Kanadyjska grupa założona w 2005 w Rive-Sud niedaleko Montrealu. Album wypełnił encyklopedyczny przykład melodyjnego powermetalu - a właściwie jego ugrzeczniona kwintesencja, absolutnie odtwórcza, co wcale nie przeszkadzało w spędzeniu kilku miłych chwil z tą płytą. Wszystko bowiem było tu na miejscu - odpowiednio podane galopady, napędzająca całość zgrabna perkusja, symfoniczne tła i kompetentny wokalista. W przypadku tego ostatniego niektórzy mogli mieć obiekcje co do małej siły głosu Woodbury`ego - tyle, że w tak delikatnym graniu to wystarczało i stanowiło raczej jeden z elementów muzyki, niż pierwiastek wiodący. Riffy układały się w nietrudne do zapamiętania melodie, ale dalekie od tych serwowanych na metalowych prywatkach. Do wszystkiego dochodził klimat baśniowego fantasy, przy wykorzystaniu patentów niemieckich i szwedzkich w zwiewnych refrenach wzbogaconymi o znakomite chórki. Zaprezentowano na ogół solówki gitarowe, bez silenia się na nadmierne wysuwanie przed szereg. Samo otwarcie w postaci intro Omen nijakie, lecz potem Instanzia uderzała trzy bardzo dobrymi numerami pod rząd. W blisko 9-minutowym Heavenly Hell po podkręceniu tempa kwartet romantycznie zwalniał, potrafiąc utrzymać uwagę także w dłuższej kompozycji. W A Genius Who Believes znalazło się miejsce na klawiszowy popis, podobać się mógł również pełny naiwnej szczerości The Key. Ostatnim rozdziałem opowieści był ponad 11-minutowy The Desert Fox - trochę skandynawski, ale muzycznie kontynuujący to co było na płycie wcześniej - melodyjnie, epicko i wzniośle, przy akompaniamencie przykuwających uwagę solówek i wplecionym orientalnym motywie. Powstał lekki album z miękko podanym melodyjnym power i przyjemnym brzmieniu dostosowanym do charakteru samych utwórów. Nie było to dzieło epokowe czy kipiące niezapomnianymi killerami, ale tak się powinno grać taką muzykę.