Japoński kwartet powstały w 1984 w Tokio. W tym smaym roku kapela uczestniczyła w konkursie młodych talentów "EastWest", sponsorowanych przez Yamahę. Ówczesnego perkusistę Takao Sasakiego uznano za najlepszego bębniarza imprezy, niestety jego drogi z Jewel wkrótce rozeszły się. Przyciągnięto za to uwagę szefów krajowej wytwórni Mandrake Root, z którą wkrótce podpisano kontrakt. 17 listopada 1985 ukazał się jako picture disc debiutancki singiel. Rasowy heavymetalowy Sing It brzmiał jak dokonania Loudness, Sniper i Blizard. Wysoki głos Omoriiego przypominał tonacje kobiece, ale pasował do nadzwyczaj melodyjnego chórku w refrenie. Ognista solówkę serwował również Kiyoshi Honma. W podobnym tonie zrealizowano pędzący przed siebie Wonderer z kolejnym gitarowym popisem. Ostatecznie był to znakomity singiel, bez klawiszy, udawanego ciężaru i pójścia na jakiekolwiek kompromisy. Na początku lipca 1986 grupa rozprowadziła kasetę "Demo 1986", na którą trafiły kolejne dwa heavymetalowe utwory (oba znalazły się na późniejszym albumie): Mistake Action z wolniejszymi zwrotkami i żywiołowymi refrenami oraz tak samo znakomity Crazy Night. Wkrótce otrzymano odpowiedni budżet potrzebny na zrealizowanie studyjnego albumu.
Już od pierwszych dźwięków Catch The Shine słychać było jednak, że coś poszło nie tak. Proste bębnienie Shiraiego, śpiew frontmana w średnich rejestrach, wolniejsze tempo i wypolerowana perkusja odzierały to granie z większej mocy. Tak jakby producent albo szefowie Mandrako Root narzucili chłopakom lżejsze granie, bo trudno było podejrzewać samych muzyków o porzucenie dynamicznego heaby metalu, który prezentowali jeszcze kilka miesięcy wcześniej. Wydaje się po latach, że zostali do tego zmuszenia przez innych w nadziei na osiągnięcie komercyjnego sukcesu. Najdobitniej udowadniały to wypucowane i odarte z popzedniego ciężaru nowe wersje Mistake Action i Crazy Night. Obowiązkowa na japońskich płytach tamtego okresu power-ballada Remember wypadła bardzo słabo. Jedynym kawałkiem godnym uznania był sunący niepowstrzymanie do przodu Blow Siren z niezwykle chwytliwymi zwrotkami. Warto wspomnieć również solówkę gitarową w Looser w wykonaniu Taiji Fujimoto z Dancer.
Album popularności nie zdobył, ale członkowie Jewel nie poddawali się. W 1987 ukazała się kaseta VHS "Break Down Story - Live In Nichifutsu Kaikan" z zapisem koncertu w klubie "French Hall" z 19 września 1987. Spośród siedmiu utworów aż cztery było premierowych: Appeal To Arms, Break Down, In Silence i Top Secret. Niestety, te kompozycje nie należały do interesujących i zważając na ich ostrożne tempa, zapewne powstały w czasie sesji nagraniowej [2]. Po trasie doszło to przetasowań w zespole, który opuścili Omori i Shirai. Zastapili ich Masashi Takemoto za mikrofonem i Hideki Yamasaki za bębnami. Ten skład zrealizował tylko dwa fantastyczne nagrania na [3]. Uwolnieni spod nadzoru panów w garniturach, młodzi Japończycy zagrali najostrzej w całej swojej karierze. Piekielny Ruins Of Death porażał mocą sekcji rytmicznej, świetnym śpiewem Takemoto i ognistą (zbyt krótką) solówką Honmy jak za dawnych dni. Z kolei Cry Of My Heart szarżował wśród masywnych riffów i szkoda, że podobna muzyka nie wypełniła pełnoprawnej płyty. Jewel swój ostatni koncert zagrali 11 grudnia 1988, po czym zawiesili działalność i kolejny niezwykle utalentowany zespół sceny japońskiej lat 80-tych przeszedł do historii. W 2000 wznowiono działalność (z klawiszowcem) na kilka występów.
Warto zaopatrzyć się w składankę [4], którą wydano tylko na kasecie 18 grudnia 1988. W jej skład weszły: [1], demówka, [3] oraz wszystkie utwory z koncertowego VHS. Ken Hiraide grał w rockowym Road Cruise (Body & Soul w 1991). Kiyoshi Honma zrealizował jeden rockowy solowy krążek Primitive Supernova w 1999. Hiroaki Omori pojawił się po wielu latach w składzie thrashowego Snake (EP-ka The Pearl Harbor i album Snake Venom - oba w 2001).

Ken Hiraide (ex-Lonesome Crow)