Jednosobowy amerykański projekt założony w 1992 w DeKalb (Illinois) jako Heidegger. Andrew Harris przyjął przydomek Akhenaten, nawiązujący do Amenhotepa I - faraona starożytnego Egiptu z XVIII dynastii (1353–1336 p.n.e.). Judas Iscariot jest uważany obok Leviathan i Xasthur jako prekursor amerykańskiego "kaukaskiego" black metalu. To było granie oparte głównie na tremolach, typowe dla norweskiego blacku - przede wszystkim Darkthrone i wczesnym Burzum. Harris zdecydowanie miał wizję i świetne pomysły na swoje granie, ale nie wszystko wyszło tak jak należy. Przede wszystkim wielkim mankamentem był brak perkusisty z prawdziwego zdarzenia na wczesnych płytach, gdyż to co wypukiwał brzmiało amatorsko. Zapewne gdyby tez zdecydował się na więcej melorecytacji to dziś byłby bardziej poważany w świecie black metalu. Debiut wypełnił chłodny i prosty black metal, bez poświęcania zbytniej uwagi na produkcję. Ta surowa forma niestety uwypuklała jeszcze sporą nieudolność kompozytorsko-wykonawczą. Niekiedy słuchacz nawet wzdrygał się w momentach nagłej niekompetencji muzycznej, nawet biorąc pod uwagę wiek i ambicje Andrew. Już jednak tutaj dało się wychwycić prymitywne wykonanie i nihilistyczne podejście do świata (fascynacja filozofią Friedricha Nietzschego), co miało zespołowi w przyszłości nawiać wielu fanów. Poza blastującymi tempami, Harris podjął pierwsze próby zwalniania stylu (Damned Below Judas, Babylon, Midnight Frost), nie wspominając już o całkowicie wolnym Nietzsche, który wypadł niezwykle ponuro. Wszystko podejść mogło maniakom Transilvanian Hunger Darkthrone, gdyż wiele riffów szło dokładnie w tym kierunku, w tym monotonne niechlujne bębny. Na [2] perkusja wciąż brzmiała żenująco. Harris był przede wszystkim gitarzystą i trudno było zrozumieć czemu nie zatrudnił bębniarza sesyjnego lub zastosował automatu perkusyjnego. Stylistycznie prym wciąż wiódł prymitywizm Darkthrone, osadzony na przeraźliwie zimnym brzmieniu lo-fi. Niekiedy przebijały nieśmiałe pierwsze oznaki własnego stylu w zakresie gitarowych riffów (Helpless It Lay Like a Worm In His Frozen Track). Generalnie jednak nie było tu żadnej oryginalności.
Prostota królowa również na [4]. Harris wciąż na perkusji nie był w stanie utrzymać jednolitego rytmu dłużej niż kilkanaście sekund. Przed całkowitą przeciętnością album ratowała specyficzna nienawistna atmosfera. Darkthrone nadal stanowił główny punkt odniesienia, kiedy muzyka przerzucała się między blastowymi galopadami a prostszymi marszowymi tempami. W końcu jednak Harrisowi udało się nagrać kawałki na dłużej zapadające w pamięć. Spośród nich na szczególną uwagęzasługiwał I Filled With Woes The Passing Wind, który hipnotyzował zagrywkami gitarowymi, a powtarzający się refren powracał kilkakrotnie osadzony w świadomie monotonnych akordach. Kawałek spełniał rolę crescendo, umieszczony pomiędzy dwoma szybkimi utworami. Krążek wykorzystał wiele technik typowych dla black metalu w tamtym okresie, ale ponownie nie wniósł niczego nowego. [5] zawierał materiał, który pierwotnie miał być trzecią płyta Judas Iscariot. Nagrania pochodziły z 1996, ale waszyngtońska wytwórnia Moribund Records opóźniła wydanie krążka przez wzgląd na tempo w jakim ukazały pierwsze dwa albumy. Było to najlepsze dzieło Judas Iscariot w całej karierze. Choć Andrew nie stosował przenikliwych kakofonicznych krzyków, to tym razem był w stanie nadać swojemu materiałowi przynajmniej intrygujące brzmoienie. Powtarzalne riffy nadawały całości hipnotyczny wydźwięk, natomiast perkusja w końcu potrafiła "wciągnąć" to wszystko do obrzydliwego wodospadu nienawiści, który uderzał ze szczególną mocą w The Wind Stands Silent oraz Where The Winter Beats Incessant. Ciekawie prezentował sie również The Clear Moon And The Glory Of The Darkness