniach radiowych. Harrison wniósł do Icon inny sposób pisania utworów, o wiele bardziej komercyjny i hair metalowy. W sierpniu 2008 ukazało się DVD Bootleg Concert, a następnie Wexler, Aquilino, Dixon, wokalista Scott Hammons i basista Dave Henzerling ogłosili oficjalnie plany wskrzeszenia Icon i nagrania nowego materiału. 29 listopada 2008 ten skład wystapił na żywo przed Teslą w "Dodge Theatre" w Phoenix. Plany pokrzyżowała decyzja Hammonsa, który w maju 2009 zdecydował o podjęciu kariery solowej.
Jerry Harrison przeszedł do heavymetalowego Harlequin (Harlequin w 1991).

Pat Dixon (ex-Loosely Tight)