Zaginiona szkocka perła heavy-rocka. Grupa powstała latem 1969 w Dumfries w składzie: wokalista Mike Waller, gitarzysta Jimmy Ronnie, basista Alex Wilson i perkusista Ian McDougall. Wilson - 15-letni lider formacji - porzucił nie spełniającą jego oczekiwań formację Ampliefied Heat i założył Iron Claw będąc pod wpływem występu Led Zeppelin. Nazwę zaczerpnięto z pierwszego wersu 21st Century Schizoid Man King Crimson ("Cat`s foot, iron claw, neurosurgeons scream for more"). Początkowo kwartet wykonywał utwory Free, Ten Years After i Taste, jednak szybko muzycy zaczęli pisać własne kompozycje cechujące się dużą oryginalnością na tamte czasy. Pewność z jaką kroczyli do przodu podsunęła liderowi pomysł, by towarzyszyć Black Sabbath w trasie koncertowej po Wielkiej Brytanii. Szczęśliwie Jimmy Ronnie znał Tony Iommiego i to on wynegocjował, by zespół z Birmingham wraz ze swym managerem posłuchał i obejrzał ich na żywo. Zagrali kilka własnych kawałków plus cały materiał z płyty Black Sabbath. Efekt był miażdżący - przez cały występ Ozzy Osbourne z niedowierzaniem kiwał głową i jak mantrę w kółko powtarzał słowo "fuck". Bill Ward i Geezer Butler stali patrząc jak zahipnotyzowani w grę sekcji rytmicznej - tak grających małolatów, a przy tym takiej ściany dźwięku nikt się tu nie spodziewał. Po trzecim kawałku Iommi wybiegł z sali szukając swego managera. W efekcie marzenie Alexa Wilsona spełniło się i Iron Claw ruszył w trasę z Black Sabbath. Był jeden warunek – na scenie mogli grać wyłącznie swoje numery.
Wczesne numery przejawiały ducha Black Sabbath, aczkolwiek z lekkim posmakiem bluesa (Clawstrophobia, Mist Eye, Sabotage, Cross Rocker, Skullcrusher) i grupa otrzymała kilka zawoalowanych gróźb prawnych od kierownictwa metalowych ojców chrzestnych z powodu rażących podobieństw. W 1971 Waller odszedł z kapeli, pragnąc grać na gitarze. W ten sposób skrystalizował się skład: Wilson, Ronnie, McDougall, wokalista Wullie Davidson i gitarzysta Donald McLachlan. Zmieniło się wówczas stylistyczne oblicze grupy. Oparto je na harmoniach dwóch gitar, zbliżono się do dźwięków Wishbone Ash, Barclay James Harvest i Gentle Giant, a nawet hałaśliwości wczesnego King Crimson (Strait Jacket, Gonna Be Free, Lightning, All I Really Need, Knock`Em Dead). Kiedy wydawało się, że Iron Claw w końcu wyda płytę, w październiku 1971 odeszli Jimmy Ronnie i Donald McLachlan. Także bębniarz Ian McDougall rozstał się z zespołem w maju 1972 i zastąpił go Neil Cockayne. W latach 1973-1974, ekipa odpłynęła w kierunku art rocka, o czym świadczyły choćby Winter (przypominający nagrania Jethro Tull poprzez użycie fletu) oraz Devils z użyciem syntezatorów i całym szerokim instrumentarium (smyczki, flet, kotły, saksofon). Zmagając się wciąż z brakiem kontraktu płytowego i personalnymi roszadami, formacja rozpadła się ostatecznie w 1974 bez wydania choćby singla.
W 1993 muzycy zeszli się, by zagrać jeden dobroczynny koncert. W 1996 ukazał się bez autoryzacji [1], nakładem niemieckiej firmy Audio Archives - w jego skład po części weszły kompozycje zrealizowane jako Antrobus (EP-ka Buried Together z 1972). [2] wypełniło 16 numerów z różnych okresów działalności. Słychać, że tak potężnie brzmiącej sekcji rytmicznej (poza Black Sabbath) nikt na świecie w tym czasie nie miał. Wokal Mike`a Wallera co prawda nie mógł konkurować z Ozzy`m, ale był mocniejszy i bardziej przekonujący niż choćby śpiew Kipa Trevora z Black Widow. Art rockowe numery z późniejszej działalności sprawiały wrażenie jakby na siłę starano się uwolnić się od sabbathowej etykiety i udowodnić własną oryginalność. Płyta wzbudziła zaciekawienie wśród słuchaczy - na tyle, że Iron Claw zreformowali się na dobre w rok później i w 2011 zrealizowali nowy krążek z Gordonem Brownem jako frontmanem. Heavy-blues serwowany przez formację przypominał wczesny Whitesnake przemieszany z Deep Purple i Bad Company. W listopadzie 2011 Browna za mikrofonem zastąpił Gary Hair. W marcu 2013 grupa rozpadła się ponownie.