Amerykańska grupa z San Francisco powstała w 2007 pod nazwą Totem. Wydany w lutym 2008 debiut zawierał kapitalny psychodeliczny rock w stylu przełomu lat 60-tych i 70-tych, choć krytycy momentalnie wymyślili dla Jex Thoth łatkę "alchemical doom metal" Z tłumu zlewających się ze sobą retro kapel, ta wyróżniała się głosem Jessiki Bowen (ur. 29 stycznia 1981), która w niespotykany sposób posiadła niezwykłą umiejętność hipnotyzowania swoim wokalem. Dość proste kompozycje posiadały intrygujący pogański wydźwięk. Wszystko brzmiało jakby wczesny Black Sabbath spotkał się w studio z Coven i kanadyjskim Blood Ceremony. Powolny The Banishment wzbogacono o dynamiczne przyspieszenie w drugiej połowie i organowo-akustyczne zakończenie. Obsidian Night czerpał z tradycji bluesowych, ale ozdobą krążka była ponad 15-minutowa czteroczęściowa Equinox Suite. Zaraz po tej uczcie dla uszu nagrano When The Raven Calls - cover rzekomego mistrza psychodelii Bobba Trimble`a - klimatyczna i wpadająca w ucho pseudoballada zaśpiewana absolutnie powalającym dwugłosem. Album nie powinien być rygorystycznie oceniany pod względem technicznym i produkcyjnym. Muzyka Jex Thoth była uzależniająca i magiczna, stanowiąc doskonałą odskocznię od współczesności. W październiku 2008 wydano split z Pagan Altar - Jex Thoth zamieścili tu nagranie Stone Evil.
Długo trzeba było czekać [4], ale tego czasu nie zmarnowano. Powstała płyta znacznie ciekawsza od debiutu, idealnie mieszająca doom metal, retro-hard rock, krautrock, rock psychodeliczny i progresywny. Od pierwszych dźwięków spełniającego rolę introdukcji transowego To Bury było ciekawie, The Places You Walk czarował miarowym riffowaniem w stylu Black Sabbath, równie posępny The Four Of Us Are Dying utrzymywał odpowiedni ciężar. The Divide porażał riffem godnym samego Iommiego i urozmaiconymi klawiszami. Gościnnie grający na syntezatorach Steve Moore popisał się piękną solówką w Keep Your Weeds, która jako żywo przypominała natchnione partie mistrzów z wczesnych lat 70-tych. Nie zabrakło też klimatycznych i na poły balladowych kompozycji, łączących ciężar hard/stoner rocka z psychodelicznym klimatem wczesnego Pink Floyd (And The River Ran Dry) czy mrokiem kojarzącym się z Blue Öyster Cult okresu Imaginos (Ejha). Na miano perły albumu zasługiwał finałowy Psyar - ponad 8-minutowa dźwiękowa uczta, bazująca na nieziemskim klimacie kreowanym przez akustyczne instrumenty oraz wiolonczelę. Kawałek stopniowo rozwijał się aż do wspaniałej trzyminutowej gitarowej solówki niczym spod palców Davida Gilmoura, aż do spektakularnego finału. Sama mistrzyni ceremonii była w świetnej wokalnej formie - w kompozycjach bardziej dynamicznych okazywała się wręcz szalonym wcieleniem Grace Slick z Jefferson Airplane, a w onirycznych balladach popadała w konwencję zmysłowej Lindy Hoyle z Affinity.
Jessica Bowen zaśpiewała także na debiucie Sabbath Assembly Restored To One w 2010.