Amerykańska formacja założona w 1984 w kalifornijskim Morro Bay. Zaprezentowała surową, ale melodyjną odmianę power/speedu z minimalnymi odniesieniami do thrashowej sceny Bay Area. Debiut zawierał niejednolity materiał, zdradzający zarówno zainteresowanie bardziej rycerskim US power spod znaku Griffin czy Liege Lord (Ahead Of The Game), jak innymi metalowymi stylami z pseudo-progresywnymi pretensjami na wzór Nosferatu Helstar (Hit The Streets). Siłę Intrinsic stanowił atak dwóch gitarzystów, mających z przodu dobrego wokalistę o czystym głosie, potrafiącym wzbić się w ostry krzyk w wyższych rejestrach. Duet Mellinger-Crawford nie był jakiś wybitny technicznie, ale potrafił nadać utworom pęd i energię, wykorzystując drobne wartości (RIP!). Najlepiej zespół wypadł w rasowym graniu bez kombinowania (Possessor). Sekcja rytmiczna solidna i szczególnie basista Stern miał sporo do powiedzenia, niestety produkcja płyty go lekko wygłuszyła. Słychać było pewne stylistyczne niezdecydowanie - w No Return zastosowano bezsensowny i nic nie wnoszący wstęp akustyczny, ale dalej grupa rozkręcała się, stosując swoje łamańce. Podjazdy pod wczesny Helstar w Leaving Insane i pod koniec Wasted Life mało udane, a melodie - bez wyrazu i myśli przewodniej. Trudno powiedzieć na ile kwintet miał ambicje grać coś więcej niż prosty, ale efektywny power/speed. Brzmieniowo bez rewelacji - dosyć suche brzmienie ze skromnym budżetem produkcyjnym. Ten ponad 32-minutowy krążek był jedynym dokonaniem Intrinsic w latach 80-tych. Niebawem kapela przeszła serię zmian osobowych (m.in. na krótko David Wayne z Metal Church). Materiał nagrany w 1991 nie ukazał się - światło dzienne ujrzał dopiero w sierpniu 2015. [3] ukazał się nakładem wytwórni Teichiku tylko w Japonii, ale tak naprawdę był tylko zbiorem nagrań demo.