wprowadzający organowy syntezator na tle niemal doomowego riffu. Ten numer wydawał się odskocznią od maniakalnej natury reszty płyty do momentu kiedy wkraczały złe, gardłowe wrzaski na wzór Abbatha z Immortal. Zupełnie niepotrzebnie za to umieszczono na koću ponad 11-minutowy Portions Of Eternity Too Great For The Eye Of Man - nudną recytację na tle klawiszy i basu do tekstu zaczerpiętego z poematu Williama Blake`a "Zaślubiny Nieba I Piekła" z 1793. Ogólnie jednak krążek mógł się podobac tym, którzy nie nastawiali się na nic oryginalnego, ale potrafili poddać się pochmurnemu i ponuremu światu Akhenatena.
[7] ozdobił czarno-biały fragment tryptyku Hieronima Boscha "Kuszenie Świętego Antoniego" z 1501. Harris wciąż szedł ścieżką surowości, miejscami przesadnie wykorzystując charakter black metalu w pogoni za prostym artyzmem i przyjmując dość sztuczną perspektywę zła i ciemności. Kompozycje stworzono opierając się na zestawieniu młodzieńczych prymitywnych pomysłów z ekspresyjnymi ideałami filozoficznymi. Judas Iscariot stworzył archaiczne melodie gitarowe przebijające się przez mgłę mglistej produkcji i niedopowiedziane melodie syntezatorowe. Gitarowe riffy zwykle uderzały przy akompaniamencie klawiszy, tworząc naprzemiennie szybkie i wolne fragmenty. Zastosowane techniki zwykle były tutaj skuteczne i potrafiły odpowiednio przykuć uwagę słuchacza w dość jednowymiarowym pejzażu dźwiękowym. Pojedyncze riffy wydawały się być poddane nieskończonej ilości udoskonaleń, jednak utwory jako całość miały mopcno improwizowany charakter, tak jakby Harris wszedł do studia nagraniowego z ogólnymi pomysłami i niczym więcej, dodając i odejmując różne motywy w trakcie sesji jak dyktowało mu serce i rozum. Otwierający An Eternal Kingdom Of Fire to uosobienie tego dominującego stylu - potok przesadzonych thrashujących bębnów i wyrazistych riffów tremolo szturmował w stylu Transilvanian Hunger z wokalem a la Attila Csihar/Nocturno Culto, za czym szła nagłą, ale nie do końca logiczna zmiana tempa. W wywiadach w prasie undergroundowej Andrew jawił się jako człowiek zarozumiały, który nikogo nie lubił na pokaz i nagrał ten album z inspiracji "czystą nienawiścią" i "wizjami ludobójstwa podludzi".
[10] ozdobiła ilustracja autorstwa Gustave Dore do wydania "Rymów O Starym Marynarzu" Samuela Coleridge`a z 1876 (a dokładnie "An image Of Death And An Apparition Playing Dice"). Judas Iscariot wciąż kopiował Darkthrone, ale popadał w rzemieślnicza przeciętność na wzór Graven, Nehemäh i dziesiątek innych. Sesyjny perkusista Duane Timlin z pewnością poprawił jakość rytmiki, riffy były zwarte, a klaiwsze użyte z wyczuciem. Płyta była brutalna i miejscami kakofoniczne. Judas Iscariot zagrał swój ostatni koncert na festiwalu "Under The Black Sun" w Niemczech w lipcu 2000. Działalność grupy oficjalnie ogłoszono 25 sierpnia 2002. W skład "pośmiertnego" [13] weszły trzy utwory z czasów Heidegger (1992) oraz dwa kawałki z pierwszej płyty, ale z Temlinem na perkusji.
Andrew Harris w latach 2001-2005 udzielał się również w blackowym The Glory Of Hell And Death (demówka "The Glory Of Hell And Death w 2001), blackowym Weltmacht (The Call to Battle w 2001 i And To Every Beast Its Prey w 2003), progresywno-doom/black/deathowym Hidden (Spectral Magnitude w 2002 i Alexisstar Morphalite w 2005), blackowym Seeds Of Hate (Persecution Of Christian Filth w 2002), black/deathowym Debauchery (EP-ka Dead Scream Symphony w 2003), blackowym Desolation Hymn (EP-ka Purgatory Despairing w 2003), thrash/blackowym Flagellator (EP-ka Channeling The Acheron w 2003) oraz blackowym. Torrent (EP-ka Between The Stones w 2004). Muzyk założył też własną wytwórnię Breath Of Night Records i wydawał magazyn "Nihilist Resistance".

Andrew Harris (Sarcophagus)

          <

<