Niemiecki zespół powstały w 1969 w Hergershausen. Muzycy nazwę zaczerpnęli od imienia jednego z najsłynniejszych indiańskich wodzów, zmarłego w 1909. Grupa zadebiutowała właśnie w 1969 dwoma singlami Heya / So Nice To Know oraz Na Na Hey Hey / The Light Life Needs. W końcu wytwórnia Bellaphon wydała pierwszą płytę w 1970. Ta w większości ciekawa muzyka stanowiła mix heavy-rocka, blues-rocka (So Nice To Know) i psychodelii, sadowiąc się stylistycznie gdzieś pomiędzy Cream a The Kinks. Niestety momentami trio skręcało niepotrzebnie w kierunku mainstreamowego rocka czy wręcz plumkania w stylu Jefferson Airplane (Hands). Przeróbka The Steam Na Na Hey Hey była chwytliwa i jako singiel (który dotarł do pierwszego miejsca na kilku europejskich listach) można było zrozumieć dlaczego kapela zabrzmiała tu nazbyt komercyjnie (klaskanie). Rainer Marz zaśpiewał tutaj nieco w manierze Mike`a Harrisona ze Spooky Tooth. Spore potknięcie stanowił kolejny cover - Let The Sunshine In z musicalu "Hair". Ciężka gitara rozpoczynała Highjack, a wokalista mocno krzyczał w krótkim refrenie. Number 5No No No nie był coverem Deep Purple, a kawałkiem własnym o lekko zeppelinowym posmaku i niezłą synchronizacją wokalno-gitarową. Never Goin` Back podkreślał niestety brak jedności stylistycznej i wyskakiwał niczym królik z kapelusza jako mieszanka The Rolling Stones i Creedence Clearwater Revival. Pianino i gitara nadawały skoczne temp The Light Live Needs odegrany w duchu późnych Beatlesów z tonacją wokalną pod Boba Dylana. Na koniec singlowy dośc nijaki Heya. Powstał album na którym właściwie każdy utwór był inny stylistycznie i to mogło być dla słuchacza frustrujące. Jeszcze 1970 ukazała się kompilacja "Spirit Orgaszmus", na której Creedence Clearwater Revival i Jeronimo zamieścili po sześć numerów. Rok zamknięto trasą koncertową po Niemczech ze Steppenwolf i w końcu występem na "Progressive Pop Festival" w Kolonii.
Wkrótce doszło do zmiany - Marza zastapił inny śpiewający gitarzysta Michael Koch, który okazał się również zdolnym kompozytorem. On i basista Gunnar Schäfer stworzyli po cztery kompozycje, a perkusistą Ringo Funk - jedną. Płyta była zdecydowanie ciekawsza od poprzedniej i przede wszystkim zorientowana heavy-rockowo. Wyprodukował ją znany inzynier dźwięku Dieter Dierks. Koch i Schäfer podzielili się także obowiązkami wokalnymi. Cieżąrem z pewnością wyróżniały się Sunday`s Child, Shades, How I'd Love To Be Home oraz End Of Our Time. Miły uchu Reminiscensis był krótkim akustycznym interludium, a w sunącym do przodu Silence Of The Night - tutaj intrygującą pulsację basu nieco rozpraszała źle zmixowana gitara rytmiczna. Ponad siedmiominutowy Hugudila w pewnym momencie przechodził w pięciominutową solówkę na perkusji. Na koniec rockujący Save Our Souls z prześmiewczym wersem "When Lucifer's Friend eats your bread". Po przejściu do wytwórni Bacillus Records grupa wydała [3], znowu z Dieterem Dierksem za konsoletą. Pod ciekawą okładką kryło się jednak mniej ekscytujące granie niż poprzednio. To było akceptowalne granie, ale różnica w ciężarze była porównywalna do dwóch płyt amerykańskiego Dust. W kawałkach typu Time Ride, There Are People czy Blind Man z tamburynem pojawiał się fuzzujący cięższy riff, ale środek płyty ze smętnymi To Be Alone czy Indian River obniżał ogólną ocenę. Jeronimo rozpadł się w 1972.
Rainer Marz założył projekt Marz (The Dream Is Over w 1972). Muzyk zmarł 11 kwietnia 2016 w wieku 71 lat. Ringo Funk bębnił w rockowym Atlantis (It`s Getting Better w 1972, Ooh Baby w 1974, koncertówka Live w 1975, Get On Board - też w 1975 i Top Of The Bill w 1978). Jeronimo reaktywował się jeszcze w latach 1981-1982 i 2000-2007. Przez lata bębniarz Ringo Funk dążył do wydania płyt na nośnikach CD i ostatecznie uzyskał prawa do wszystkich nagrań w listopadzie 2000. W rezultacie wiosną 2002 trzy płyty oraz Best Of ukazały się w wersjach remasterowanych nakładem wytwórni należącej do samego Funka - Jeronimo Music.