Francuska grupa powstała w 1996 w Rouen jako Quark 7. Grając w tamtych czasach progresywny rock, zrealizowała dwa albumy: Fly Away w 1997 i Once Upon A Crime w 2000. W 2001 zmieniono nazwę na Invictus, a styl na powermetal, lecz debiut większego zainteresowania nie wywołał. Po 6-letniej przerwie zdecydowano się podjąć wyzwanie jeszcze raz i [2] niespodziewanie okazał się wart uwagi. Materiał brzmiał raczej skandynawsko, bez epatowania francuską elegancją, bez symfoniki i wirtuozerii. Za to powstało wrażenie spójnej teatralnie przedstawionej opowieści, która nie była konceptem w warstwie lirycznej. Tą muzykę spowijała aura tajemniczości oraz specyficzny klimat - w tym zakresie z pewnością procentowało doświadczenie z dawnych lat. Frederic Glo zaskakująco dobrze radził sobie w trudnym wykonawczo repertuarze, stosując szerokie spektrum nastrojów i uczuć. Nie był to album z progresywnym power w klasycznym tego słowa znaczeniu, ale z całą pewnością nie było to granie proste. Działo się dużo, najwięcej w trzech częściach Face To Face, które spajały cały krążek. Znalazło się miejsce na sporo wolnej przestrzeni wypełnianej gitara akustyczną, na melodyjne refreny i na klasyczne powermetalowe ataki wplecione w zdystansowane melodie. Spore wrażenie osobista ballada Agony Of War, niezwykle prawdziwa w swoim przekazie. Towarzysząca utworom zaduma wypływała z melodyjnych spokojnych refrenów w średnim tempie (Spiral, The Eclipse Of The World). Gitarzysta Mikael Fitrzyk okazał się muzykiem biegłym i pomysłowym w solówkach (Face To Face 2, Demons). Żarliwy rock-metalowy Rosy Rose na koniec przywodził na myśl dokonania Queen i udanie podsumowywał całość. Album ciekawy, momentami pozytywnie zaskakujący, bez klawiszy i orkiestracji, a mimo to brzmiący bogato. Zyskiwał sporo przy bliższym poznaniu, gdyż Invictus posiadał swój styl, a melodie powinny spodobać się fanom melodyjnego heavy/power. Zwolennikom brzmień progresywnych za to mogły nie podejść formuła i sposób podania całości.